state of emergency.

Μάφιν με σοκολάτα και κομματάκια σοκολάτας έμοιαζε τ' όνειρό μου.

Σαν χθές**

Είχε γεύση βαθιά σκούρη, ανεξερεύνητη.

Μέσα μου ενδορφίνες και φόβος παράγονται ισόποσα.

-ειμαι τρομοκρατημένη.

-γιατι;

-φοβάμαι

-τί;

-τις άμυνες και την απώλειά τους.

άγνωστος προορισμός

Κρατάω μυστικά. Γιατί δεν ξέρω. Πού πάνε, σε ποιά άγνωστη χώρα κατοικούν και τί γίνονται έξω από μας αφού τελικά δεν μας ανήκουν για να τα μοιραστούμε με τους ανθρώπους μας;
Είναι μια απόχρωση του γκρί που δεν μπορώ να αιχμαλωτίσω στη μηχανή μου. Είναι ένας εφιάλτης που με τρομάζει κάποιες βραδιές και ξυπνάω και μετά αφήνω τη μουσική να παίζει μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. Είναι ένας χείμαρρος που συγκρατώ και με συνεπαίρνει μαζί του και χάνω λίγο απ' τον εαυτό μου.Ύστερα τον ψάχνω απελπισμένη, τον ενώνω σε κομμάτια φτιάχνοντας καινούργια σύνολα, λίγο πιο εύθραστα απ΄το πρωτότυπο.
Πόσα γνήσια αντίγραφα να έχω μέχρι τώρα;
Χαμογελάω αμήχανα και σύ αναρωτιέσαι γιατί.
Δεν ξέρω τί να κάνω με το γλυκό προσωπάκι σου.
Δεν είμαι σ' αδιέξοδο αλλά κάπως έτσι νιώθω.
Πάλι με κυνηγάει η αυτοκαταστροφή.
by myself.(συνήθισα)
Πάρε με απ' το χέρι και οδήγησέ με εκεί που θες εσύ. Και εγώ εκεί θέλω να πάω μόνο που δεν το ξέρω ακόμα. Παίξε μουσική για μένα και τάισε με τη νόστιμη γεύση του έρωτα.
Μάφιν με σοκολάτα και σαντιγύ με φράουλες.(μ' ένα φιλί)
Πώς μπορείς να ξέρεις; Αναζητώ μια ύπαρξη μέσα μου που να κάνει την καρδιά μου να χτυπάει λίγο πιο δυνατά. Απ' την άλλη σκέφτομαι πως πρέπει να σταματήσω να μεθάω με τις ταινίες και να σκηνοθετήσω τον αυθορμητισμό της λογικής μου για να τον ζήσω μια μέρα μαζί σου φυσικά.

άνευ όρων

Μπορεί να μην μπορώ να μεταβολίσω την αγάπη, τον έρωτα.

Μπορεί κανείς να πάει ενάντια στη φύση; Από τι είμαι φτιαγμένη 

Άραγε;  

        "Δεν αγαπάω φαίνεται. Ή μπορεί και να αγάπησα. 

        Τόσο που να στέρεψε η αγάπη μέσα μου. Άλλο να μην έχει."

Απολογούμαι μ' έναν ακόμα απολογισμό της πορείας μου,

μ' ό,τι άφησα να ωριμάσει και να εξελιχθεί

κι ό,τι από ένστικτο αρχαίο απέρριψα

-οι λόγοι δεν υπάρχουν πουθενά, ούτε η λογική (μου).

Η ώρα περνάει και ο χρόνος εκεί στάσιμος, στο χθές.

Βίωμα που γίνεται ανάμνηση και ξαναζωντανεύει

σ΄όλα τα δωμάτια του σπιτιού. 

Δεν έχω πού να πάω για να κρυφτώ από αυτό,

ίσως και να μην θέλω άλλωστε.

Φύση αυτοκαταστροφική, δημητράκι, μέγιστη ικανοποίηση: να καούμε.

-και οι άμυνες; τέρμα;-

Α-κατάλληλη, πλήρως

Τι περιμένω να νιώσω και δεν μπορώ; (την ξέρω την απάντηση, οκ)

Τι σκατά μου ‘χεις κάνει και ποιός είσαι εσύ

που με στιγμάτισες για πάντα; (κι αυτό το ξέρω)

Για ποιόν περίεργο λόγο διασταυρωθήκαμε, βαδίζοντας πάνω στα λάθη;

Θρυμματίζομαι και λιώνω και ξεχνιέμαι

στη νοσταλγία που μου έφερε η στιγμή. -Αλίμονο στα συναισθήματα!

Να βρεθώ μπροστά σου σ’ ένα κομμάτι στεριάς, οριοθετημένη στο χώρο της συνείδησής σου. Διαυγής και ξεκάθαρη. Και μετά;

Και μετά δεν ξέρω τι ακολουθεί.

Μην με περιμένεις, μην έχεις απαιτήσεις ούτε από εμένα,

ούτε από κανέναν άλλο έξω από τον εαυτό σου…

Ο αγώνας τελείωσε και δεν μάθαμε το σκόρ.

Κρύφτηκε στα βιβλία που δεν θ’ ανοίξουμε ποτέ.

Και τώρα εγώ κρύφτηκα στην ιστορία μου.

Πάλι μουδιασμένη βουλιάζω σε ζεστό νερό.

cart-postal

Φύλλα πορείας διαβάζω να μου δείξουν το δρόμο της συνάντησής μας.

