Skip to main content

πρόβα ταξιδιού

Ενα ταξίδι ας κάνουμε μαζί, κι όπου μας βγάλει
Ταξίδεψε μαζί μου και ό,τι είναι να γίνει θα γίνει
Παιδικέ και εφηβικέ μου έρωτα και ενήλικη και παράξενη αγάπη
Να σου δείξω τι νιώθω, δεν βρίσκω τον τρόπο
Παραφέρομαι και νευριάζω και παλινδρομώ και πάλι γυρίζω πίσω ολότελα χαμένη...
ίσως σταθώ τυχερή κάποια στιγμή και μαζί σου..
μου φαίνεται αστείο, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να είσαι εγώ
πόσο δύσκολο μου είναι να σε κάνω να με δείς
γιατί πρώτα πρώτα φοβάμαι να δώ εγώ εμένα την ίδια
αλλά πάντα ελπίζω πως υπάρχουν περιθώρια,
να με διορθώσω. Να ξεκινήσω από την αρχή
Να σου συστηθώ πάλι από την αρχή
και να μην κάνω λάθη.
Αλλά τώρα πώς προχωράω;
Αργά, όπως πάντα, κρατιέμαι από κάγκελο στο πλάι, έτσι με μεγάλωσαν
και συνήθισα.
Κ αν κάνω επανάστηση φοβάμαι τίποτα δεν θα μείνει όρθιο
ούτε εγώ.
καταγής.
Ετσι μόνο μαθαίνεις πώς να σηκωθείς.
Labels:

Comments

  1. natassaJanuary 9, 2010 at 5:48 PM

    Αλλά είναι γλυκό αυτό το πέσιμο
    ξανά και ξανά και ξανά.
    Γιατί κάθε φορά σηκώνεσαι και πεισμώνεις και πέφτεις με άλλο τρόπο..
    ωσότου δεν χρειάζεσαι το κάγγελο πια.

    ReplyDelete
  2. Anna TourJanuary 12, 2010 at 11:58 PM

    Αυτό το πείσμα,νατασσάκι μουυυ το βρίσκω, αλλά χάνω ολότελα τους τρόπους! Ελπίζω όταν πάψω να χρειάζομαι το κάγκελο, να μπορώ να στηριχτώ στα πόδια μου! ***
    φιλιά μακρυνή μου αγαπημέεεεενη μου!!

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Je t'aime, je t'envie

 Λυπάμαι πραγματικά για σένα γιατί φοβάσαι να νιώσεις πόνο Μουδιάζεις τον εαυτό σου με αλκοόλ και τσιγάρα και ύστερα θυμάσαι ότι υπάρχει κι αυτό το συναίσθημα και για να αποδείξεις ότι είσαι άντρας πας και βαράς ένα (ακόμα) τατουάζ. Λυπάμαι πραγματικά για σένα γιατί είχες κάτι όμορφο και το έσπασες χωρίς να σκεφτείς για μια στιγμή πως δεν θα γυρίσει πίσω. Σ' ευχαριστώ για όσα μου έδωσες και όσα μου έμαθες και κυρίως για τον ατόφιο πόνο  και την χειροπιαστή απόδειξη  ότι δεν ήσουν άξιος της εμπιστοσύνης μου.  Θέλω να σου πω  ότι πόνεσα όσο δεν περίμενα ότι ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι  που κρατάει ακόμα.  Θέλω να σου πω  ότι μ'έκανες να νιώσω αδύναμη και ανόητη που δεν είδα τα σημάδια  της ανασφάλειας και της ανανδρίας σου. Θέλω να σου πω  σ' ευχαριστώ γιατί μου θύμισες ότι υπάρχουν δίπλα μου άνθρωποι  που μένουν, ακούν, αγκαλιάζουν και δεν φοβούνται να νιώσουν  αγάπη και πόνο.  Θέλω να σου πω  σ' ευχαριστώ γιατί μου θύμισες ότι κανείς δεν μπορεί να μου πάρει  αυτό που
Post a Comment
Read more

Ολοφρενώς

 Είχα καιρό να επισκεφτώ αυτήν τη λέξη και τον γεωγραφικό τόπο στον οποίο βρισκόμουν  όταν δημιούργησα αυτό το καταφύγιο σκέψεων και  συναισθημάτων.  Και καθώς πάλευα να βρω ξανά τη φωνή μου αυτή που χάνεται για να επιστρέψει ξανά πιο επιτακτική, πιο διψασμένη και άγρια  βρήκα μια ανάμνηση στη σελίδα ενός βιβλίου. Λήθη. Πολλές φορές όταν πέφτω να κοιμηθώ εύχομαι, μ' έναν τρόπο που δεν επιτρέπει καμία αμφιβολία, να γίνω κάτι άλλο. Ήττα. Πολλές φορές όταν μαζεύω τα καθαρά σεντόνια και ετοιμάζομαι να απλώσω τον ακάθιστο εαυτό μου στο κρεβάτι, ελπίζω να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος. Μνήμη.  Αναρωτιέμαι αν και κατά πόσο η ταυτότητά μου είναι συγκυριακή. Είμαι πολλά και τίποτα, οι ρόλοι μου και οι οριοθετήσεις της πραγματικότητας που επέλεξα να θυμάμαι. Χειμώνας. Στην καρδιά του ψύχους το κτήνος κρύβεται και προσδοκά ένα πάλλευκο πέπλο. Δεν ξέρω να κρύβομαι αλλά μαθαίνω μέρα τη μέρα πως το νερό -και το χιόνι- έχει μνήμη.  Να θυμάμαι πως το ένα και το άλλο μπορούν -και εύχομαι- να προχωρούν
Post a Comment
Read more

ως το ξημέρωμα

Να τσιτώσεις εσύ ή να ρεφάρεις θέλεις στ' αλήθεια; Γιατί κάνουμε πίσω, όταν νιώθουμε απειλή; Να ορμήξουμε μπροστά στον κίνδυνο και στο ρίσκο κι ότι βγεί! Κάνεις μια πρόταση και την παίρνεις πίσω μετά αλλά εγώ έχω προλάβει να κάνω σχέδια και να ονειρευτώ κάστρα Και μετά πάλι όλα γκρεμίζονται, και λέω πως ήμουν αδύναμη και την άλλη φορά θα προσέξω! Τσίρκο παραδεισένιο ή κόλαση αληθινή; Τί είναι αυτό που ζούμε; και το κυριότερο, τί είναι αυτό που δεν ζούμε; αυτό που χάνουμε όταν αφήνουμε τη στιγμή να γλιστρίσει από τα χέρια μας, όταν σ αφήνω απ' την αγκαλιά μου... Λίγο θάρρος, λίγη τόλμη θέλει μόνο! κι απ' τους δυό μας! Η κατάλληλη στιγμή, όταν θα ' ρθει θα μας το πεί και μας άραγε; γιατί φοβάμαι πως δεν θα την καταλάβω μέσα στην ασχετοσύνη μου και τη ζαλάδα που χω. Οι αισθήσεις έχουν μουδιάσει, τα συναισθήματά μου μπλέκονται, τόσα πολλά, και με μπερδεύουν, τα άτιμα! Κοσμικό αστείο! χα. ( Κι αν δεν το κατάλαβες, πρόβλημά σου! )
Post a Comment
Read more