Skip to main content

φύσα λιγάκι

Τί παράξενη σχέση μας δένει και συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί και να μας ξεφτί(λι)ζει;

Αν αναρωτηθώ πόσα λάθη έχω κάνει θα καταλήξω εκεί που ξεκίνησα: στο μηδέν ή στο ένα, πάντως σημασία δεν θα έχει καμιά.

Αν σκεφτώ πάλι πόσο σε ήθελα να με θέλεις θα νιώσω την εγωιστική μου φύση να με κυβερνά κυριαρχικά και ανελέητα και θα πονέσω, όχι ούτε κι αυτό βοηθά.

Αν συνεχίσω στο ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη ελπίζοντας κάθε φορά να με οδηγήσουν σε διαφορετικό αποτέλεσμα- μιας που διαφορετική είμαι εγώ μετά από κάθε μου λάθος και οι άνθρωποί μου-, τότε πιστεύω θ' αποτρελλαθώ. Απ' την άλλη να μαθαίνεις απ' τα λάθη σου κάποιος αδύνατο μου 'πε πως είναι, όσο σαν να αλλάζεις πετσί.

Αν παραδεχτώ πως σ' αγάπησα ίσως και να τ' αντέξω, ίσως η παραδοχή είναι η λύση στο μονόδρομο που βρέθηκα χαμένη αναρωτόμενη πώς έφτασα εδώ.

Άλλη μια βραδιά να γράφω μόνη μου για σένα που μ' άφησες εδώ
ίσως γιατί κατάλαβες ότι δεν θα σου έδινα τα περισσότερα 
κι από αυτά που είχα κι απ όσα ονειρευόμουν να μην έχω ποτέ μου. 

Ίσως πάλι να κουράστηκες στο παιχνίδι μας να χάνεις μιά και να κερδίζεις δύο.
Βαρέθηκες θα  πείς να βάζεις τους όρους εσύ, το σημείο συνάντησης εσύ γνώμονα του καιρού της επιθυμίας σου και μιας νοσταλγίας παιδικής, 
αχ παιδί μου.

Οι φωνές σου οι άηχες- οι αδιαμόρφωτες και άσπηλες -με παρακαλούν αισθήσεις να ξυπνήσω θαμμένες(; ) ή αγένητες μάλλον στα σπλάχνα μου να φυτέψω, τον έρωτά μας να προσδιορίσω ξεκάθαρα κι αυτοδύναμα. 

Όλα στο φώς. Τα πάντα φώς μαζί σου, πρίγκιπα. 
Μόνο έτσι μπορώ να είμαι μαζί σου εγώ.


Κρυμμένες συναντήσεις και φανερά βλέμματα. 
Δυό φιλιά στο μάγουλο και αντίο. Ένας κερασμένος καφές μέχρι τον επόμενό μας. Σ' ευχαριστώ φίλε μου παλιέ κ αγαπημένε. 
Το βράδυ σε περιμένω στο γνωστό μέρος της φίλης μας της κοινής:
της μνήμης και της λήθης που γίναμε.

Την ώρα θα στην ορίσω κάποτε στο όταν και στο τότε της ανάσας μου.
Όταν η αναζήτηση της διεκδίκησής σου βρεί για μένα σκοπό
όταν ο κόσμος  μου μάθει τί είναι αυτό που θέλω από σένα: 
όλα ή τίποτα.
Όταν μάθω να σε τραγουδώ σαν να σε φοράω φυλαχτό.
Κατάδικό μου.