Το δρόμο να βρώ τον εαυτό μου. 

Οι παράλληλες γραμμές μας που θα συναντηθούν στο άπειρο των κόσμων μας.

Με εμπνέεις να μείνω και να προσπαθώ εδώ ακριβώς. Να ρίχνω λίγο λίγο τις άμυνές μου.

Με φοβίζει η απάθειά σου δεν ξέρω πόσο την αντέχω την ανούσια συνάντηση, τις συζητήσεις που οδηγούν εκεί που θέλαμε από την αρχή και που δεν μας δίνουν τίποτα πάνω και πέρα από αυτό.//

Συναισθήματα συγκεχυμένα, με εικόνες σκόρπιες.

Σεπτέμβρης σε θερινό σινεμά και κατάλαβα πια πως έφυγε το καλοκαίρι για τα καλά.

Κρίμα.*

Μας περιμένει δύσκολος χειμώνας.

Ωριμάζω δοκιμάζοντας τον ευατό μου πάνω στους άλλους.

Κακό δεν κάνω, μάλλον, σε κανένα. (ελπίζω δηλαδή).

Κάνω τους απολογισμούς μου, ζυγίζω, λογαριάζω, σε θυμάμαι.

Τί θα γινόταν κανείς δεν θα πεί ποτέ.

Σου πήρα μια καρτ-ποστάλ και δεν στην έστειλα ποτέ. 

Σαν άδεια απόμεινε και άδειασε και εμάς, 

μια όμορφη εικόνα -στράφη πήγε-

Μαράθηκε η μέντα, και στο μπαλκόνι μου δίνουν ζωή 

τα σεντόνια κάποιου που μένει 

από πάνω. Και τώρα ήρθε να προστεθεί και ένα σορτσάκι. :)

Εγώ χωρίς λεφτά και εσύ χωρίς συναίσθημα, μπορεί και ανάποδα.

Αθροισματα και αφαιρέσεις και όλα υπό το φώς των κεριών σε μπερδεύουν.

Κυριακή να ξημερώσει να καταλάβω τί θέλω να κάνω και να πώ.

Της προηγούμενης το γλέντι να με μεθάει ακόμα και εγώ να σκέφτομαι εσένα 

που μου πρέπει

που μου ταιριάζεις, γιατί μαζί δείχνουμε πιο πολλά και δίνουμε περισσότερα.

Γιατί αυτό που αφουγκράζεσαι αν το ξεδιπλώσουμε μπορεί και να μας τρομάξει

απ' τον ήχο τον εκκωφαντικό.

Σαν αστραπή έσκασες μπροστά μου και εγώ; Σε διαλέγω άραγε τώρα, 

σε επιλέγω να γίνεις ο κυνηγός μου στο παιχνίδι που έχει αρχίσει να μας μεθάει ή σε παίρνω απ' το χέρι και σε οδηγώ εγώ κι όπου μας βγάλει;//

Η δεσποινίς β. με βλέπει και αναρωτιέται για πού θα το βάλω μετά.

Της λέω πως θα κάτσω εδώ και εξηγούμαι.

Μου λέει πως χάνουμε κομμάτι του εαυτού μας όταν ψάχνουμε να βρούμε τον άλλο στο δρόμο. 

Και κάπως έτσι ξαναγυρίζω στην αρχή. 

Μ' ένα φτηνό μοχίτο στη ναυαρίνου να μου θυμίζει ένα ραντεβού,

με πολλά γέλια να κρατάω φυλαχτό για το χειμώνα

και με μια άδεια κάρτ ποστάλ που δεν ξέρω τι να την κάνω.

Ας μου' ριχνες και σύ μια ιδέα!

Φιλο-ξενούμενη

Παραγνωριστήκαμε και παρεξηγηθήκαμε - για δυό μήνες-

Έτσι πάνε αυτά. Εκρηκτικά τα πάθη εκτός από αδιόρθωτα. Αφήνουν το σημάδι τους μετά και σ' ενοχλεί και έχεις δίκαιο. Όλοι έχουμε.

Αν σε πλήγωσα συγνώμη. 

Δεν το ήθελα παραπάνω απ' όσο ήθελα να πληγώσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Φιλοξενούμενη σε ξένο κρεβάτι τα ξημερώματα.

Μουδιασμένη ως το κόκκαλο και πρωτάρα για τρίτη φορά έψαχνα να βρώ την 

ικανοποίηση και τη χαρά της σμίξης. Μάταια όμως.

Τρικυμία στο κεφάλι μου και γυρίζουν όλα στη δίνη του χάους.

Παραφροσύνη και παυσίπονα για τον πόνο. 

Πόνεσα και το αρνήθηκα μπροστά στον ακαταμάχητο εγωισμό μου. 

Πόνεσα πιο πολύ και πριν λυγίσω ολοκληρωτικά οπισθοχώρησα. 

Ειλικρινής ήμουν λίγες φορές στο φόβο μου. 

Με κατακλυζει συνήθως ανύποπτα και ύπουλα και με διαβρώνει από μέσα. 

Δεν έχω λόγια να μιλήσω με κανέναν. 

