ολοφρενώς

Μάφιν με σοκολάτα και κομματάκια σοκολάτας έμοιαζε τ' όνειρό μου. Σαν χθές** Είχε γεύση βαθιά σκούρη, ανεξερεύνητη. Μέσα μου ενδορφίνες και φόβος παράγονται ισόποσα. -ειμαι τρομοκρατημένη. -γιατι; -φοβάμαι -τί; -τις άμυνες και την απώλειά τους.

Κρατάω μυστικά. Γιατί δεν ξέρω. Πού πάνε, σε ποιά άγνωστη χώρα κατοικούν και τί γίνονται έξω από μας αφού τελικά δεν μας ανήκουν για να τα μοιραστούμε με τους ανθρώπους μας; Είναι μια απόχρωση του γκρί που δεν μπορώ να αιχμαλωτίσω στη μηχανή μου. Είναι ένας εφιάλτης που με τρομάζει κάποιες βραδιές και ξυπνάω και μετά αφήνω τη μουσική να παίζει μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. Είναι ένας χείμαρρος που συγκρατώ και με συνεπαίρνει μαζί του και χάνω λίγο απ' τον εαυτό μου.Ύστερα τον ψάχνω απελπισμένη, τον ενώνω σε κομμάτια φτιάχνοντας καινούργια σύνολα, λίγο πιο εύθραστα απ΄το πρωτότυπο. Πόσα γνήσια αντίγραφα να έχω μέχρι τώρα; Χαμογελάω αμήχανα και σύ αναρωτιέσαι γιατί. Δεν ξέρω τί να κάνω με το γλυκό προσωπάκι σου. Δεν είμαι σ' αδιέξοδο αλλά κάπως έτσι νιώθω. Πάλι με κυνηγάει η αυτοκαταστροφή. by myself.(συνήθισα) Πάρε με απ' το χέρι και οδήγησέ με εκεί που θες εσύ. Και εγώ εκεί θέλω να πάω μόνο που δεν το ξέρω ακόμα. Παίξε μουσική για μένα και τάισε με τη νόστιμη γεύ...

Μπορεί να μην μπορώ να μεταβολίσω την αγάπη, τον έρωτα. Μπορεί κανείς να πάει ενάντια στη φύση; Από τι είμαι φτιαγμένη   Άραγε;           "Δεν αγαπάω φαίνεται. Ή μπορεί και να αγάπησα.          Τόσο που να στέρεψε η αγάπη μέσα μου. Άλλο να μην έχει." Απολογούμαι μ' έναν ακόμα απολογισμό της πορείας μου, μ' ό,τι άφησα να ωριμάσει και να εξελιχθεί κι ό,τι από ένστικτο αρχαίο απέρριψα -οι λόγοι δεν υπάρχουν πουθενά, ούτε η λογική (μου). Η ώρα περνάει και ο χρόνος εκεί στάσιμος, στο χθές. Βίωμα που γίνεται ανάμνηση και ξαναζωντανεύει σ΄όλα τα δωμάτια του σπιτιού.  Δεν έχω πού να πάω για να κρυφτώ από αυτό, ίσως και να μην θέλω άλλωστε. Φύση αυτοκαταστροφική, δημητράκι, μέγιστη ικανοποίηση: να καούμε. -και οι άμυνες; τέρμα;-

Τι περιμένω να νιώσω και δεν μπορώ; (την ξέρω την απάντηση, οκ) Τι σκατά μου ‘χεις κάνει και ποιός είσαι εσύ που με στιγμάτισες για πάντα; (κι αυτό το ξέρω) Για ποιόν περίεργο λόγο διασταυρωθήκαμε, βαδίζοντας πάνω στα λάθη; Θρυμματίζομαι και λιώνω και ξεχνιέμαι στη νοσταλγία που μου έφερε η στιγμή. -Αλίμονο στα συναισθήματα! Να βρεθώ μπροστά σου σ’ ένα κομμάτι στεριάς, οριοθετημένη στο χώρο της συνείδησής σου. Διαυγής και ξεκάθαρη. Και μετά; Και μετά δεν ξέρω τι ακολουθεί. Μην με περιμένεις, μην έχεις απαιτήσεις ούτε από εμένα, ούτε από κανέναν άλλο έξω από τον εαυτό σου… Ο αγώνας τελείωσε και δεν μάθαμε το σκόρ. Κρύφτηκε στα βιβλία που δεν θ’ ανοίξουμε ποτέ. Και τώρα εγώ κρύφτηκα στην ιστορία μου. Πάλι μουδιασμένη βουλιάζω σε ζεστό νερό.

