Στη σκάλα τ' ουρανού, ανεβασμένη*

Κοντά σου, ξέρω τι θέλω, και το ξεχνάω όταν είμαι μακρυά σου, αποπροσανατολίζομαι. 
Και ας μη μπορώ ακόμα να γίνω βιβλίο ανοιχτό να με διαβάσεις. 
Ίσως  περιμένω να γοητευτείς από το μυστήριο και να βρείς το θάρρος να με περιεργαστείς, να με ψάξεις μοναχός σου, αφού με δείς καλά καλά, μόνο μην αργείς πολύ, στο κάτω κάτω είναι τέσσερις οι διαστάσεις...

Πες μου, λοιπόν, με θέλεις κοντά σου όπως θέλω Εγώ να είμαι απέναντί σου;

Μην αργεις μόνο πολύ και νυχτώσουμε! 
Είναι πολύ ωραίο το φώς της ανατολής όταν μπορούμε να το δούμε μαζί! 
Σήμερα ήταν τόσο πρωτόγονο, ανεβασμένη στον ουράνο, σου λέω, τα βλεπα όλα πιο ξεκάθαρα κ ας ήταν οι άνθρωποι πιο μικροί. Αλήθεια. Είναι ωραία εκεί! Αλλά μετά από λίγο κουράστηκα σκαρφαλωμένη εκεί και κατέβηκα. Και πάλι όλα θόλωσαν. Και σε σκέφτηκα μέσα στη θολούρα και σε ζήτησα για ακόμα μια φορά.

Η αγάπη λέει ψέμματα; Ακόμα και άν λέει μην το πείς πουθένα, ούτε εγώ δεν θέλω να το ξέρω.
Μόνο μη με βασανίζεις άλλο

Τι είναι αυτό που συμβαίνει μέσα μου; Σ αρνήθηκα λές παλιά και τώρα μ εκδικείσαι; 
Σαμποτάζ! Δεν έφταιγα.
Αλλά πάντα έτσι είμαι, αποποιούμαι τις ευθύνες μου και τώρα ήρθε η ώρα να τα παραδεχτώ όλα.

Θέλω να ελευθερωθώ από όλα αυτά, απο τα ανικανοποίητα και παλιά.

Θέλω να φορέσω τα καινούργια μου ρούχα και συναισθήματα και να ξεφορτωθώ όλα τα φορεμένα. 
Και εκεί μέσα στα υφάσματα και στα χαμόγελα θα με δείς επιτέλους και θα καταλάβεις γιατί σου φέρομαι έτσι.

Θα με κοιτάξεις όπως σε κοιτώ τώρα και εγώ και θα συναντηθούμε στη μέση.

Θα μου πείς πως περίμενες τόσο καιρό για να γίνει όπως ήταν γραφτό να γίνει και πως η στιγμή τούτη η κοινή, αξίζει την υπομονή μας και την αγωνία και το ρίσκο. 
Κυρίως αυτό, γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο απ' όλα.

Ελπίζω να μη χαθούμε ξανά, να μην κρυφτούμε πίσω από τους εαυτούς μας και τον καπνό μας. 
Να μη χάσουμε την ουσία. Όχι τώρα. 
Νιώθω πως είμαστε τόσο κοντά στο να πιαστούμε χέρι χέρι. 
Κάνε το σάλτο και θα σε πιάσω!