ολοφρενώς

παιδί μου περίεργο κι ωραίο , αναρωτιέμαι ποιές θυσίες πρέπει να κάνω στις μούσες για τις χάρες που μου δώρισαν. Χρωστώ και για τις χαρές που μου στέρησαν και για τις μοίρες που κέντησαν επάνω μου χωρίς να με ρωτήσουν αν συμφωνώ με το μοιραίο της τύχης μου. Παιδί μου αλλιώτικο κι απίθανο, ήμουν σίγουρη, σαν από πάντα να σε γνώριζα, για τη μεγάλη σου καρδιά. Μετράω προσεκτικά τις μέρες και τις ώρες, τις νύχτες μου μακριά σου, κι όταν, για λίγες στιγμές, σε κρατώ επιτέλους δίπλα μου νιώθω σαν να μην είσαι εκεί. κού-κού!

Τί γλυκιά εκείνη η ανάμνηση κάτω από τ' αστέρια! Τόσο φωτεινή και ζεστή σαν την πιο τρυφερή σου αγκαλιά. Κι όσο φοβόμουν το σκοτάδι, άλλο τόσο ευχόμουν ο δρόμος να μην τελείωνε ποτέ για να περπατάμε χέρι χέρι μέχρι το ξημέρωμα. Κι ύστερα κάτι (σχεδόν) φανταστικά πλασματάκια έτρεχαν στα τυφλά μπροστά απ' τα ορθάνοιχτα μάτια μας να μας θυμίσουν ότι ζούμε σε παραμύθι. Πιάσε να ζωγραφίσουμε κανα αστεράκι, -από δω που είμαστε δεν φαίνονται καθαρά- και έχω σήμερα όρεξη για αστερόσκονες και τη μυρωδιά σου.

Φανταστικά δημιουργήματα ανεκτίμητης αξίας. Μια αλήθεια ακόμα: η παραδοχή αδυναμίας. Ανίκανη να κατακτήσω το μέλλον, βρίσκω στο παρόν ό,τι μου λείπει και όσα μου στέρησαν . Συλλέγω σπάνια κομμάτια ανάμνησης και τα τοποθετώ στα συρταράκια της παιδικής μου κάμαρας. Λίγες αναμνήσεις παραπάνω ποτέ δεν έβλαψαν. Κι αν δεν βρώ παρηγοριά ούτε σ' αυτήν γίνομαι μάστορας και στήνω μια μελωδία στα συντρίμμια.

Τα ακραία συναισθήματα μόνο ακραία κατάληξη μπορούν να έχουν έτσι όπως λιμνάζουν στην άκρη εκείνη έξω απ' το περιθώριο.  Είμαι καταδικασμένη να ζώ την ευτυχία μέχρι το έσχατο σημείο της : την παρακμή. " Όχι δεν είμαι λυπημένη ". Προχωράω όσο αντέχω ακονίζοντας τις σκέψεις μου με πληγές, παλιές και πρόσφατες, κι ας λείπει το όργανο το ξεπλυμένο απ' το αίμα. Μπολιάζω προσεκτικά με συναισθήματα τις αναμνήσεις που επαναλαμβάνονται ρυθμικά όπως μια βελόνα σ΄εργόχειρο. Τίποτα παραπάνω ή παρακάτω από εκείνο το άμορφο σημείο του μυαλού μου που μου προσφέρει και προσφέρεται γι' αυτοσχεδιασμούς. Πιλατεύω μιαν ιδέα ευτυχίας και χαίρομαι πότε - πότε όταν σε ξεχνάω. Ασύμβατα, άχρονα και ανέμελα σε καρτερώ να 'ρθεις πάλι.

Something in the way you love me won't let me be I don't want to be your prisoner so baby won't you set me free Stop playin' with my heart Finish what you start When you make my love come down If you want me let me know Baby, let it show Honey, don't you fool around Just try to understand I've given all I can 'cause you got the best of me. Borderline … feels like I'm goin' to lose my mind You just keep on pushin' my love over the borderline Borderline … feels like I'm goin' to lose my mind You just keep on pushin' my love over the borderline (borderline) Keep on pushin' me, baby Don't you know you drive me crazy You just keep on pushin' my love over the borderline. Something in your eyes is makin' such a fool of me When you hold me in your arms you love me till I just can't see But then you let me down, when I look around, baby you just can't be found Stop driving me away, I just wanna stay, There's someth

Οι μυρωδιές που μ' επισκέπτονται συνηθίζουν να με κατοικούν τόσο που να μ' ενοχλεί. Τεντώνουν τις μνήμες μου και με κολλάνε στον τοίχο για ανάκριση. Και το χειρότερο είναι πως δεν μου λένε τίποτα. Απλώς με κοιτάζουν με κάτι μάτια τεράστια και υγρά και δεν μιλούν, ενώ κρύβουν τα πάντα. Το σημαντικό όμως είναι οτι μένουν. Επιμένουν πεισματικά να κρύβονται στ' ακροδάχτυλα μου και να στριμώχνονται στα μικρά παραθυράκια της αγάπης που σου χτίζω. Ταγμένες μυρωδιές, ενωμένες με το πρόσωπό σου πότε βρώμικες και πότε αγνές μα πάντα με μια ζεστασιά σαν από αλλού φερμένη. Κάηκα κι ακόμα δεν τις έβγαλα από πάνω μου και καθαρή, όσο μπορώ, πλαγιάζω μαζί τους να κοιμηθώ.

