ήρθε η ώρα μου

Να γκρινιάξω.
Ε δε γίνεται. Πέρασε και η μέρα και δεν έχει αλλάξει τίποτα!
Ακόμα και την ώρα που γράφω τις αράδες τούτες, πάλι τα ίδια.
Σίγουρα μάτι είναι, για να μη πώ και ποιός μου το έδωσε! Σα δε ντρέπεται λέω εγώ.
Να μη με βλέπει το μάτι στην κάμερα, λέω έγινα αόρατη -πλάκα θα χει.
Να μη βρίσκω τα γραφεία, τους δρόμους και τα νούμερα.
Να ξεχνάω και να γυρίζω πίσω. Ξανά.
Να χαλάει η ζυγαριά πάνω που βάζω τις μπανάνες και 
να χάνω την ευκαιρία να μιλήσω όταν πρέπει...
Είπα πού θα πάει; Θα 'ρθει η ανατροπή*

 (ευτυχώς βρήκα δυό πετρούλες να τις φορώ κρεμαστό)

ΜΠούρδες! Ξέρω και 'γω...
Άργησα δυό φορές σε μία ώρα και μου τη λένε. 
Με το δίκιο τους θα μου πείς, αλλά σκληρό 
όπως και νά 'χει.
Συγνώμη ζήτησα, δεν είναι η μέρα μου σας το πα.
Από πάνω θα υποστώ βαριεστημένη ντεκαπαζένια
με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα, να σε λιώνουν
γιατί ζήτησα ωσάν χάρη κάτι που ταν δικαίωμά μου.
Να βλάκα. Να μάθεις άλλη φορά. 
Πόσες ακόμα πια χρειάζεσαι
να πάθεις το μάθημά σου;


Ευτυχώς ο μέτρ έφερε σήμερα έναν χάρτινο ελέφαντα 
και μου φτιαξε κάπως τη μέρα, σαν τον φόρεσα 
στο μικρό μου δαχτυλάκι*
Και η θεά σιγοντάρει, με βοηθά.
Το φεγγάρι μόνο φοβάμαι.
Ξέχασα και ραντεβού που 'χα κανονίσει, ούτε για ανάγνωση καιρός.
Με διώξαν και απ΄τη βιβλιοθήκη και ήμουν απ έξω να μιλάω με γνωστή φίλη.
Το κρασάκι βοήθησε και τα χάχανα που ακολούθησαν και ο Καβάφης... ωχ αμάν.

"δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα", λέει η δεσποινίς β.

Επέστρεφε

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησης επέστρεφε και παίρνε με-

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,

κ' επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα*

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,

κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με τη νύχτα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται....

Κ.Π. Καβάφη

Φεύγω για ταξιδάκι αναψυχής, ετοιμάζω βαλίτσα σιγά σιγά,

θα επιστρέψω φυσικά...

το πώς δεν ξέρω.
Δεν περιγράφω άλλο, τα δόντια μου πήγα να πλύνω κ έμεινα 
να κοιτάω το πάτωμα.
Πλάκα μου  κάνεις. ΣΙΓΟΥΡΑ!