Γιατί;

Δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε χρειάζομαι;
Γιατί συνεχίζεις να έρχεσαι απρόσκλητος τις ώρες
που πιο πολύ την απουσία και όχι την ανάμνησή σου έχω ανάγκη;
Απεγνωσμένοι και οι δυό κι εγκλωβισμένοι
στους κόσμους που χτίζουμε.
Ο άνθρωπος λέει είναι ο αρχιτέκτονας της ζωής του, άρα
το κρίμα στο λαιμό μας.
Στέκουμε αντικρυστά ο ένας απ΄ τον άλλο
με μόνη γέφυρα την επιθυμία μας.
Γιατί έτσι. Μην μου ζητάς λογικές απαντήσεις.
Επί πόσο θ' αυτοσυντηρούμαστε εθισμένοι στο δράμα των υπάρξεων πίσω απ τις σκιές;
Τίποτα δεν εξηγείται λοιπόν μ' εμάς.
Λουφάζω στη σιωπή που περίτεχνα υφαίνω τους μήνες μου
μακρυά σου, σαν να παραβγαίνω μιαν άλλη Πηνελόπη.
Αναρωτιέμαι πώς άρχισαν όλα κι
αναγνωρίζω πως αποτύχαμε κατάλληλα.
Ξέρω πως τίποτα δεν τελειώνει εδώ.
Όσο κι αν προσπαθώ να ξεθωριάσω τη μορφή σου
πάντα αδύνατο θα μου είναι
πάντα.
Τις πιο μικρές μας ώρες εμφανίζεσαι και ξαγρυπνάς τη νύχτα μου.
Μια μέρα θα πάρω η δειλή την ευθύνη πάνω μου
και θα βρώ τον εαυτό μου, τον θαμμένο βαθιά, κρυφά και ανυποψίαστα μέσα μου.
Ίσως λίγο (τόσο δα) και μέσα σου.
Θα τον βρώ κι ύστερα θα γυρέψω εσένα.
Θα ζήσουμε όπως μπορούμε καλύτερα, μ' όση αγάπη γνωρίσαμε ποτέ.
Χωρίς όρους, λογική και λόγια. Με νότες και παραλογισμούς τρελούς
που ταιριάζουν στον έρωτα.
Θα σε ξεχάσω μια μέρα απ' αυτές
που χειμώνα θα φέρουν.
Κι η απόσταση που μας χωρίζει θα γίνει
ωκεανός και ήπειρος μαζί.
Και θα σε ξαναθυμηθώ μια μέρα καλοκαιριού
ζεστή
όταν όλα λιώσουν και γίνουν ένα.
Ραντεβού σε δυό χρόνια και δυό ώρες από τώρα.