Ρίσκο στο ρίσκο μάθε πως και η χασούρα κέρδος είναι. Δώσε μου δύναμη μονάχα ίσα ν' αντέξω ό,τι με πληγώνει για ν' αρχίσω απ' την αρχή και να μην τελειώσω ποτέ. best way to start a new is to fail miserably to risk all is the end all and the beginning all.

Δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Δεν μπορώ και δεν θέλω. Μου 'πες πριν φύγεις πως είναι το ίδιο αυτά τα δύο. Δεν θέλω και δεν μπορώ να λέω ψέμματα στον εαυτό μου πως τάχα είμαστε φίλοι. Δεν μπορώ να μου έχω εμπιστοσύνη πως θα προσέχω τώρα μη σου φορτώσω μια τύψη παραπάνω στο βαρύ κορμί σου. όταν γεννιέται ο άνθρωπος  ένας καημός γεννιέται Πρώτα σα τραγωδία και μετά σα φάρσα. Αλλά δεν έχει καθόλου πλάκα. Δεν μπορώ να σου ζητήσω να μ' αγαπήσεις κι ας μας χωρίζει μια απόσταση που εμπνέει γλυκόλογα. Για συναίσθημα δεν μπορώ να ελπίζω (και δε θέλω). Συντροφιά ανώδυνη για τις ώρες που νιώθεις πιο μόνος παρηγοριά γλυκιά κι ανομολόγητη για όσο με χρειάζεσαι -φοβάμαι για τόσο μόνο- ορκίστηκα στα μάτια σου που τα'χα σα βαγγέλιο τη μαχαιριά που μου'δωσες να σου την κάνω γέλιο Δημόσια θέα και θέαμα, βίαιο τράνταγμα  με επιφανειακές απολήξεις, αισθητήριες. Σ' αρέσει να με τυρρανάς γλυκά και να με ξεφτιλίζεις ακόμα, να με πουλάς φτηνά για να μ'αγοράσεις πάλ

Μια ανάμνηση είναι κάτι που έχεις ή κάτι που έχασες;  Κυριακή αποχωρισμού. Πάντα κυριακή, πάντα θλιμμένη. Τιποτα δεν είναι αυτονόητο. Τίποτα; Να ΄μαι πάλι οριοθετημένη από σένα. Με όρους και όρια. Και προϋπόθεση να περνάμε καλά. Εύκολο . Κι όταν χάνω τον έλεγχο, μ' αρέσει να στριφογυρίζω και να πειράζω τις μνήμες. Μεγάλο το κόστος όταν ζείς μ' επίκεντρο άλλον άνθρωπο. Συγκεκριμένη μορφή και σύσταση μιας άυλης συνωμοσίας: δεν μπορώ και δεν θέλω. Δεν μας φτάνει κι ο χρόνος για να ολοκληρώσουμε τη συμμετρία μας. Τί οφελεί να προσπαθείς για κάτι αν δεν σου βγαίνει; Ποτέ μου δεν θα μάθω να ζώ έξω απ' τον εγωισμό μου. Φτού μου. Είχα συνηθίσει τα μικρά φωτεινά τετραγωνάκια απ΄το καλειδοσκόπιο. Μ' άρεσαν κιόλας, ψέμματα δεν θα πώ. Τώρα πρέπει να μάθω πώς θα γίνω εύκολα αυτάρκης κι ευτυχής. Χωρίς να λέω ψέμματα στον εαυτό μου για τη φύση μου: ερωτευμένη σχιζοφρενής. Τί όμορφα που θα ταν όλα αλλιώς! Δεσμευμένη μονάχα από τα συναισθήματά μου για σένα, περιμ

Προσμονή σου. Και αδηφάγα όρεξη συντροφιάς σου. Η πρώτη αγάπη είναι άραγε και η παντοτινή; Όλα τα φταίει η ιστορία μιας σοκολάτας . Ίσως τα πάθη να τελειώνουν εκεί που ο άνεμος ζητάει χρόνο ν' αναπνεύσει, για όσο κρατήσει η ζωή μιας λιβελούλας έξω απ' το νερό. Αν ο έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις, γιατί κάθε μου κίνηση με οδηγεί σε σένα;