\Κλεισμένη μέσα ακούω τις σκέψεις μου  για το πώς μπορώ να προχωρήσω ψάχνοντας να βρώ στα τυφλά πού πάω. \

Τα βότσαλα δεν μου μίλησαν το καλοκαίρι, και τώρα -που και η λάμψη του φεγγαριού λιγοστεύει - δεν έχω πια πού να στραφώ για φώς.

Χωρίς συνοχή και λογική. Μπερδεμένη και κουρασμένη απ' τις προσπάθειες.

Ποιόν κοροϊδεύω; Πάντα ήμουν πολύ περήφανη για να κάνω προσπάθειες, για να διεκδικήσω αυτό που ήθελα  η δειλή. 

Τώρα τα λούζομαι τα καμώματά μου τα παιδιάστικα. Τώρα κολυμπάω στις ιστορίες και στα ρομάντζα των βιβλίων και στις αμερικάνικες σειρές, στις μυρωδιές της φύσης και στις ρέγκε μουσικές. 

Δεν με καταλαβαίνω. Πώς θα μπορέσεις εσύ ποτέ; 

Δεν σε καταλαβαίνω ούτε εσένα. Ποτέ δεν μπόρεσα παρά τα χρόνια που μας πέρασαν. Μια ειλικρινής συζήτηση τη χρωστάμε μεταξύ μας. Τη φοβάμαι δεν στο κρύβω όπως κι εσύ την αποφεύγεις. Θα γίνει και αυτό όπως όλα. 

Θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω και θα γίνει αυτό που πρέπει να γίνει.

Κι άν μου πεις πώς τίποτα δεν πρέπει, τότε θα σου πώ πως σ' αγαπώ.

Και μετά θέλω να κλάψω.

yeah*

Βγήκαν τα Κοκκόρια*

Πήρα στέκα με μεγάλο φιόγκο και γελάνε οι φίλες,

μα δεν με νοιάζει. Χά.

Σαν παραλογισμός τώρα φέρνεις στο μυαλό μου.

Εμ βέβαια πού να το πιστέψω πως εμφανίστηκες!!

Γίνεται να μετράω τις μέρες και να γυρίζω στα λημέρια σα ληστής

που καρτερεί τη λεία του να ΄ρθεί;

Μια βδομάδα πάει σχεδόν.

Τυχαίο δεν είναι, μοιραίο ποιός θα το πεί;

Δεν ξέρω. Δεν έχασα ποτέ τον έλεγχο.

Πρόσωπο με πρόσωπο τώρα

με τους φόβους μου και τον εγωισμό μου.

Είναι πιο δυνατός από  σένα, για άλλη μια φορά.

Τί από όλα ήταν αλήθεια για μένα και για σένα.

Έχω μπερδευτεί και αφαιρούμαι...

Φοβάμαι μήπως αλλάξω και δεν με γνωρίσεις,

φοβάμαι να σ' αναγνωρίσω στα γνωστά πρόσωπα.

Σταμάτα κ' άκου.

Σταμάτα. Ή σταμάτησες ήδη;

σαν όνειρο...

Χόρεψέ με λοιπόν..

Μέχρι το τέλος της αγάπης..Μέχρι εκεί που μπορούμε να φτάσουμε...

Μακάρι να πιάσουμε το άπειρο και να κοιτάξουμε πίσω

Θα βρούμε τον εαυτό μας να χαζεύει το γαλάζιο 
και να κάνει άσπρα όνειρα.

Δεν θα μαστε άγνωστοι, ούτε απρόσεκτοι.

Θα γελάμε με την καρδιά μας γεμάτη ελπίδα

ενώ ελεύθερος ο νούς μας θα κοιτάζει το μέλλον χωρίς τίποτα να φοβάται.

Ο ένας μαζί με τον άλλο, αντικρυστά ενωμένοι.

Δεν είναι αργά για λάθη. Και τα βαρέθηκα τα ίδια τα σωστά. 

Χαμογελάω μπροστά στην καρμανιόλα

και κλαίω μπροστά στην καρμική μου τύχη

Περιμένοντας να βγώ απ' τα συντρίμμια λαβωμένη απ' την αγάπη και σημαδεμένη από τον έρωτα, θα λυτρωθώ από σένα.

Κατά φαντασίαν...

Ασθενώ.

~ Η φαντασία μου είναι πιο δυνατή από την αφή μου.

Ερωτευμένη είμαι με την ιδέα σου, και με το βλέμμα που είδα 

εκεί

στην αίθουσα αναμονής*παρασκευή του μάρτη

Η απόσταση τώρα μας ενώνει,

που προσπαθώ να σε βρώ σ' άλλη χώρα

και θα'ναι τόσο μελωδικά

να διανύσουμε κι οι δυό 

την ίδια απόσταση.

Ταξιδευτές στον χρόνο ή αρμενιστές στη θάλασσα.

Αγναντεύω απ' το παράθυρο 

την πλατεία μας

και στο πάτωμα πέσαν τζάμια.

Θέλει προσοχή!

                                         " true, i talk of dreams which are the children of an idle
                                                                                 brain,

                                          begot of nothing but vain fantasy;

                                          which is as thin of substance as the air,

                                          more inconstant than the wind, who woos the frozen
                                                                         bosom  of the North

                                          and being angered puffs away frome thence,

                                          Turning his side to the dew-dropping South"

Άρχισα να φοβάμαι τη νύχτα

και να χορταίνω τη μέρα. 

Βάλε και λογάριασε...