Φύλλα πορείας διαβάζω να μου δείξουν το δρόμο της συνάντησής μας . Το δρόμο να βρώ τον εαυτό μου .  Οι παράλληλες γραμμές μας που θα συναντηθούν στο άπειρο των κόσμων μας. Με εμπνέεις να μείνω και να προσπαθώ εδώ ακριβώς. Να ρίχνω λίγο λίγο τις άμυνές μου. Με φοβίζει η απάθειά σου δεν ξέρω πόσο την αντέχω την ανούσια συνάντηση, τις συζητήσεις που οδηγούν εκεί που θέλαμε από την αρχή και που δεν μας δίνουν τίποτα πάνω και πέρα από αυτό.// Συναισθήματα συγκεχυμένα, με εικόνες σκόρπιες. Σεπτέμβρης σε θερινό σινεμά και κατάλαβα πια πως έφυγε το καλοκαίρι για τα καλά. Κρίμα.* Μας περιμένει δύσκολος χειμώνας. Ωριμάζω δοκιμάζοντας τον ευατό μου πάνω στους άλλους. Κακό δεν κάνω, μάλλον, σε κανένα. (ελπίζω δηλαδή). Κάνω τους απολογισμούς μου, ζυγίζω, λογαριάζω, σε θυμάμαι. Τί θα γινόταν κανείς δεν θα πεί ποτέ. Σου πήρα μια καρτ-ποστάλ και δεν στην έστειλα ποτέ.  Σαν άδεια απόμεινε και άδειασε και εμάς,  μια όμορφη εικόνα -στράφη πήγε- Μαράθηκε η μέντα, και στο μπαλκόνι μου δί...

Παραγνωριστήκαμε και παρεξηγηθήκαμε - για δυό μήνες- Έτσι πάνε αυτά. Εκρηκτικά τα πάθη εκτός από αδιόρθωτα. Αφήνουν το σημάδι τους μετά και σ' ενοχλεί και έχεις δίκαιο. Όλοι έχουμε. Αν σε πλήγωσα συγνώμη.  Δεν το ήθελα παραπάνω απ' όσο ήθελα να πληγώσω τον ίδιο μου τον εαυτό. Φιλοξενούμενη σε ξένο κρεβάτι τα ξημερώματα. Μουδιασμένη ως το κόκκαλο και πρωτάρα για τρίτη φορά έψαχνα να βρώ την  ικανοποίηση και τη χαρά της σμίξης. Μάταια όμως. Τρικυμία στο κεφάλι μου και γυρίζουν όλα στη δίνη του χάους. Παραφροσύνη και παυσίπονα για τον πόνο.  Πόνεσα και το αρνήθηκα μπροστά στον ακαταμάχητο εγωισμό μου.  Πόνεσα πιο πολύ και πριν λυγίσω ολοκληρωτικά οπισθοχώρησα.  Ειλικρινής ήμουν λίγες φορές στο φόβο μου.  Με κατακλυζει συνήθως ανύποπτα και ύπουλα και με διαβρώνει από μέσα.  Δεν έχω λόγια να μιλήσω με κανέναν.  \ Κλεισμένη μέσα ακούω τις σκέψεις μου  για το πώς μπορώ να προχωρήσω ψάχνοντας να βρώ στα τυφλά πού πάω. \ Τα βότσαλα δεν μου μίλησαν τ...