Ή αλλιώς τί είχα μπροστά μου και δεν το έβλεπα! Είχα μια φορά έναν κρυφοτζουτζούκο που το έπαιζε μάγκας   και καραμπουζουκλής . Είχα ένα χάρισμα και μια αμαρτία. Και δεν είχα ό,τι απόμεινε, ό,τι φανταζόμουν και περίμενα. Έχω μια απογοήτευση - ερωτική δεν τη λες- πιο πολύ ανθρώπινη, πιο πολύ δική μου. Πάντα το έλεγα πως δεν ζυγίζω τους ανθρώπους καλά, γύρω στα 100 γύρω στα 60. Είναι που δεν τα πήγαινα καλά και με τους αριθμούς. Έμαθα και μαθαίνω να γίνομαι προβλήματική, μισο-τρελή, φευγάτη. Φεύγω ή φεύγεις ή δουλευόμαστε; Δεν θα σε ντύσω με επίθετα απόψε, δεν θα σου πλέξω το εγκώμιο κιόλας, όλα κι όλα! Μόνα κερδίζεις ζυγά χάνω. Το μέλλον είναι στα χαρτιά (δικέ μου). Μπήκες; Μπές! " Κατά τ' άλλα, πραγματικά τρώω περγαμόντο για να ξημερώσει και γράφω ποιήματα ώστε να ερωτεύομαι σωστά. "ο.ε.

Thousand miles away from you, Getting harder day by day.. And Im feeling kind of blue, When the night begins to grey.. But do you, Do you feel me there, Floating in the air? Do you feel alone? Can you see me fade, When my hopes are gone, And Im left in shade? Can you feel alive? Do you feel the rain? If I made the dive, Would you kill my pain? Do you feel alone? I can see you fade.. Now your hopes are gone, And your heart is left in shade.. Now Ive seen you break in two.. Cant be roses all the way.. Seems, no matter what I do, I cant scare your fears away.. But do you, Do you feel me there, Floating in the air? Do you feel alone? Can you see me fade, When my hopes are gone, And Im left in shade? Can you feel alive? Do you feel the rain? If I made the dive, Would you kill my pain? Do you feel alone? I can see you fade.. Now your hopes are gone, I wont let you be afraid.

_ εξωτερίκευση της τάσης μου προς αυτοκαταστροφή. Κι όπως περνάς απ' την αλήθεια, πριν γίνεις ψέμα, εκτοξεύεσαι στον αέρα και γίνεσαι ουρανός. Κι όπως περνούν οι γραμμές, πρίν γίνουν λέξεις και φτιάξουν νόημα, χορεύουν ρυθμικά στο ζαλισμένο μου μάτι σαν αλήτες. Ξημέρωσα κι απόψε αγκαλιά με τις σκέψεις μου να με ζεσταίνουν την ώρα που κρυώνω πιο πολύ. Άραγε μια προθεσμία είναι αρκετή για να χωρέσει ένα διάστημα και να ενώσει μια απόσταση; Πόσο διαφανής γίνομαι κάτω από το βλέμμα σου; Μόνο φουσκωμένα λόγια και φανφάρες και πόζες κι ένα μάθημα ανατομίας που κανένας δεν παρακολούθησε Χθές ζητούσα μόνο να με χαράξεις. Φοβάμαι πως σ' αγαπώ όπως δεν σου πρέπει. Φοβάμαι πως μ' αγαπάς χωρίς να το ξέρεις. Θέλω ν' ανοίξω στα δύο την ουσία σου και μετά να προχωρήσω στα πιο σκοτεινά σου μονοπάτια σ' αυτά που φωλιάζει ο πιο απαίσιος εαυτός σου. Προσαρμόζομαι σε μια πραγματικότητα παιδικών χρόνων με πρωταγωνιστές κακομαθημένα βρέφη και υπερπαρέχοντες γονείς.

Ας μη μιλάμε για το μέλλον. Ας μη προβλέπουμε τους λεπτούς χειρισμούς του χαρακτήρα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Να μην προσφέρεσαι εκεί έξω, αν φοβάσαι ν' αναγνωρίσεις το ρίσκο. Να μη μπερδεύεσαι με φιλίες που δεν μοιάζουν με έρωτες ούτε να ονομάζεις έρωτες φιλίες. Υπάρχουν και όρια - ακόμα και στις γκρίζες ζώνες-. Αν θέλεις να μείνεις στη  θολή σου αναμονή, ας μου αφήσεις το περιθώριο ν' ακολουθήσω αν θέλω αυτό το χρώμα της παύσης. Ό,τι σου λέω απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί  εναντίον σου . Τα συναισθήματα μένουν τα ίδια και ποιοί είμαστε εμείς εξάλλου να τ' αλλάξουμε;

