Skip to main content

Η Κούρσα

Άλλαξα και χώρα να ξεσκάσω και πάλι έρχεσαι, 
στο μυαλό μου.
Με τρέχουν τα πόδια μου, να προλάβω 
τα λεωφορεία, το μετρό, το τρένο*
μετακινούμαι και βρίσκομαι αφού πρώτα χαθώ.
Σε ξένη πόλη, δεν νιώθω ξένη
είμαι παράξενα συνεχόμενη με όλα
και ένας γοργόνος, αλήθεια σας το λέω,
στέκει απέναντί μου και
μου θυμίζει πως όλοι βγήκαμε απ' τη θάλασσα.
Τρέχουμε για τρεις μέρες
κάθε που λέω δεν αντέχω 
στο όριο να τα παρατήσω
εκεί ακριβώς μου χαμογελάς και τα χάνω.
Τί έγινε τώρα δηλαδή;
Για σένα έτρεχα και το ήξερες απ' την αρχή.
Θα μου πείς ποιά αρχή ; 
Πού ξεκινάμε και πού τελειώνουμε άραγες; ίσως στις αισθήσεις μας...
Για τρεις μέρες που τρέχω δεν το ήξερα:
Ο Σπύρος Λούης έτρεχε κ αυτός για μια μοιραία αγάπη.
Η νίκη του τον ένωσε μαζί της
στην κούρσα της ζωής.
Τ΄ακούς; Δεν είναι παιχνιδάκι ο αγώνας!
Εδώ παίζονται όλα!







Comments

  1. τωρα το σχολιο με τον σπυρο λουη να το παρω 'στην τυχη';

    τις κοβω η μαλλον . εγκαταλειπω . :PPPPP
    πιες ενα εσπρεσο και για μας!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ReplyDelete
  2. θα το ξαναπούμε μπάς και το πιστέψουν και οι γύρω μας πώς τίποτα δεν είναι τυχαίο;)
    πάω να φτιάξω τον εσπρέσσο και μετά έχει μεγάλη υπαίθρια συναυλία σε μια πλατεία δίπλα μας!! καλό μήνα! στέλνω φιλιά ρωμάνικα! :***

    ReplyDelete
  3. ουτε να τον εχεζα τον σπυρο λουη μια λεπτομέρεια μέσα σ ένα καθ όλα προσωπικό και παρανοικο -μα οπως συνηθίζεται παραγωγικο- τριπ ήτανε αλλα φανηκε πως δεν είχα ξυπνήσει μόνο εγώ στραβά και πεσανε πυροβολισμοι...

    κατα τ αλλα τουρτιτσα κανέναν να πείσω για τίποτα που αδυνατεί να δει δεν με ενδιαφέρει. για να μην πείθεται και να εμμένει στην αποψή του κάτι που εγώ αγνοώ μπορει να ξέρει!

    eveyone may do as they please while
    we re all craving for acceptance and peace.

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Je t'aime, je t'envie

 Λυπάμαι πραγματικά για σένα γιατί φοβάσαι να νιώσεις πόνο Μουδιάζεις τον εαυτό σου με αλκοόλ και τσιγάρα και ύστερα θυμάσαι ότι υπάρχει κι αυτό το συναίσθημα και για να αποδείξεις ότι είσαι άντρας πας και βαράς ένα (ακόμα) τατουάζ. Λυπάμαι πραγματικά για σένα γιατί είχες κάτι όμορφο και το έσπασες χωρίς να σκεφτείς για μια στιγμή πως δεν θα γυρίσει πίσω. Σ' ευχαριστώ για όσα μου έδωσες και όσα μου έμαθες και κυρίως για τον ατόφιο πόνο  και την χειροπιαστή απόδειξη  ότι δεν ήσουν άξιος της εμπιστοσύνης μου.  Θέλω να σου πω  ότι πόνεσα όσο δεν περίμενα ότι ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι  που κρατάει ακόμα.  Θέλω να σου πω  ότι μ'έκανες να νιώσω αδύναμη και ανόητη που δεν είδα τα σημάδια  της ανασφάλειας και της ανανδρίας σου. Θέλω να σου πω  σ' ευχαριστώ γιατί μου θύμισες ότι υπάρχουν δίπλα μου άνθρωποι  που μένουν, ακούν, αγκαλιάζουν και δεν φοβούνται να νιώσουν  αγάπη και πόνο.  Θέλω να σου πω  σ' ευχαριστώ γιατί μου θύμισες ότι κανείς δεν μπορεί να μου πάρει  αυτό που