In a manner of speaking**

In a Manner of speaking

I just want to say

That I could never forget the way

You told me everything

By saying nothing

In a manner of speaking

I don't understand

How love in silence becomes reprimand

But the way that i feel about you

Is beyond words

Oh give me the words

Give me the words

That tell me nothing

Ohohohoh give me the words

Give me the words

That tell me everything

In a manner of speaking

Semantics won't do

In this life that we live we only make do

And the way that we feel

Might have to be sacrified

So in a manner of speaking

I just want to say

That just like you I should find a way

To tell you everything

By saying nothing.

Oh give me the words

Give me the words

That tell me nothing

Ohohohoh give me the words

Give me the words

That tell me everything

Oh give me the words

Give me the words

That tell me nothing

Ohohohoh give me the words

Give me the words

That tell me everything

Περί τυχαίου

Επαναλαμβάνω μήπως και το πιστέψω.
Αλλά μπα.
Δε νομίζω πιά. Είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ!
Σου πήρα ένα μολύβι και ταραταντζούμ να μια μολυβοθήκη για να ΄χεις σέτ. Είμαι ζέν.
Δεν μπορώ να θυμηθώ τί ήσουν εσύ σήμερα πιο πολύ: ζωντανά χαρούμενος ή χαμογελαστά ζωντανός; Πάντως μου άρεσες! Πιο πολύ από ποτέ! Κι εγώ, είπες, σου έφτιαξα τη μέρα.
-δεν είναι δα και λίγο πράγμα!-
Μακάρι να μπορούσα να κρατούσα την ανάμνηση αυτή με την ίδια γεύση που 'χω τώρα.
Αγόρασα και γραφομηχανή να γράψω για μάς.
Για το πώς περιμένω να βγείς από το γραφείο σου με τα ρούχα της δουλειάς
και ξάφνου έρχεσαι καθυστερημένος απ΄ έξω με το πιο λαμπρό βλέμμα.
Να ρισκάρω λέω αλλά η αίσθηση του κενού όταν πάρεις τη δύναμη να κάνεις το κρίσιμο βήμα είναι πιο καλά να συνοδεύεται με τη βεβαιότητα ότι θα προσγειωθείς στην αγκαλιά της θάλασσας και δεν θα σκάσεις στα βράχια που φυτρώνουν γύρω*
Να βλεπα πάλι τα σύννεφα σαν πεταλούδες και λαγουδάκια και χελιδόνια νομάδες και χρώματα.
Στέκομαι απ' έξω απο σένα και από μένα σχεδόν, με καρδιά γεμάτη διαρκή αγωνία.
Γιατί μη με ρωτάς δεν ξέρω.
Να θυμηθώ μονάχα να γίνω πρωταθλητής σ' αυτό που ακόμα δεν έχω βρεί να κάνω. ("...στο στίβο της ζωής, βγαίνω για ψάρεμα..")
Να ζηλέψω, όσο πιο τίμια γίνεται, ν απογοητευτώ, να νοσταλγήσω τους παλιούς αγαπημένους που είναι ευαίσθητοι και που χάθηκαν γιατί δεν άντεχαν την απόσταση, να νιώσω και γώ δεν ξέρω τί. Ίσως το φόβο να αποκλείσω, να σταθώ ευτυχής.
Μ' έχει πλακώσει και μια ευαισθησία άλλο πράμα, εδώ και κάτι λίγους μήνες νομίζω.
Τώρα που αντιμετώπισα τη μοναξιά, μαμά μου αυτό φοβόμουν, σου μοιάζω λές όλο και πιο πολύ.

Αφιερωμένο ("γιό")

Ξοδεύτηκα και είμαι κρίμα...

Υπομονή*μεγάλη αρετή(!)

Περπατάω στο δρόμο προς το σπίτι και βλέπω

ένα παιδί μ' ένα ολοκαίνουργιο σκέιτ -ακόμα στη σακούλα- να χαμογελά

με μάτια τεράστια.

Ένα αγόρι που σου μοιάζει αφάνταστα - αλλά δεν είναι εσύ- Να πάρει!

Βλέπω δυό ασπρομάλλιδες να συζητάνε για την κρίση στην Ελλάδα και

για τα συμφέροντα που όλοι  ψάχνουμε να βρούμε - πού πάνε τα λεφτά οέο;-

Έχω μια αισιοδοξία άλλο πράγμα! Γιατί άραγε;

Θα πρεπε να σ' έχω πάρει ήδη ένα τηλέφωνο.

Κάνε υπομονή, είναι μεγάλη αρετή, μας είπαν. Γίνεται και τρομακτική, όπως διαβάζω.

Θυμάμαι μικρή είχα πιό μεγάλη αντοχή, στο χρόνο.

Όσο μεγαλώνεις, σπάς- είναι στη φύση-

κάνεις τον κύκλο σου κ εσύ.

Δεν θα γίνεις τετράγωνο ποτέ.

Γι' αυτό άσε τις λογικές κατά μέρος!

Σε σημαδεύω από καιρό,

το ξέρω δεν είμαι και άσσος,

αλλά θα σε πετύχω πού θα πάει...Μια Κυριακή στα κίτρινα λουσμένη**

Μονόλογος ενός δειλού

Γεια σου!

Δεν πονάει το δόντι μου

και δεν θέλω να σε κάνω φίλο μου.

Να σου πώ ευχαριστώ δεν με καλύπτει πλήρως.

Θέλω κι άλλα, αν τα αξίζω, εσύ θα κρίνεις.

