Κλάφτα Χαράλαμπε!

Πολύ ένταση, ούτε να το ήξερα.
Ένταση πρίν γίνει οτιδήποτε...
Γύρισα και νιώθω σα να 'ρχεται το ταβάνι να με πλακώσει.
Πίσω στο σπίτι μου. Επιτέλους.
Άργησα να φτάσω μια μέρα και μία ώρα,
συνολικά.
Πρώτη φορά τέτοια επιθυμία επιστροφής, σε τί δεν ξέρω
αφού τελικά όλα άλλαξαν όσο έλειπα.
Μιζέρια το λένε άραγες;
Μήπως αναπόφευκτο κακό; Μήπως μήπως...
Δεν ξέρω. Φοβάμαι και ελπίζω όμως.
Ελεύθερη δεν είμαι το μόνο σίγουρο.

Ούτε και παντρεμένη!χαχαχα.

Ίσως είμαι ένα φάντασμα που πάει σπίτι.

                                                    Σ' ένα σπίτι που καταρρέει,
ενώ εγώ πετώ στα σύννεφα.

Ενώ εγώ μαλώνω σα μικρό παιδί με την αδερφή που 'χω να δώ,
για μήνες

λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων.

Συμβαίνουν αυτά.
Θα 'χουμε διαφορετικές απόψεις, εφόσον διαφορετικές
είμαστε.
Για καλό στο λέω. Σ' αγαπώ έτσι.
Κοιμάμαι εύκολα, σαν νυστάξουν τα βλέφαρα
και απολαμβάνω το ταξίδι

εκεί σε μια κουταλιά τιραμισού

και μετά πάλι παίρνω τα πόδια μου και περπατάω

 γρήγορα

η απόσταση, βλέπεις...(το μόνο αρνητικό)!
Όμορφα ήταν*ξεχάστηκα στο κόσμο των μακαρονιών
χορεύοντας σάλσα.

Εδώ με τί θα ξεχαστώ; Άσε που δεν με παίρνει!

Όχι άλλο πια τουλάχιστον.
 Αφύπνιση και καβάλα στην άμαξά μας!
Απομυθοποίηση τώρα!  μας τραγουδούν...

Λύση δεν έχω. Μόνο καρδιά που χτυπά και τα δυό μάτια μου
που σε φαντάζονται.

Θα τη βρούμε την άκρη,
όση απόσταση κ αν χρειαστεί να περπατήσουμε,
και ξυπόλητοι ακόμα.

Έχω κάνει εξάσκηση εγώ.