Με τέτοιο ήλιο* πώς μπορείς να πέσεις; αναρωτιέται η δεσποινίς β. Ή μάλλον όχι, δεν αναρωτιέται. Με την αλλαζονεία της και τη σιγουριά της, είναι Βεβαία: Αδύνατον να γίνει!
Θέλει λίγη περισσότερη προσπάθεια είναι αλήθεια. Αλλά σίγουρα είναι πέρα για πέρα εφικτό. Λίγο στην αρχή και μετά ολοκληρωτικά μαζί μ' αυτόν,
στο ηλιοβασίλεμα.
Στ' αγκάθια του αχινού, στην άσφαλτο ενός δρόμου, στη γλυκόπικρη αναπαράσταση της ζωής.
Πέφτεις ωστόσο, σίγουρα, αναμφισβήτητα, σκληρά και χωρίς το προστατευτικό δίχτυ της μάνας, πέφτεις. Αυτό το τελευταίο, είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Πέφτεις κ αν είσαι τυχερός ξανασηκώνεσαι, αν όχι... τότε - φίλε μου- μένεις εκεί καταγής. Και η ζωή συνεχίζεται, για εμάς.
Όλοι μας έχουμε πέσει, άλλοι λίγο, άλλοι πολύ, μια φορά ή παραπάνω, μαμά μου, χώνεψέ το: Έπεσα κ εγώ. Και έσπασα και μετά κόλλησα όσο μπορούσα καλύτερα τα κομμάτια μου. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Όσο πιο νωρίς το καταλάβεις οτι έπεσες, τόσο το καλύτερο για σένα. Θ' αντιδράσεις αργά ή γρήγορα. Μας το έμαθαν στη φυσική, αλλά και πριν το μάθουμε στην τάξη το εφαρμόζαμε απ' τη φύση μας, αναγκαστικά.
Ο κύριος στη γκαλερί μου είπε πως είμαι στην χειρότερη ψυχολογική κατάσταση: Δεν ξέρεις τί θέλεις.
Γιατί μπερδεύτηκα έτσι εγώ; Θα φταίει η πτώση μάλλον! Μου ευχήθηκε να γίνω καλά, τον ευχαρίστησα και βγήκα έξω, μπάς και το φώς του* με φωτίσει κ μένα.
Χαρά Θεού κάνει έξω, αν και συνήθως αυτές τις μέρες βρέχει. Μπόρα καλοκαιρινή. Ας πέσει μια, μπας και ισιώσω τα μέσα με τα έξω. Μα τί κάνω; Θέλω απομόνωση ή συντροφιά; Ήλιο ή βροχή; Δεν ξέρω τι θέλω, αλήθεια είναι. Είμαι κουρασμένη άρα θέλω σίγουρα να ξεκουραστώ ή τουλάχιστον αυτό χρειάζομαι. Τα άλλα ελπίζω να τα βρώ στο δρόμο.
Comments
Post a Comment