Πήρα στέκα με μεγάλο φιόγκο και γελάνε οι φίλες, μα δεν με νοιάζει. Χά. Σαν παραλογισμός τώρα φέρνεις στο μυαλό μου. Εμ βέβαια πού να το πιστέψω πως εμφανίστηκες!! Γίνεται να μετράω τις μέρες και να γυρίζω στα λημέρια σα ληστής που καρτερεί τη λεία του να ΄ρθεί; Μια βδομάδα πάει σχεδόν . Τυχαίο δεν είναι, μοιραίο ποιός θα το πεί; Δεν ξέρω. Δεν έχασα ποτέ τον έλεγχο. Πρόσωπο με πρόσωπο τώρα με τους φόβους μου και τον εγωισμό μου. Είναι πιο δυνατός από  σένα, για άλλη μια φορά. Τί από όλα ήταν αλήθεια για μένα και για σένα. Έχω μπερδευτεί και αφαιρούμαι... Φοβάμαι μήπως αλλάξω και δεν με γνωρίσεις, φοβάμαι να σ' αναγνωρίσω στα γνωστά πρόσωπα. Σταμάτα κ' άκου. Σταμάτα. Ή σταμάτησες ήδη;

Χόρεψέ με λοιπόν.. Μέχρι το τέλος της αγάπης..Μέχρι εκεί που μπορούμε να φτάσουμε... Μακάρι να πιάσουμε το άπειρο και να κοιτάξουμε πίσω Θα βρούμε τον εαυτό μας να χαζεύει το γαλάζιο   και να κάνει άσπρα όνειρα. Δεν θα μαστε άγνωστοι, ούτε απρόσεκτοι. Θα γελάμε με την καρδιά μας γεμάτη ελπίδα ενώ ελεύθερος ο νούς μας θα κοιτάζει το μέλλον χωρίς τίποτα να φοβάται. Ο ένας μαζί με τον άλλο, αντικρυστά ενωμένοι . Δεν είναι αργά για λάθη. Και τα βαρέθηκα τα ίδια τα σωστά.  Χαμογελάω μπροστά στην καρμανιόλα και κλαίω μπροστά στην καρμική μου τύχη Περιμένοντας να βγώ απ' τα συντρίμμια λαβωμένη απ' την αγάπη και σημαδεμένη από τον έρωτα, θα λυτρωθώ από σένα .

Ασθενώ. ~ Η φαντασία μου είναι πιο δυνατή από την αφή μου. Ερωτευμένη είμαι με την ιδέα σου, και με το βλέμμα που είδα  εκεί στην αίθουσα αναμονής*παρασκευή του μάρτη Η απόσταση τώρα μας ενώνει, που προσπαθώ να σε βρώ σ' άλλη χώρα και θα'ναι τόσο μελωδικά να διανύσουμε κι οι δυό  την ίδια απόσταση. Ταξιδευτές στον χρόνο ή αρμενιστές στη θάλασσα. Αγναντεύω απ' το παράθυρο  την πλατεία μας και στο πάτωμα πέσαν τζάμια. Θέλει προσοχή!                                          " true, i talk of dreams which are the children of an idle                                                                                  brain,               ...

In a Manner of speaking I just want to say That I could never forget the way You told me everything By saying nothing In a manner of speaking I don't understand How love in silence becomes reprimand But the way that i feel about you Is beyond words Oh give me the words Give me the words That tell me nothing Ohohohoh give me the words Give me the words That tell me everything In a manner of speaking Semantics won't do In this life that we live we only make do And the way that we feel Might have to be sacrified So in a manner of speaking I just want to say That just like you I should find a way To tell you everything By saying nothing. Oh give me the words Give me the words That tell me nothing Ohohohoh give me the words Give me the words That tell me everything Oh give me the words Give me the words That tell me nothing Ohohohoh give me the words Give me the words That tell me everything