Πώς περιγράφεις ένα συναίσθημα; Πώς συναισθάνεσαι μια μακρινή επαφή κι ένα κοντινό άγγιγμα; Ξύπνησα μεθυσμένη ακριβώς όπως κοιμήθηκα με το στομάχι μου δεμένο από εικόνες που με χάραξαν στο σύντομο πέρασμά τους. Κι απόψε άκουγα παραμύθια μέσα στον ύπνο μου. Μου λέγανε για φάρους και για πλοία που δεν έφυγαν, γι' αγάπες μακρινές και δύσκολες και για μαγικά λουλούδια που φωτίζουν το δρόμο στο σκοτάδι. Και μετά το πρωί έψαχνα να βρώ πόση μαγεία μπορεί να φτιάξουν δύο άνθρωποι και ένα βλέμμα. Μαζεύω και αναδιπλώνομαι και ύστερα βγαίνω σεριάνι και νιώθω κουβαράκι που ξεδιπλώνεται μπροστά σου κάθε βράδυ . Κάθε φορά απ' την αρχή. Μέχρι να το κάνω σωστά. Μπορείς να πλησιάσεις λίγο ακόμα; Τόσο που να μπορέσουμε να περπατήσουμε μέχρι να βγούμε στη στεριά που φτιάχτηκε μέσα στο παραμύθι μας για να μας σώσει. Do you think this feeling could last forever? God, i hope so. Me too.

εδώ. θα θελα να σουν το πιο λευκό χρώμα απ' τις σκέψεις μου

Στέκομαι μπροστά σου μια Αλήθεια ωραία εικόνα για βλέφαρα κλειστά δεν κοιμάμαι κι όμως ονειρεύομαι και σε ζητάω ακόμη μια φορά ολόκληρο κι όχι μισό. Φορτωμένη με μια σιωπή κι ένα λυγμό που καταφέραμε να κάνουμε κλάμα πριν μας πνίξει. Νοερά σχεδιάζω το μέλλον κι είναι όμορφο πίστεψέ με. " Το σωστό δεν το έχουμε, αυτοσχεδιάζουμε. Το λάθος γίνεται απαραίτητο. Το απαραίτητο γίνεται έπειτα το μοναδικό σωστό, απλώς επειδή το έχουμε. " Κι εσύ μάγκας γλυκού νερού στέκεσαι στην επιφάνεια και παρατηρείς αλήθειες και ψέμματα και ζωγραφίζεις παραστάσεις για παιδιά και μετά βγαίνεις να στεγνώσεις. Με ζητάς μισή, κολωβή και ξένη φίλη καρδιακή και συγγενής φτωχών συναισθημάτων. Και μετά ζουμ άουτ και άσπρο φόντο. Κάτ.

Το πρωί εκτάκτως σύννεφα του Αυγούστου μερικά πέρα στο βάθος του ορίζοντα που τρέμει σα να τον διατρέχουν ρίγη μολυβιά και το βράδυ ψύχραιμη λιτανεία πανσέληνου μες στα στενά και αδιέξοδα σοκάκια μιας κάρτας σου που έλαβα «… κουράστηκα … λυπάμαι. Χαιρετώ» με κούριερ εντός της σήμερον επίδοση. Τι βιαστικός λές και χωρίς πανσέληνο αύριο δε θα' βλεπες να εκλείψω. από τη συλλογή "Μεταφερθήκαμε Παραπλεύρως" της Κικής Δημουλά

στα χείλη πικρό το αντίο μακραίνεις στο κρύο και μένεις αγάπη εικόνα θολή  μα τα όρια της τα είχα για τα καλά ξεπεράσει εδώ και καιρό κι αυτό το ξέρανε κι οι δυό μου είπες τί κάνεις;  πως αναλαμβάνεις μια τόσο επικίνδυνη αποστολή χωρίς σκουφάκι το χειμώνα για πρώτη φορά και πρώτη σ' αγαπώ στα χείλη λέξη αφού εγώ της το έμαθα. Της έμαθα και να κλαίει και να γελάει μαζί. Της έμαθα ν αντέχει την παρακμή μου  τόσο που να θαυμάζει όλα τα σπαρμένα κομμάτια μου.  καθένας το νιώθει τελειώνουν οι πόθοι με τύψεις, καημό κι ενοχή  Να με παραλαμβάνει μ' όλες μου τις πληγές και να με γιατρεύει για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου ξανά. Μόνος μέχρι να βρώ το ταιριαστό ταίρι. τον άλλο μου εαυτό που χω αφήσει στο παρελθόν. αυτό που ήταν Έρως βουλιάζει στο τέλος στην πλήξη και την παρακμή   Της έμαθα ακόμα και να παίζει με την γλώσσα της κάθε λογής παιχνίδια μελωδικά με λυρισμούς ανήκουστους ως τώρα. Να κάνει μπάνιο και να με λούζει μ' ενοχές που δεν θα μ' έχει  πο