Δώσε μου μια ευκαιρία.

Χωρίς να τη διεκδικήσω.

Χάρισέ μου την. Γιατί; Έτσι. 

Αν δεν σε πείθει το επιχείρημα,

μην μου δίνεις χρόνο, μην το σκεφτείς ΠαραΚάτω.

Δοκίμασέ με μόνο,

τί θα χάσεις, τί θα χάσουμε;

Μόνο ωραίες στιγμές θ' αφήσει πίσω.

Θέλω να σε συναντήσω στην Αριστοτέλους

όπως τότε.

Τυχαία...

κι αν όλα είναι μοιραία,

πές το κι έτσι.

"Δεν ξεγελάω τον εαυτό μου εγώ."

Φτερά και Πούπουλα*

Μην μου παίρνεις τη φόρα,

μη μου κόβεις τα φτερά.

Μου τελείωσες μαζί με την οδοντόπαστα,

αλλά αγόρασα άλλη. Αν μετράει...

Είμαι προικισμένη με μνήμη, 

είναι αναπόφευκτη και η λησμονιά

και εγώ σαν και σένα θα ξεχάσω.

Στη βράση κολλάει το σίδερο,

κι αν αδυνατώ να θυμηθώ το χθεσινό μου 

όνειρο

ελπίζοντας μονάχα-μπορώ να στο πώ- 

να ήσουν μέσα του κλεισμένος...

Να σε βρώ στο καφέ της γειτονιάς μου

θα ταν ευτυχία.

Να σε συναντήσω καβάλα

στο ποδήλατό σου, να χαμογελάς.

Να σε πάρω να πάμε για βόλτα

στην πόλη μας

αποτολμιά που αξίζει. Να γίνει.

Τί όνομα να δώσουμε σ' αυτό που τώρα μας ενώνει;

Σε ξέχασα;

Πού συναντιώμαστε, πού διασταυρωνόμαστε

και πού προχωράμε παράλληλα;

Ξένο σώμα.

το απο τα χέρια σου βαλμένο, τοποθετημένο, το γυαλισμένο καλά.

Την κάνω μ' ελαφρά κάτω απ' την πανσέληνο τη χθεσινή, -γιατί η πίεση μεγάλη-

δεν άντεξα πολύ. 

Σταμάτησα να πάρω ανάσα,

οι μέρες αυτές της εβδομάδας είναι δύσκολες, βαριές.

Πολύ.

Έβαλα τα κλάματα  σε μια πλάκα επάνω που την έβλεπα

και ανακάλυψα πως μπορώ ακόμα να είμαι ευαίσθητη 

πέρα από το κανονικό.

-αν υπάρχει  ποτέ και πουθενά αυτό-

Το σήμερα τί θα φέρει

Εσύ ξέρεις. Και εγώ θα μάθω αν θα βγεί αληθινή

η κρυφή χαρά μου.

Ηρθε το καλοκαίρι μπαμπά;

transmission

Τα Φασολάκια της μαμάς, 

χύθηκαν στην τσάντα μου 

και τώρα  μυρίζουν όλα

κατσαρόλες  και υλικά.

Γιατί να περιμένεις το τέλος του Μάη

και να μην ξεκινήσεις τώρα

την άνοιξη;

Με σηκωμένα μανίκια στρώνεσαι  

στη δουλειά

ιστορώντας παραμύθια στην καρέκλα...

Μια φορά και έναν καιρό

ήταν μια ψυχή.

Ρομαντικά αθεράπευτη και ευαίσθητα εξαιρετική.

Ζούσε έξω από το χρόνο και διασταυρωνόταν 

με τους ανθρώπους

-σε παράλληλες γραμμές, ενδεχομένως-

Φοβόταν τη δέσμευση

κι όταν ένιωθε να την ακουμπούν πιο δυνατά

πετούσε στο διάστημα

και έφτιαχνε χαρακτήρα,

με το νού της.

Η ψυχή ένιωθε τη μοναξιά,

απολάμβανε -σχεδόν- τη συντροφιά της,

και χαμογελούσε στα ταξίδια της.

Σε  μια στιγμή μονάχα παραπάτησε

στην ευτυχία της απάνω,

και βρέθηκε ανάμεσα στο κενό να πέφτει με τα μούτρα.

Πιο μόνη ανάμεσα στους ανθρώπους, εκείνη.

Ασφυκτικά αλλοπαρμένη απο τον αέρα, 

κόντρα στο βήμα της που σφύριζε.

Σαν να 'πεσε η ασφάλεια

και χάθηκαν όλα τα φώτα 

με μιάς.

Έχω γεμίσει με μολύβια πινόκιο, είναι στ' αλήθεια αστείο!

Είπε.

Και πάντα έλεγα πως δεν μπορώ το ψέμα.

Η αδερφή της ψυχής, 

έβλεπε μέσα της, την αλήθεια.

Στα άδυτα χωρίς να ντρέπεται 

μπροστά στη θέα.

Και χαμογέλασε.

Καλώς την!

με τα δόντια

Watch me ride:

I'm a sexual animal, eat you like a cannibal,

Crammed full of energy,

I'm inflammable,

Yeah, I finish my beer

So come here and get nice while I lick your ear,

Put your legs over there and kinda swing on the chair,

I swear you look wicked with your panties in your hair,

Eyes half closed,

Cute little nose,

And like a pound of self-raising I just rose and rose,

Stepped out of my clothes started doing the right thing,

I was pumping and she was biting,

Yeah, lightning flashed and thunder roared,

The girl had her finger on my keyboard,

Oh lord, this is gonna last all night,

If lovin' you is wrong I don't wanna be right.