Επαναλαμβάνω μήπως και το πιστέψω. Αλλά μπα. Δε νομίζω πιά. Είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ! Σου πήρα ένα μολύβι και ταραταντζούμ να μια μολυβοθήκη για να ΄χεις σέτ. Είμαι ζέν. Δεν μπορώ να θυμηθώ τί ήσουν εσύ σήμερα πιο πολύ: ζωντανά χαρούμενος ή χαμογελαστά ζωντανός; Πάντως μου άρεσες! Πιο πολύ από ποτέ! Κι εγώ, είπες, σου έφτιαξα τη μέρα. -δεν είναι δα και λίγο πράγμα!- Μακάρι να μπορούσα να κρατούσα την ανάμνηση αυτή με την ίδια γεύση που 'χω τώρα. Αγόρασα και γραφομηχανή να γράψω για μάς. Για το πώς περιμένω να βγείς από το γραφείο σου με τα ρούχα της δουλειάς και ξάφνου έρχεσαι καθυστερημένος απ΄ έξω με το πιο λαμπρό βλέμμα. Να ρισκάρω λέω αλλά η αίσθηση του κενού όταν πάρεις τη δύναμη να κάνεις το κρίσιμο βήμα είναι πιο καλά να συνοδεύεται με τη βεβαιότητα ότι θα προσγειωθείς στην αγκαλιά της θάλασσας και δεν θα σκάσεις στα βράχια που φυτρώνουν γύρω* Να βλεπα πάλι τα σύννεφα σαν πεταλούδες και λαγουδάκια και χελιδόνια νομάδες και χρώματα. Στέκομαι απ' έξω απο σένα και από ...

Ξοδεύτηκα και είμαι κρίμα...

Περπατάω στο δρόμο προς το σπίτι και βλέπω ένα παιδί μ' ένα ολοκαίνουργιο σκέιτ -ακόμα στη σακούλα- να χαμογελά με μάτια τεράστια. Ένα αγόρι που σου μοιάζει αφάνταστα - αλλά δεν είναι εσύ- Να πάρει ! Βλέπω δυό ασπρομάλλιδες να συζητάνε για την κρίση στην Ελλάδα και για τα συμφέροντα που όλοι  ψάχνουμε να βρούμε - πού πάνε τα λεφτά οέο;- Έχω μια αισιοδοξία άλλο πράγμα! Γιατί άραγε; Θα πρεπε να σ' έχω πάρει ήδη ένα τηλέφωνο. Κάνε υπομονή, είναι μεγάλη αρετή, μας είπαν . Γίνεται και τρομακτική , όπως διαβάζω. Θυμάμαι μικρή είχα πιό μεγάλη αντοχή, στο χρόνο. Όσο μεγαλώνεις, σπάς- είναι στη φύση- κάνεις τον κύκλο σου κ εσύ. Δεν θα γίνεις τετράγωνο ποτέ. Γι' αυτό άσε τις λογικές κατά μέρος! Σε σημαδεύω από καιρό, το ξέρω δεν είμαι και άσσος , αλλά θα σε πετύχω πού θα πάει...Μια Κυριακή στα κίτρινα λουσμένη**

Γεια σου! Δεν πονάει το δόντι μου και δεν θέλω να σε κάνω φίλο μου. Να σου πώ ευχαριστώ δεν με καλύπτει πλήρως. Θέλω κι άλλα, αν τα αξίζω, εσύ θα κρίνεις. Δώσε μου μια ευκαιρία. Χωρίς να τη διεκδικήσω. Χάρισέ μου την. Γιατί; Έτσι.  Αν δεν σε πείθει το επιχείρημα, μην μου δίνεις χρόνο, μην το σκεφτείς ΠαραΚάτω. Δοκίμασέ με μόνο, τί θα χάσεις, τί θα χάσουμε; Μόνο ωραίες στιγμές θ' αφήσει πίσω. Θέλω να σε συναντήσω στην Αριστοτέλους όπως τότε. Τυχαία... κι αν όλα είναι μοιραία, πές το κι έτσι. "Δεν ξεγελάω τον εαυτό μου εγώ."

Μην μου παίρνεις τη φόρα, μη μου κόβεις τα φτερά. Μου τελείωσες μαζί με την οδοντόπαστα, αλλά αγόρασα άλλη. Αν μετράει... Είμαι προικισμένη με μνήμη,  είναι αναπόφευκτη και η λησμονιά και εγώ σαν και σένα θα ξεχάσω. Στη βράση κολλάει το σίδερο, κι αν αδυνατώ να θυμηθώ το χθεσινό μου  όνειρο ελπίζοντας μονάχα-μπορώ να στο πώ-  να ήσουν μέσα του κλεισμένος... Να σε βρώ στο καφέ της γειτονιάς μου θα ταν ευτυχία. Να σε συναντήσω καβάλα στο ποδήλατό σου, να χαμογελάς. Να σε πάρω να πάμε για βόλτα στην πόλη μας αποτολμιά που αξίζει. Να γίνει . Τί όνομα να δώσουμε σ' αυτό που τώρα μας ενώνει; Σε ξέχασα; Πού συναντιώμαστε, πού διασταυρωνόμαστε και πού προχωράμε παράλληλα;