σε σωστή ώρα νυχτώνει. Αναπνοή, παύση και ανάπαυση. Ήλιος και αρμύρα και σταγόνες βροχή μετά μιας καλοκαιρινής μπόρας που κράτησε λίγο παραπάνω απ' όσο έπρεπε κι απ' όσο περιμέναμε. Άγρια χαρά ή μελαγχολική ευφροσύνη δεν έχει τόση σημασία " όλα όσα γνώρισα ή θα γνωρίσω ποτέ είναι Ένα ". Σκόρπια κι ανάκατα όλα σκέψεις και συναισθήματα και μαντάνα απρόοπτα ίσως. Μόνο ένστικτα και ζωίσια αισθήματα αλάνθαστα παραμένουν, κρύβονται και παραμονεύουν να ξαναβγούν για να τραφούν όταν πεινάσουν αρκετά. Περισσότερο περισσεύω τώρα τόσο που να μην ξέρω πού να με δώσω πιο μπροστά. Λύσσα κακιά επιθυμία. Μια συλλογική υστερία για μένα μόνο Έτσι, ξαναγυρίζουμε στ' αθροίσματα της αρχής μας. Χαμογελάω γιατί είναι ωραίο πράγμα να μπορείς να το κάνεις. Χαμογελάω γιατί έτσι δίνω και παίρνω κουράγιο και ίσως γιατί έτσι καμια φορά κερδίζω ένα φιλί . Όπως στην αρχή, έτσι και γι' αυτό χαμογελάω αφού. Απλά χαμογελάω.

I said if we never get a chance to be together go with Jah, Tanya loves ya, what me say? It's a pity you already have a wife and me done have a man in my life rudeboy it is a pity I say it is a pity you already have your wife And me have a one man in my life rudeboy it is a pity I woulda like one of these mornings to wake up and find your face on a pillow lying right next to mine I woulda cut out the partying the smoking and the rum and buss an extra wine and make we seal up a son well everytime mi fantasize me see your lips me see your eyes Your trigger finger do something a lef the rudegirl hypnotized For you it's just a thing, just another little fling But for me this is Heaven and the angel them a sing It's a pity you already have a wife and me done have a man in my life rudeboy it's such a pity I say it is such a pity you already have a wife And me have a one man in my life rudeboy it is a pity  Fi buck you up in public and cant even touch It really fuck me up

στο Γουαδαλκιβίρ . Είναι η πιο όμορφη αγάπη που έχω γνωρίσει και η πιο πονεμένη. Η αγάπη μου προσφέρεται και δίνεται στους αγαπημένους της με αυτοθυσία μοναδική. Κάθε φορά σκοτώνεται και ξαναγεννιέται απ' την ανάγκη της να τελειώσει τελειωτικά. Κάθε φορά ξανάρχεται καλύτερα και πιο δυνατά. Θέλω να δείξω στην αγάπη μου τα πιο όμορφα χρώματα στο τόξο τ' ουρανού μου. Στον ουρανό που υπάρχει και που ακόμα μου γεννάει ελπίδες για όνειρα με αστέρια. Θέλω να στολίσω την αγάπη μου με τα πιο διαλεχτά λουλούδια και μετά να την μυρίζω και να την καμαρώνω μονάχη μου εγώ και δίπλα ο κόσμος. Η αγάπη μου δεν είναι δική μου - ούτε θα γίνει ποτέ- αλλά πάλι αγάπη μου θα μένει και θα με κατοικεί μέχρι να με στοιχειώσει. Λούζεται η αγάπη μου και δεν το ξέρει πως ιδανικά πλασμένη θα μένει πάντα μέσα μου η ανάμνησή της.

Το μωρό μας γεννήθηκε στην ώρα του, με τα σωστά κιλά και χαίρει άκρας υγείας! Όλα τέλεια λοιπόν να μην ανησυχείς. Σου μοιάζει και λίγο μπορώ να πώ. Ναι, πιστεύω πως έχει τα μάτια σου. Εγώ και το μωρό μας κάνουμε τώρα διακοπές στη muchavista. Ω, είναι μια μαγευτική, εξωτική παραλία που πρέπει να επισκεφτείς με την πρώτη ευκαιρία. Σου στέλνουμε την αγάπη και τα φιλιά μας. hasta luego xx

αγόρι είσαι μικρός ακόμη για να καταλάβεις οτι απ' αυτό που τρέχεις δεν ξεφεύγεις ποτέ. Θα σου το παίζω τρελίτσα για όσο θέλεις αλλά   στα σκοτεινά δωμάτια  είναι η ψυχή μας γυμνή και δεν χωράνε εκεί μυστικά . Ακριβό το τίμημα της αλήθειας που δεν ακούστηκε ακόμα. Αφιερωμένο στον άντρα 