Ολοφρενώς

 Είχα καιρό να επισκεφτώ αυτήν τη λέξη και τον γεωγραφικό τόπο στον οποίο βρισκόμουν  όταν δημιούργησα αυτό το καταφύγιο σκέψεων και  συναισθημάτων.  Και καθώς πάλευα να βρω ξανά τη φωνή μου αυτή που χάνεται για να επιστρέψει ξανά πιο επιτακτική, πιο διψασμένη και άγρια  βρήκα μια ανάμνηση στη σελίδα ενός βιβλίου. Λήθη. Πολλές φορές όταν πέφτω να κοιμηθώ εύχομαι, μ' έναν τρόπο που δεν επιτρέπει καμία αμφιβολία, να γίνω κάτι άλλο. Ήττα. Πολλές φορές όταν μαζεύω τα καθαρά σεντόνια και ετοιμάζομαι να απλώσω τον ακάθιστο εαυτό μου στο κρεβάτι, ελπίζω να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος. Μνήμη.  Αναρωτιέμαι αν και κατά πόσο η ταυτότητά μου είναι συγκυριακή. Είμαι πολλά και τίποτα, οι ρόλοι μου και οι οριοθετήσεις της πραγματικότητας που επέλεξα να θυμάμαι. Χειμώνας. Στην καρδιά του ψύχους το κτήνος κρύβεται και προσδοκά ένα πάλλευκο πέπλο. Δεν ξέρω να κρύβομαι αλλά μαθαίνω μέρα τη μέρα πως το νερό -και το χιόνι- έχει μνήμη.  Να θυμάμαι πως το ένα και το άλλο μπορούν -και εύχομαι- να προχωρούν

ως το ξημέρωμα

Να τσιτώσεις εσύ ή να ρεφάρεις θέλεις στ' αλήθεια; Γιατί κάνουμε πίσω, όταν νιώθουμε απειλή; Να ορμήξουμε μπροστά στον κίνδυνο και στο ρίσκο κι ότι βγεί! Κάνεις μια πρόταση και την παίρνεις πίσω μετά αλλά εγώ έχω προλάβει να κάνω σχέδια και να ονειρευτώ κάστρα Και μετά πάλι όλα γκρεμίζονται, και λέω πως ήμουν αδύναμη και την άλλη φορά θα προσέξω! Τσίρκο παραδεισένιο ή κόλαση αληθινή; Τί είναι αυτό που ζούμε; και το κυριότερο, τί είναι αυτό που δεν ζούμε; αυτό που χάνουμε όταν αφήνουμε τη στιγμή να γλιστρίσει από τα χέρια μας, όταν σ αφήνω απ' την αγκαλιά μου... Λίγο θάρρος, λίγη τόλμη θέλει μόνο! κι απ' τους δυό μας! Η κατάλληλη στιγμή, όταν θα ' ρθει θα μας το πεί και μας άραγε; γιατί φοβάμαι πως δεν θα την καταλάβω μέσα στην ασχετοσύνη μου και τη ζαλάδα που χω. Οι αισθήσεις έχουν μουδιάσει, τα συναισθήματά μου μπλέκονται, τόσα πολλά, και με μπερδεύουν, τα άτιμα! Κοσμικό αστείο! χα. ( Κι αν δεν το κατάλαβες, πρόβλημά σου! )