το απο τα χέρια σου βαλμένο, τοποθετημένο, το γυαλισμένο καλά . Την κάνω μ' ελαφρά κάτω απ' την πανσέληνο τη χθεσινή , -γιατί η πίεση μεγάλη- δεν άντεξα πολύ.  Σταμάτησα να πάρω ανάσα, οι μέρες αυτές της εβδομάδας είναι δύσκολες, βαριές . Πολύ. Έβαλα τα κλάματα  σε μια πλάκα επάνω που την έβλεπα και ανακάλυψα πως μπορώ ακόμα να είμαι ευαίσθητη  πέρα από το κανονικό . -αν υπάρχει  ποτέ και πουθενά αυτό- Το σήμερα τί θα φέρει Εσύ ξέρεις. Και εγώ θα μάθω αν θα βγεί αληθινή η κρυφή χαρά μου. Ηρθε το καλοκαίρι μπαμπά;

Τα Φασολάκια της μαμάς,  χύθηκαν στην τσάντα μου  και τώρα  μυρίζουν όλα κατσαρόλες  και υλικά. Γιατί να περιμένεις το τέλος του Μάη και να μην ξεκινήσεις τώρα την άνοιξη; Με σηκωμένα μανίκια στρώνεσαι   στη δουλειά ιστορώντας παραμύθια στην καρέκλα ... Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια ψυχή. Ρομαντικά αθεράπευτη και ευαίσθητα εξαιρετική. Ζούσε έξω από το χρόνο και διασταυρωνόταν  με τους ανθρώπους -σε παράλληλες γραμμές, ενδεχομένως- Φοβόταν τη δέσμευση κι όταν ένιωθε να την ακουμπούν πιο δυνατά πετούσε στο διάστημα και έφτιαχνε χαρακτήρα, με το νού της. Η ψυχή ένιωθε τη μοναξιά, απολάμβανε - σχεδόν - τη συντροφιά της, και χαμογελούσε στα ταξίδια της. Σε  μια στιγμή μονάχα παραπάτησε στην ευτυχία της απάνω, και βρέθηκε ανάμεσα στο κενό να πέφτει με τα μούτρα. Πιο μόνη ανάμεσα στους ανθρώπους, εκείνη. Ασφυκτικά αλλοπαρμένη απο τον αέρα,  κόντρα στο βήμα της που σφύριζε. Σαν να 'πεσε η ασφάλεια και χάθηκαν όλα τα φώτα  με μιάς . Έχω γεμίσει...

Watch me ride: I'm a sexual animal, eat you like a cannibal, Crammed full of energy, I'm inflammable, Yeah, I finish my beer So come here and get nice while I lick your ear, Put your legs over there and kinda swing on the chair, I swear you look wicked with your panties in your hair, Eyes half closed, Cute little nose, And like a pound of self-raising I just rose and rose, Stepped out of my clothes started doing the right thing, I was pumping and she was biting, Yeah, lightning flashed and thunder roared, The girl had her finger on my keyboard, Oh lord, this is gonna last all night, If lovin' you is wrong I don't wanna be right. If lovin' you is wrong, I don't wanna be right. If I come first well that's the worse scenario, I push you harder than Sanchez Vicario, I mean it, 20th Century Fox on the screening, One take like an earthquake make the bed brake, We be famous worldwide overnight And get tired of ma...