Comments

Popular posts from this blog

Je t'aime, je t'envie

 Λυπάμαι πραγματικά για σένα γιατί φοβάσαι να νιώσεις πόνο Μουδιάζεις τον εαυτό σου με αλκοόλ και τσιγάρα και ύστερα θυμάσαι ότι υπάρχει κι αυτό το συναίσθημα και για να αποδείξεις ότι είσαι άντρας πας και βαράς ένα (ακόμα) τατουάζ. Λυπάμαι πραγματικά για σένα γιατί είχες κάτι όμορφο και το έσπασες χωρίς να σκεφτείς για μια στιγμή πως δεν θα γυρίσει πίσω. Σ' ευχαριστώ για όσα μου έδωσες και όσα μου έμαθες και κυρίως για τον ατόφιο πόνο  και την χειροπιαστή απόδειξη  ότι δεν ήσουν άξιος της εμπιστοσύνης μου.  Θέλω να σου πω  ότι πόνεσα όσο δεν περίμενα ότι ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι  που κρατάει ακόμα.  Θέλω να σου πω  ότι μ'έκανες να νιώσω αδύναμη και ανόητη που δεν είδα τα σημάδια  της ανασφάλειας και της ανανδρίας σου. Θέλω να σου πω  σ' ευχαριστώ γιατί μου θύμισες ότι υπάρχουν δίπλα μου άνθρωποι  που μένουν, ακούν, αγκαλιάζουν και δεν φοβούνται να νιώσουν  αγάπη και πόνο.  Θέλω να σου πω  σ' ευχαριστώ γιατί μου θύμισες ότι κανείς δεν μπορεί να μου πάρει  αυτό που

Ολοφρενώς

 Είχα καιρό να επισκεφτώ αυτήν τη λέξη και τον γεωγραφικό τόπο στον οποίο βρισκόμουν  όταν δημιούργησα αυτό το καταφύγιο σκέψεων και  συναισθημάτων.  Και καθώς πάλευα να βρω ξανά τη φωνή μου αυτή που χάνεται για να επιστρέψει ξανά πιο επιτακτική, πιο διψασμένη και άγρια  βρήκα μια ανάμνηση στη σελίδα ενός βιβλίου. Λήθη. Πολλές φορές όταν πέφτω να κοιμηθώ εύχομαι, μ' έναν τρόπο που δεν επιτρέπει καμία αμφιβολία, να γίνω κάτι άλλο. Ήττα. Πολλές φορές όταν μαζεύω τα καθαρά σεντόνια και ετοιμάζομαι να απλώσω τον ακάθιστο εαυτό μου στο κρεβάτι, ελπίζω να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος. Μνήμη.  Αναρωτιέμαι αν και κατά πόσο η ταυτότητά μου είναι συγκυριακή. Είμαι πολλά και τίποτα, οι ρόλοι μου και οι οριοθετήσεις της πραγματικότητας που επέλεξα να θυμάμαι. Χειμώνας. Στην καρδιά του ψύχους το κτήνος κρύβεται και προσδοκά ένα πάλλευκο πέπλο. Δεν ξέρω να κρύβομαι αλλά μαθαίνω μέρα τη μέρα πως το νερό -και το χιόνι- έχει μνήμη.  Να θυμάμαι πως το ένα και το άλλο μπορούν -και εύχομαι- να προχωρούν

ως το ξημέρωμα

Να τσιτώσεις εσύ ή να ρεφάρεις θέλεις στ' αλήθεια; Γιατί κάνουμε πίσω, όταν νιώθουμε απειλή; Να ορμήξουμε μπροστά στον κίνδυνο και στο ρίσκο κι ότι βγεί! Κάνεις μια πρόταση και την παίρνεις πίσω μετά αλλά εγώ έχω προλάβει να κάνω σχέδια και να ονειρευτώ κάστρα Και μετά πάλι όλα γκρεμίζονται, και λέω πως ήμουν αδύναμη και την άλλη φορά θα προσέξω! Τσίρκο παραδεισένιο ή κόλαση αληθινή; Τί είναι αυτό που ζούμε; και το κυριότερο, τί είναι αυτό που δεν ζούμε; αυτό που χάνουμε όταν αφήνουμε τη στιγμή να γλιστρίσει από τα χέρια μας, όταν σ αφήνω απ' την αγκαλιά μου... Λίγο θάρρος, λίγη τόλμη θέλει μόνο! κι απ' τους δυό μας! Η κατάλληλη στιγμή, όταν θα ' ρθει θα μας το πεί και μας άραγε; γιατί φοβάμαι πως δεν θα την καταλάβω μέσα στην ασχετοσύνη μου και τη ζαλάδα που χω. Οι αισθήσεις έχουν μουδιάσει, τα συναισθήματά μου μπλέκονται, τόσα πολλά, και με μπερδεύουν, τα άτιμα! Κοσμικό αστείο! χα. ( Κι αν δεν το κατάλαβες, πρόβλημά σου! )