Μπορείς να το πείς όπως θέλεις κάλπικο, ψεύτικο, απατηλό κόλπα ποιός κάνει δεν χρειάζεται να πούμε ούτε να το μάθουμε. Καλύτερα να πέσει φωτιά να μας κάψει, αλίμονο!- ευχές κατάρες να μετράς στον ύπνο σου επάνω-. Πήρα να σβήσω θύμησες και ξεχάσα μια υπόσχεση μικρή να ζωγραφίσω. Ανάθεμα την ώρα που σε γνώρισα. Συγχώρεσε τη φύση μου την εγωίστρια έτσι με γέννησαν και πάνω της στηρίχτηκα κι εγώ. Σήμερα μαθαίνω να συγχωρώ κι εγώ με τη σειρά μου και να ξεχνώ πως απο μένα δε ζητάς τίποτα απολύτως.

Πακέτο με μια ραγισμένη καρδιά. Να μου στερεί το να σ' αγαπώ άφοβα και να μου διαλύει τα ρόζ μου συννεφάκια. Να μου δίνει όμως τη γλυκόπικρη γεύση που ζητούσα χωρίς να το ξέρω. Να με βοηθά στην αυτοκαταστροφή μου με εκπληκτική επιτυχία και με σύστημα . Να μου δίνει τα πάντα και να μου στερεί την ουσία της. Να ΜΕ τρώει από μέσα. Καταπληκτικό! Να μου μαθαίνει να ρισκάρω, κι ας πέσω στο κενό. Στο πιο όμορφο και καλό κενό που θα μπορούσα να βρώ να πέσω. Τί τύχη! Μπράβο σας, τα συγχαρητήριά μου! Σας αγαπώ τώρα, να είστε περήφανος: Μπορείτε να με συντρίψετε!

Ωφέλιμο το φορτίο που σε βαραίνει. Σε διαμορφώνει και σε κάνει αληθινή ύπαρξη, ολοζώντανη. Πλάσμα που σαλεύει κι αναπνέει σκέφτεται και θυμάται. Ωφέλιμες οι μνήμες και οι αναπαραστάσεις  τελικά . Ποιό τ' όφελος να κυνηγάς το μηδέν χωρίς φρένα; Αφού όλοι από κάπου ξεκινάμε... Αν δεν ήσουν έτσι δεν θα επέλεγα να με διαλέξεις. Προτιμώ λοιπόν εσένα (στο) τώρα και μου φτάνει που ζούμε παράλληλα με την επιθυμία να συναντηθούμε. Φυλάω προσεκτικά τα φιλιά που μου στέλνεις  κι έχω μαζέψει χιλιάδες θαρρώ μικρά φιλιούνια και φιλακάκια . Μέχρι να' ρθω θα μαι πια ολόκληρη δική σου. Η ερωμένη σου. Μέχρι να' ρθεις θα μετράω ανάποδα τις (λίγες που απόμειναν)  ώρες.

Όταν κλείνεις τα μάτια σου τί σκέφτεσαι; Το μαζί ή το χώρια; Το ταξίδι ή την επιστροφή; Τί όνειρα βλέπεις εσύ; Παιδί αφημένο στο χρόνο να γίνει αγόρι να γίνει αγκαλιά. Μακρινά φιλιά, κοντινές αναμνήσεις. Υπάρχει πάντα ένα όνειρο που αγρυπνά. Είναι πιο εύκολα γι' αυτόν που φεύγει. Απ' όπου κι αν φεύγει κι απ' ό,τι ξε-φεύγει. Αποσπώμενο κομμάτι.  Επανατοποθέτηση σε νέες βάσεις/ Ο άλλος απομένει εκτεθειμένος και λιψός κατά τι.  Αναμονή. Οι ουλές επουλώνονται (αργά ή γρήγορα)  και τα σημάδια φεύγουν. -αν και δεν φεύγουν ποτέ στ΄ αλήθεια  ξεθωριάζουν ίσως λιγάκι στο δέρμα του χρόνου- Οι αισθήσεις παραλυμμένες  παραδίνονται στην ανάμνηση  για λυτρωμό . Κολωβή ανάμνηση.  Πετσί και στάχτη. Λυγμός (βουβός). Κρεμασμένη απ' την επιθυμία κι αφημένη στο σχοινί να στεγνώσω  προκειμένου να καώ στο τέλος. Επιτέλους. Μείνε λίγο ακόμα. Όχι; Ευχές μακρυνές ήδη. Επιθυμώ να μυρίσω πια  καλοκαίρι και άμμο και βότσαλο. 

