Βι-ον ανθός-παρτο(ν)

 

Συγνώμη για όλες τις  φορές που δεν σου είπα τί άκριβώς ένιωθα

Αλλά στο έδειξα.

Συγνώμη για τα χρόνια που άφησα να περάσουν

Α-ξέχαστα.

Συγνώμη που έβρισκα μια δικαιολογία να προβάλλω

Για να σε δω

Συγνώμη γιατί έκανα τα δυνατά αδύνατα φοβούμενη

την απόρριψη.

Συγνώμη γιατί έκρινα κάθε μου κίνηση πρόωρη

ή πολύ αργή.

Συγνώμη γιατί δεν ανα-γνώριζα αυτό που στ’αλήθεια

γνώριζα από την αρχή.

Δεν ψάχνω πια ξεχασμένες αλήθειες σε ομολογίας κατάθεση
-ξέρω πως ό,τι ζεις σ'ακολουθεί  υπόγεια.-

Απολάμβανα τη συντροφιά μιας χαμένης παρέας

κι ύστερα τη συντροφιά της παρεξηγημένης σιωπής,
όταν τα νέα της άνευ όρων παράδοσής σου
με βρήκαν άθελά μου.

Ίσως δεν έχουμε μάθει να απολαμβάνουμε.

Το κάνουμε μηχανικά όπως ξαπλώνουμε το βράδυ στο κρεβάτι.

Όπως κατεβάζουμε μπουκιές φαγητό

Αμά-σητες/

Μιση-τες/

μισες.

Όπως τρέχουμε να κατακτήσουμε

τα σημεία στο χάρτη,

να βάλουμε μια τελεία αντί για ένα τέλος

χάνουμε την ουσία

της επαφής μας.

Είσαι το τέλος μου.

Δεν ξέρω ποιο βάρος λυγίζει

Την ανεμελειά της παιδικής ψυχής μας

και ποια αντίδραση ανακουφίζει
την εσωτερική μας καύση.

Ξέχασα πώς είναι να ξεχνιέμαι σε μια αγκαλιά

Χωρίς συν-οριακά, χωρίς βάρη

άλλά με βαρύνουσα σημασία.

Σε κουβαλάω στις πτυχές εκείνες που μοσχοβολάνε

Και ζωγραφίζω στον ουρανό τον γαμήλιο όρκο:

Ολοφρενώς –αγάπη μου- ν’ αγαπηθούμε

Σε ένα άχρονο, απέραντο διάστημα.

Ελπίζω κάποια μέρα να με συγχωρήσεις.