If lovin' you is wrong, I don't wanna be right.

If I come first well that's the worse scenario,

I push you harder than Sanchez Vicario,

I mean it, 20th Century Fox on the screening,

One take like an earthquake make the bed brake,

We be famous worldwide overnight

And get tired of magazine articles we're forced to write.

I take a delight in making the bed springs sing all night,

If lovin' you is wrong I don't wanna be right.

If lovin' you is wrong, I don't wanna be right.

I give a massage,

Skin supercharge,

Imagination on turbo situation large,

Sometimes you handle me kinda course,

Like a horse, the bed a wrecked

To keep from flying.

I got my teeth in her neck...

If lovin' you is wrong, I don't wanna be right.

If lovin' you is wrong, I don't wanna be right.

If lovin' you is wrong, I don't wanna be right.

If lovin' you is wrong, I don't wanna be right.

If lovin' you is wrong, I don't wanna be right.

If lovin' you is wrong, I don't wanna be right.

Σούξου μούξου μανταλάκια

και τα ρέστα δικά σου για καραμέλες μην ξεχνιόμαστε!

Εδώ είναι που ζητώ συγνώμη από τη δ.δ., γιατί τώρα δα έμαθα 

πως τελικά η έκφραση στο 1970 υπονοούσε την ερωτική σχέση. 

Πάλι φοβήθηκες πώς με κούρασες. 

Και 'γω δεν σου 'πα όχι, όπως την άλλη φορά. Μα πάλι ισχύει.

Όπως αγαπάς μου πες και μ΄ άφησες πάλι,

στην αναμονή.

Σ' ένα εξάμηνο θα πάμε αλλού* 

Σ' άλλη καρέκλα, ίσως σε μια απ' αυτές στο βουνό...

Πότε ξεκινήσαμε μετράς άραγε; χαχαχα σίγουρα ναί:

έχεις αντζέντα!

Έρχομαι κουρασμένη και μου δίνεις τον εαυτό σου.

Το κεφάλι σου.

Μου γκρινιάζεις γλυκά για τη ζωή σου*

για τα ταξίδια που κάνεις για δουλειές

και γι' αυτά που δεν σ' αφήνουν να κάνεις

γιατί έχεις γάμο, ήθελα να ξερα πού θα ναι*

-μπορεί και να γελάσουμε-

Η πρώτη ματιά είναι στ' αλήθεια η πρώτη; Ή μήπως όλοι μας έχουμε κάπου ξανασυναντηθείκαι γνωριστεί;  Γιατί έτσι νιώθω.Και αν στ' αλήθεια ο ουρανός είναι μια κούφια σφαίρα και τη γεμίζουμε κάθε φορά μέχρι να σκάσει στ' αλήθεια πού είμαστε τώρα; Γίνεται να ισορροπήσουμε, στα δύο ή στα τρία; Ποιός ξέρει; Το ζευγάρι δεν είναι η λύση στον έρωτα μου λές;  Ίσως η μόνη -όχι η ιδανική, αυτό μου λές. Στενάχωρο όσο και ρομαντικό. 

Γίνεται και ταιριάζει. 

Γίνεται ν' ανακαλύψεις την αγάπη δίνοντας άλλο νόημα; Να τη δημιουργήσεις από μόνος σου σαν άλλος πρωτοπόρος;  Περίεργος είσαι και γεμάτος απο δαύτη.

Σίγουρα θ ' αποτύχεις, σαν να κάνεις έρωτα από απόσταση -και μένα αν ρωτούσες το ίδιο θα σου λεγα.

Στη μάθαν την αγάπη, όταν σ' αγάπησαν απόλυτα. Μα σαι τυφλός και φλύαρος σχετικά.  Δεν φταίς εσύ.  Δεν  άντεξες να φτάσεις.
Έχει πόνο, είναι αλήθεια, η αγάπη. Και τώρα τη γυρεύεις από τον άλλο και την απαιτείς με θράσος περίσσιο και τον σκοτώνεις, με τη δεύτερη, και βάζεις θεατή τον δάσκαλό σου. Γιατί εκείνος σε είδε όπως εσύ στ' αλήθεια, στα σκοτάδια, σε φοράς. Και τρόμαξες απ το κακό σου κ αντί να το αντικρίσεις, τ' απαρνήθηκες για πάντα, αγκαλιάζοντάς το ολότελα σαν ένα σου κομμάτι, σαν να 'ναι αυτό εσύ. Μα δεν σε νοιάζουν τα σπασμένα - χωρίς καρδιά- το πες πως δεν θ' αγαπήσεις κανέναν σου ποτέ.
Μόνο το φόβο έχεις, φρικτό να σε λυπούνται έτσι γι' αυτό. Αθροίζεις εμπειρίες και συλλογέςνα ικανοποιήσεις το κενό που μεγαλώνει μέσα σου. Η μαγκιά είναι στη θυσία, μάπα. Να ξεκινήσεις από το μηδέν δεν μπορείς παρά μόνο μια φορά. Μετά ζείς με τα νούμερα, μάγκα. Φύλα τα εσύ. Εγώ θα παίξω 'τον τρελό του χωριού' να γελάσουμε.
Αν θές, θα παραβγούμε μαζί σ' έναν στημένο αγώνα δρόμου μασκαρεμένοι 
και θα πηδήξω στο νερό σ' ανυποψίαστη στιγμή γιατί μ' ενόχλησαν τα λόγια σου τα κούφια/

