Λέτ ιτ μπί

Με πληγώνει να μην μπορώ να σου δείξω αυτό που νιώθω, αυτό που είμαι να μην μπορώ μαζί σου να το ζήσω. Να είμαι όπως νιώθω. Να μην κρατιέμαι πια.
Δεν το καταλαβαίνεις και αυτό με πληγώνει επίσης, γιατί φταίω εγώ πιο πολύ.
Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις πότε εννοώ αυτό που λέω και πότε όχι.
Ισως δεν μπορώ να είμαι αυτό που ΠΡΕΠΕΙ κοντά σου, ίσως αυτό που περίμενες το άλλο
και εγώ που εκείνο το ωραίο φαντάζομαι και περιμένω ακόμα λίγο...πλάι σου.
Τι θα ήθελες να είμαι, τότε και τώρα..και πώς αλλάζουμε ;
Με κατέστρεψες, χάλασα τώρα πια, δεν είχα καμιά επιλογή, εγώ το επέλεξα γιατί μου άρεσε τόσο
Σου μοιάζω αλλόκοτη και ακατανόητη, ελπίζω όχι άπιαστη.
Δεν είναι δίκαιο ούτε για σένα, ούτε για μένα.
Θέλω -αχ πώς θέλω- να σου δώσω περισσότερα,
αλλά πριν το κάνω στα γυρεύω πίσω και εσύ μένεις να με κοιτάς με απορία.
Φέρομαι ριψοκίνδυνα, μα μαζί σου ποτέ, φοβάμαι να περάσω τα όρια, τα δικά σου, τα κοινά μας και Ανισόρροπη με λές (!) και δεν έχεις και άδικο καημένε μου, άντρα.
Εγώ σε θαυμάζω για το κουράγιο σου μαζί μου.
Γιατί όμως, όταν πάω δειλά να σου ανοίξω λίγο το κουτί με τα κρυφά τα μυστικά μου,
νιώθω πως πέφτω στο κενό; Φόβος με πιάνει, ίλλιγγος και δεν ξέρω πώς θα με βρεί η πτώση.
Αναδιπλώνομαι και κουλουριάζομαι και προσπαθώ ν' ανασυνταχτώ να σ' αντιμετωπίσω.

Αύριο ποιός ξέρει; Μπορεί η πτώση να είναι γλυκιά*(σαν μια τούρτα)