τ' αθροίσματα φέρνουν την έκπληξη. σε παρασέρνουν στην τρέλα της πτώσης. εκεί που είναι πιο σκοτεινά και βαθιά απ' ό,τι είχες φανταστεί ποτέ. στο απόλυτο άγνωστο που γνωρίζεις και αποφεύγεις μεθοδικά. με κάθε σου βήμα. τ' αθροίσματα ενώνονται στο πιο βαθύ σκοτάδι. τ' αθροίσματα δημιουργούν σύνολα ασύλληπτα  καινούργια μοναδικά. διαπλάθουν χαρακτήρες και διαστρέφουν συναισθήματα. στοιχειώνουν με κραυγές ανείπωτες και ανήκουστες. τ' αθροίσματα γεννιούνται στο κενό. θεριεύουν στο τίποτα και γίνονται σκιές ν' αγκαλιάζεις τα βράδια. τ΄αθροίσματα ίσως πλησιάζουν στο ένα μ' εκείνη την τρομακτική ανολοκλήρωτη συναίσθηση του μισού. τ' αθροίσματα καμιά φορά μπορεί και να φτάσουν στο άπειρο χωρίς σχήμα.

Ανόητη ήμουν και ίσως θα είμαι για λίγο ακόμα. Ο χρόνος μετράει τώρα αντίστροφα για μένα- μετράει εναντίον μου και εγώ παλεύω  με την ψευδαίσθηση ότι πράγματι υπάρχει. Χαμένες ευκαιρίες, εφιάλτες της ημέρας με στοιχειώνουν και κάπου εκεί ψάχνω να βρώ την άκρη στα κουβάρια μου. Πειραγμένη, αλλαγμένη ώστε να γίνω ίδια κι απαράλλαχτη. Ο σκοπός με τρομάζει πιο πολύ απ τη μοναξιά μας και στο σταυροδρόμι που πάλι βρέθηκε ο δρόμος να μ οδηγεί ακίνητη περιμένω σημάδι ανώτερο με κρυφή ελπίδα: Πότε θα σε βαρεθώ. Αφού στο' πα πως ανόητη θα μείνω για όσο ακόμα μπορώ να σταθώ  με παιδική αφέλεια  στα μάτια σου μπροστά να παριστάνω κάποια ή κάτι. (αυλαία)

Τί παράξενη σχέση μας δένει και συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί και να μας ξεφτί(λι)ζει; Αν αναρωτηθώ πόσα λάθη έχω κάνει θα καταλήξω εκεί που ξεκίνησα: στο μηδέν ή στο ένα, πάντως σημασία δεν θα έχει καμιά. Αν σκεφτώ πάλι πόσο σε ήθελα να με θέλεις θα νιώσω την εγωιστική μου φύση να με κυβερνά κυριαρχικά και ανελέητα και θα πονέσω, όχι ούτε κι αυτό βοηθά. Αν συνεχίσω στο ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη ελπίζοντας κάθε φορά να με οδηγήσουν σε διαφορετικό αποτέλεσμα- μιας που διαφορετική είμαι εγώ μετά από κάθε μου λάθος και οι άνθρωποί μου-, τότε πιστεύω θ' αποτρελλαθώ. Απ' την άλλη να μαθαίνεις απ' τα λάθη σου κάποιος αδύνατο μου 'πε πως είναι, όσο σαν να αλλάζεις πετσί. Αν παραδεχτώ πως σ' αγάπησα ίσως και να τ' αντέξω, ίσως η παραδοχή είναι η λύση στο μονόδρομο που βρέθηκα χαμένη αναρωτόμενη πώς έφτασα εδώ. Άλλη μια βραδιά να γράφω μόνη μου για σένα που μ' άφησες εδώ ίσως γιατί κατάλαβες ότι δεν θα σου έδινα τα περισσότερα  κι από αυτά που είχ

Η αγάπη δεν είναι γλυκιά είπε ένας σοφός. Κι εγώ κάθησα και σκέφτηκα τί γεύση να έχει άραγε αν έχει δηλαδή κάποια. Είναι θάρρος και ρίσκο. Είναι τόλμη (και γοητεία θα μου πείτε) Μια φορά μου φάνηκε μάφιν σοκολάτα αλλά ίσως πάλι κάνω λάθος. Ίσως αυτό που γεύτηκα να ήταν ενθουσιασμός και παρόρμηση. Και προσπάθεια να καταλάβω, να νιώσω και να αντιδράσω σ' όλο αυτό. Ίσως η αγάπη να είναι κυνική και όξινη. Ίσως αυτό το τσουρούφλισμά της να της δίνει μια γεύση πικραμύγδαλου  ή και μούχλας. Ίσως και όχι. Ο σοφός δεν το διευκρίνισε. Τα συναισθήματα τρυπώνουν πάντα εκεί που δεν το περιμένεις.  Σε χτυπάνε στο κόκκαλο. Αχτύπητα και αλύπητα. Όταν περιμένεις να σου' ρθει η αγάπη πετάει χαρταετό. Αυτό αναμφισβήτητο. Δεν συμφωνείτε; Τσουρουφλίστηκα κι εγώ και τώρα κρυώνω. Περιμένω την άνοιξη και σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα.