και τα ρέστα δικά σου για καραμέλες μην ξεχνιόμαστε! Εδώ είναι που ζητώ συγνώμη από τη δ.δ., γιατί τώρα δα έμαθα  πως τελικά η έκφραση στο 1970 υπονοούσε την ερωτική σχέση .  Πάλι φοβήθηκες πώς με κούρασες.  Και 'γω δεν σου 'πα όχι, όπως την άλλη φορά. Μα πάλι ισχύει . Όπως αγαπάς μου πες και μ΄ άφησες πάλι, στην αναμονή. Σ' ένα εξάμηνο θα πάμε αλλού*  Σ' άλλη καρέκλα, ίσως σε μια απ' αυτές στο βουνό... Πότε ξεκινήσαμε μετράς άραγε; χαχαχα σίγουρα ναί: έχεις αντζέντα! Έρχομαι κουρασμένη και μου δίνεις τον εαυτό σου. Το κεφάλι σου. Μου γκρινιάζεις γλυκά για τη ζωή σου* για τα ταξίδια που κάνεις για δουλειές και γι' αυτά που δεν σ' αφήνουν να κάνεις γιατί έχεις  γάμο , ήθελα να ξερα πού θα ναι* -μπορεί και να γελάσουμε- Η πρώτη ματιά είναι στ' αλήθεια η πρώτη; Ή μήπως όλοι μας έχουμε κάπου ξανασυναντηθείκαι γνωριστεί;  Γιατί έτσι νιώθω.Και αν στ' αλήθεια ο ουρανός...

και αγύριστα ναι. Για σένα ίσως. Πώς να σου πώ δεν ξέρω, δεν έχει νόημα εξάλλου. Πρέπει μόνος σου να το βρείς αυτό που ψάχνεις. Κανείς άλλος δεν θα στο πεί, δεν είναι εσύ. Είσαι καλός, αν το πιστέψεις... Αυτοτιμωρείσαι γιατί φοβάσαι δεν ξέρω και εγώ τί πού είναι ο παπάς; Όλα δανεικά είναι αλλά εσύ αγόρι μου  δεν παίρνεις από λόγια ούτε λογική. Φτηνός εγωισμός και παιδική ανοησία που δεν καταλαβαίνω ειλικρινά, αν δεν μιλήσεις. Μ' αρέσει η ταχύτητα,  τώρα το κατάλαβα, γιατί πάντα αργώ για να τρέχω. Και εμείς αργούμε ακόμα. Τώρα καταλαβαίνω, γιατί δεν μπορούμε  να κάνουμε μαζί κουβέντα σωστή . Σαν τη φωτιά και το νερό θα σβήσουμε  όχι στα σκοτάδια αλλά στο ανύπαρκτο. Μη σώσεις να ρθείς, μη σηκώσεις το τηλέφωνο ξανά. Τα δώρα σου, στα κρατάω στο συρτάρι, μέχρι να τα βρείς μόνος σου. Τα δανείζομαι,  προς το παρόν, γιατί ρευστό δεν παίζει.

Καταρχήν ζητώ στη δεσποινις β. να με συγχωρήσει. Ο τίτλος εναλλακτικά θα ήταν "αργοπωρημένη κρεατοφάγος", αλλά το ψάρι μου μιλάει, τί να κάνω; Να το αγνοήσω δεν γίνεται. Καλά να σου πέσει βαρύ; Πώς γίνεται; Να ξεχνάς αυτό που πήγες να πάρεις; Και εγώ από πού θα πιώ νερό ; Κλείνεις τα μάτια σου και γελάς Ο ύπνος θα μας παίρνει μαζί τόσο εύκολα, μετά από ώρες χορού... Ας έχω την τύχη του μπαμπά μου, -αυτό εύχομαι- και τη δύναμη ν' αντέξω, να τολμήσω και να πώ, ό,τι έχω, μπροστά σου .

Πολύ ένταση, ούτε να το ήξερα. Ένταση πρίν γίνει οτιδήποτε... Γύρισα και νιώθω σα να 'ρχεται το ταβάνι να με πλακώσει. Πίσω στο σπίτι μου. Επιτέλους. Άργησα να φτάσω μια μέρα και μία ώρα, συνολικά . Πρώτη φορά τέτοια επιθυμία επιστροφής, σε τί δεν ξέρω αφού τελικά όλα άλλαξαν όσο έλειπα. Μιζέρια το λένε άραγες; Μήπως αναπόφευκτο κακό; Μήπως μήπως... Δεν ξέρω. Φοβάμαι και ελπίζω όμως. Ελεύθερη δεν είμαι το μόνο σίγουρο. Ούτε και παντρεμένη!χαχαχα. Ίσως είμαι ένα φάντασμα που πάει σπίτι.                                                     Σ' ένα σπίτι που καταρρέει, ενώ εγώ πετώ στα σύννεφα . Ενώ εγώ μαλώνω σα μικρό παιδί με την αδερφή που 'χω να δώ, για μήνες λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων . Συμβαίνουν αυτά. Θα 'χουμε διαφορετικές απόψεις, εφόσον διαφορετικές είμαστε. Για καλό στο λέω. Σ' αγαπώ  έτσι . Κοιμάμαι εύκολα, σαν νυ...