You said, "I love you," I said, "Wait." I was going to say, "Take me," you said, "Go away." 
Jules et Jim _Truffau (1962)

δανεικά

και αγύριστα ναι.
Για σένα ίσως.
Πώς να σου πώ δεν ξέρω,
δεν έχει νόημα εξάλλου.
Πρέπει μόνος σου να το βρείς
αυτό που ψάχνεις.
Κανείς άλλος δεν θα στο πεί, δεν είναι εσύ.
Είσαι καλός, αν το πιστέψεις...
Αυτοτιμωρείσαι γιατί φοβάσαι
δεν ξέρω και εγώ τί

πού είναι ο παπάς;

Όλα δανεικά είναι αλλά

εσύ αγόρι μου 

δεν παίρνεις από λόγια

ούτε λογική.

Φτηνός εγωισμός

και παιδική ανοησία που δεν καταλαβαίνω ειλικρινά,

αν δεν μιλήσεις.

Μ' αρέσει η ταχύτητα, 

τώρα το κατάλαβα,

γιατί πάντα αργώ για να τρέχω.

Και εμείς αργούμε ακόμα.

Τώρα καταλαβαίνω,

γιατί δεν μπορούμε 

να κάνουμε μαζί

κουβέντα σωστή.

Σαν τη φωτιά και το νερό θα σβήσουμε 

όχι στα σκοτάδια

αλλά στο ανύπαρκτο.

Μη σώσεις να ρθείς,

μη σηκώσεις το τηλέφωνο ξανά.

Τα δώρα σου, στα κρατάω στο συρτάρι,

μέχρι να τα βρείς μόνος σου.

Τα δανείζομαι, 

προς το παρόν,

γιατί ρευστό δεν παίζει.

Το ψάρι σου πεσε βαρύ

Καταρχήν ζητώ στη δεσποινις β. να με συγχωρήσει.
Ο τίτλος εναλλακτικά θα ήταν "αργοπωρημένη κρεατοφάγος",
αλλά το ψάρι μου μιλάει, τί να κάνω;
Να το αγνοήσω δεν γίνεται.
Καλά να σου πέσει βαρύ; Πώς γίνεται;
Να ξεχνάς αυτό που πήγες να πάρεις;
Και εγώ από πού θα πιώ νερό;
Κλείνεις τα μάτια σου και γελάς
Ο ύπνος θα μας παίρνει μαζί
τόσο εύκολα, μετά από ώρες χορού...
Ας έχω την τύχη του μπαμπά μου,
-αυτό εύχομαι-
και τη δύναμη ν' αντέξω,
να τολμήσω και να πώ,
ό,τι έχω, μπροστά σου.

Κλάφτα Χαράλαμπε!

Πολύ ένταση, ούτε να το ήξερα.
Ένταση πρίν γίνει οτιδήποτε...
Γύρισα και νιώθω σα να 'ρχεται το ταβάνι να με πλακώσει.
Πίσω στο σπίτι μου. Επιτέλους.
Άργησα να φτάσω μια μέρα και μία ώρα,
συνολικά.
Πρώτη φορά τέτοια επιθυμία επιστροφής, σε τί δεν ξέρω
αφού τελικά όλα άλλαξαν όσο έλειπα.
Μιζέρια το λένε άραγες;
Μήπως αναπόφευκτο κακό; Μήπως μήπως...
Δεν ξέρω. Φοβάμαι και ελπίζω όμως.
Ελεύθερη δεν είμαι το μόνο σίγουρο.

Ούτε και παντρεμένη!χαχαχα.

Ίσως είμαι ένα φάντασμα που πάει σπίτι.

                                                    Σ' ένα σπίτι που καταρρέει,
ενώ εγώ πετώ στα σύννεφα.

Ενώ εγώ μαλώνω σα μικρό παιδί με την αδερφή που 'χω να δώ,
για μήνες

λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων.

Συμβαίνουν αυτά.
Θα 'χουμε διαφορετικές απόψεις, εφόσον διαφορετικές
είμαστε.
Για καλό στο λέω. Σ' αγαπώ έτσι.
Κοιμάμαι εύκολα, σαν νυστάξουν τα βλέφαρα
και απολαμβάνω το ταξίδι

εκεί σε μια κουταλιά τιραμισού

και μετά πάλι παίρνω τα πόδια μου και περπατάω

 γρήγορα

η απόσταση, βλέπεις...(το μόνο αρνητικό)!
Όμορφα ήταν*ξεχάστηκα στο κόσμο των μακαρονιών
χορεύοντας σάλσα.

Εδώ με τί θα ξεχαστώ; Άσε που δεν με παίρνει!

Όχι άλλο πια τουλάχιστον.
 Αφύπνιση και καβάλα στην άμαξά μας!
Απομυθοποίηση τώρα!  μας τραγουδούν...

Λύση δεν έχω. Μόνο καρδιά που χτυπά και τα δυό μάτια μου
που σε φαντάζονται.

Θα τη βρούμε την άκρη,
όση απόσταση κ αν χρειαστεί να περπατήσουμε,
και ξυπόλητοι ακόμα.