Μετά από ένα ερωτικό άδειασμα πάντα χάνομαι, δίνομαι και αφήνομαι, πάντα μ' ευκολία παραδίνομαι στο έλεος των λυγμών. Εσωτερικοί λυγμοί-σπάνια κλαίω φωναχτά- απέξω μου σκληρή, ξινή και άκαμπτη. Πάνε οι γλύκες, τελείωσαν μαζί με τον έρωτα ή την ιδέα του για σένα. Σε χάνω και χάνομαι. Το κέντρο βάρος μου και την ισορροπία μου στο βηματισμό μας. Τον είχα ανάγκη τον άλλο, την επιβεβαίωση που μου έδινε  και τα φιλιά του μαζί. Τον είχα ανάγκη που λές γιατί ήθελα εσένα . Σαν λευκός γάμος. Γιατί μου φαινόσουν άπιαστος και μακρυνός και έχω χάσει την υπομονή μου ένα πρωινό στη θάλασσα ψαρεύοντας. Θέλω να γίνουν όλα έτσι . Όπως πρίν.  Να περπατάμε κάτω απ' τη βροχή με τη σπασμένη ομπρέλα σου. Και θα φορέσω το χαμόγελό μου μόνο για σένα. -Απόψε.

Θέλω να ξεχάσω αυτό που μ' έκανε να ξεχνάω, αυτό που με μουδιάζει και με ακινητοποιεί  την πιο κρίσιμη ώρα.  Την ώρα που πάω να συναντήσω τον υπέροχο και αφόρητο Άλλο. Να ξαναθυμηθώ πού έβαλα τα όριά μου και πού τα άφησα. Σε ποιούς ανθρώπους και ποιά σκηνικά ευτυχίας; Θέλω να σε ξεχάσω τώρα, για να σε θυμάμαι ευγενικά αύριο. Να μην σε ξαναπιάσω στο νού μου. Να γυρέψω αλλού την ισοπεδωτική καταστορφή μου. Δεν μπορώ να προσποποιούμαι άλλο και θα προσποιούμαι αιωνίως αν δεν τελειώσεις μέσα μου τελειωτικά. Αν οι μνήμες δεν πάψουν να πονάνε τόσο που να με κάνουν στιγμές να σε μισώ. (σημάδι πως ακόμα σ' αγαπάω) Αν το όνειρο του ιδανικού δεν σταματήσει να μπερδεύεται ηδονικά   με την σαθρή σου πραγματικότητα. Μα είσαι λαμπερός -δεν θα στο αρνηθώ- μόνο που δεν είσαι ο δικός μου ο Ήλιος. Είναι από τις φορές που αισθάνομαι τη μία κυριαρχικά δυνατή και την άλλη αβοήθητο κοριτσάκι στη μέση του δρόμου. Είναι από τις μέρες που ζητώ προστασία από τον περαστικό και μπροστά σου το παίζω κούλ

Δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε χρειάζομαι; Γιατί συνεχίζεις να έρχεσαι απρόσκλητος τις ώρες που πιο πολύ την απουσία και όχι την ανάμνησή σου έχω ανάγκη; Απεγνωσμένοι και οι δυό κι εγκλωβισμένοι στους κόσμους που χτίζουμε. Ο άνθρωπος λέει είναι ο αρχιτέκτονας της ζωής του, άρα το κρίμα στο λαιμό μας. Στέκουμε αντικρυστά ο ένας απ΄ τον άλλο με μόνη γέφυρα την επιθυμία μας. Γιατί έτσι. Μην μου ζητάς λογικές απαντήσεις. Επί πόσο θ' αυτοσυντηρούμαστε εθισμένοι στο δράμα των υπάρξεων πίσω απ τις σκιές; Τίποτα δεν εξηγείται λοιπόν μ' εμάς. Λουφάζω στη σιωπή που περίτεχνα υφαίνω τους μήνες μου μακρυά σου, σαν να παραβγαίνω μιαν άλλη Πηνελόπη. Αναρωτιέμαι πώς άρχισαν όλα κι αναγνωρίζω πως αποτύχαμε κατάλληλα. Ξέρω πως τίποτα δεν τελειώνει εδώ. Όσο κι αν προσπαθώ να ξεθωριάσω τη μορφή σου πάντα αδύνατο θα μου είναι πάντα. Τις πιο μικρές μας ώρες εμφανίζεσαι και ξαγρυπνάς τη νύχτα μου. Μια μέρα θα πάρω η δειλή την ευθύνη πάνω μου και θα βρώ τον εαυτό μου, τον θαμμένο βαθι