How glad the many millions Of Toms and Dicks and Williams Would be To capture me But you had such persistence You wore down my resistance I fell And it was swell You're my big and brave and handsome Romeo How I won you I will never never know It's not that you're attractive But oh my heart grew active When you came into view I've got a crush on you, sweetie pie All the day and nighttime, hear me sigh I never had the least notion That I could fall with so much emotion Could you coo Could you care For a cunning cottage we could share The world will pardon my mush Cause I've got a crush, my baby, on you Could you coo Could you care For a cunning cottage we could share The world will pardon my mush Cause I have got a crush, My baby, on you

Άλλαξα και χώρα να ξεσκάσω και πάλι έρχεσαι,  στο μυαλό μου . Με τρέχουν τα πόδια μου, να προλάβω  τα λεωφορεία, το μετρό, το τρένο* μετακινούμαι και βρίσκομαι αφού πρώτα χαθώ. Σε ξένη πόλη, δεν νιώθω ξένη είμαι παράξενα συνεχόμενη με όλα και ένας γοργόνος, αλήθεια σας το λέω, στέκει απέναντί μου και μου θυμίζει πως όλοι βγήκαμε απ' τη θάλασσα . Τρέχουμε για τρεις μέρες κάθε που λέω δεν αντέχω  στο όριο να τα παρατήσω εκεί ακριβώς μου χαμογελάς και τα χάνω. Τί έγινε τώρα δηλαδή; Για σένα έτρεχα και το ήξερες απ' την αρχή. Θα μου πείς ποιά αρχή ;  Πού ξεκινάμε και πού τελειώνουμε άραγες; ίσως στις αισθήσεις μας... Για τρεις μέρες που τρέχω δεν το ήξερα: Ο Σπύρος Λούης έτρεχε κ αυτός για μια μοιραία αγάπη. Η νίκη του τον ένωσε μαζί της στην κούρσα της ζωής. Τ΄ακούς; Δεν είναι παιχνιδάκι ο αγώνας! Εδώ παίζονται όλα!

Να γκρινιάξω. Ε δε γίνεται. Πέρασε και η μέρα και δεν έχει αλλάξει τίποτα! Ακόμα και την ώρα που γράφω τις αράδες τούτες, πάλι τα ίδια . Σίγουρα μάτι είναι, για να μη πώ και ποιός μου το έδωσε! Σα δε ντρέπεται λέω εγώ. Να μη με βλέπει το μάτι στην κάμερα, λέω έγινα αόρατη -πλάκα θα χει. Να μη βρίσκω τα γραφεία, τους δρόμους και τα νούμερα. Να ξεχνάω και να γυρίζω πίσω. Ξανά. Να χαλάει η ζυγαριά πάνω που βάζω τις μπανάνες και  να χάνω την ευκαιρία να μιλήσω όταν πρέπει... Είπα πού θα πάει; Θα 'ρθει η ανατροπή*  (ευτυχώς βρήκα δυό πετρούλες να τις φορώ κρεμαστό ) ΜΠούρδες! Ξέρω και 'γω... Άργησα δυό φορές σε μία ώρα και μου τη λένε.  Με το δίκιο τους θα μου πείς, αλλά σκληρό  όπως και νά 'χει. Συγνώμη ζήτησα, δεν είναι η μέρα μου σας το πα . Από πάνω θα υποστώ βαριεστημένη ντεκαπαζένια με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα, να σε λιώνουν γιατί ζήτησα ωσάν χάρη κάτι που ταν δικαίωμά μου. Να βλάκα. Να μάθεις άλλη φορά.  Πόσες ακόμα πια χρειάζεσαι ν...