Έχω κάνει εξάσκηση εγώ.

eros

How glad the many millions
Of Toms and Dicks and Williams
Would be
To capture me

But you had such persistence
You wore down my resistance
I fell
And it was swell

You're my big and brave and handsome Romeo
How I won you I will never never know
It's not that you're attractive
But oh my heart grew active
When you came into view

I've got a crush on you, sweetie pie
All the day and nighttime, hear me sigh
I never had the least notion
That I could fall with so much emotion

Could you coo
Could you care
For a cunning cottage we could share
The world will pardon my mush
Cause I've got a crush, my baby, on you

Could you coo
Could you care
For a cunning cottage we could share
The world will pardon my mush
Cause I have got a crush,
My baby, on you

Η Κούρσα

Άλλαξα και χώρα να ξεσκάσω και πάλι έρχεσαι, 
στο μυαλό μου.
Με τρέχουν τα πόδια μου, να προλάβω 
τα λεωφορεία, το μετρό, το τρένο*
μετακινούμαι και βρίσκομαι αφού πρώτα χαθώ.
Σε ξένη πόλη, δεν νιώθω ξένη
είμαι παράξενα συνεχόμενη με όλα
και ένας γοργόνος, αλήθεια σας το λέω,
στέκει απέναντί μου και
μου θυμίζει πως όλοι βγήκαμε απ' τη θάλασσα.
Τρέχουμε για τρεις μέρες
κάθε που λέω δεν αντέχω 
στο όριο να τα παρατήσω
εκεί ακριβώς μου χαμογελάς και τα χάνω.
Τί έγινε τώρα δηλαδή;
Για σένα έτρεχα και το ήξερες απ' την αρχή.
Θα μου πείς ποιά αρχή ; 
Πού ξεκινάμε και πού τελειώνουμε άραγες; ίσως στις αισθήσεις μας...
Για τρεις μέρες που τρέχω δεν το ήξερα:
Ο Σπύρος Λούης έτρεχε κ αυτός για μια μοιραία αγάπη.
Η νίκη του τον ένωσε μαζί της
στην κούρσα της ζωής.
Τ΄ακούς; Δεν είναι παιχνιδάκι ο αγώνας!
Εδώ παίζονται όλα!

ήρθε η ώρα μου

Να γκρινιάξω.
Ε δε γίνεται. Πέρασε και η μέρα και δεν έχει αλλάξει τίποτα!
Ακόμα και την ώρα που γράφω τις αράδες τούτες, πάλι τα ίδια.
Σίγουρα μάτι είναι, για να μη πώ και ποιός μου το έδωσε! Σα δε ντρέπεται λέω εγώ.
Να μη με βλέπει το μάτι στην κάμερα, λέω έγινα αόρατη -πλάκα θα χει.
Να μη βρίσκω τα γραφεία, τους δρόμους και τα νούμερα.
Να ξεχνάω και να γυρίζω πίσω. Ξανά.
Να χαλάει η ζυγαριά πάνω που βάζω τις μπανάνες και 
να χάνω την ευκαιρία να μιλήσω όταν πρέπει...
Είπα πού θα πάει; Θα 'ρθει η ανατροπή*

 (ευτυχώς βρήκα δυό πετρούλες να τις φορώ κρεμαστό)

ΜΠούρδες! Ξέρω και 'γω...
Άργησα δυό φορές σε μία ώρα και μου τη λένε. 
Με το δίκιο τους θα μου πείς, αλλά σκληρό 
όπως και νά 'χει.
Συγνώμη ζήτησα, δεν είναι η μέρα μου σας το πα.
Από πάνω θα υποστώ βαριεστημένη ντεκαπαζένια
με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα, να σε λιώνουν
γιατί ζήτησα ωσάν χάρη κάτι που ταν δικαίωμά μου.
Να βλάκα. Να μάθεις άλλη φορά. 
Πόσες ακόμα πια χρειάζεσαι
να πάθεις το μάθημά σου;


Ευτυχώς ο μέτρ έφερε σήμερα έναν χάρτινο ελέφαντα 
και μου φτιαξε κάπως τη μέρα, σαν τον φόρεσα 
στο μικρό μου δαχτυλάκι*
Και η θεά σιγοντάρει, με βοηθά.
Το φεγγάρι μόνο φοβάμαι.
Ξέχασα και ραντεβού που 'χα κανονίσει, ούτε για ανάγνωση καιρός.
Με διώξαν και απ΄τη βιβλιοθήκη και ήμουν απ έξω να μιλάω με γνωστή φίλη.
Το κρασάκι βοήθησε και τα χάχανα που ακολούθησαν και ο Καβάφης... ωχ αμάν.

"δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα", λέει η δεσποινίς β.

Επέστρεφε

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησης επέστρεφε και παίρνε με-

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,

κ' επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα*

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,

κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με τη νύχτα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται....

Κ.Π. Καβάφη

Φεύγω για ταξιδάκι αναψυχής, ετοιμάζω βαλίτσα σιγά σιγά,

θα επιστρέψω φυσικά...

το πώς δεν ξέρω.
Δεν περιγράφω άλλο, τα δόντια μου πήγα να πλύνω κ έμεινα 
να κοιτάω το πάτωμα.
Πλάκα μου  κάνεις. ΣΙΓΟΥΡΑ!