Τι περιμένω να νιώσω και δεν μπορώ; (την ξέρω την απάντηση, οκ)
Τι σκατά μου ‘χεις κάνει και ποιός είσαι εσύ
που με στιγμάτισες για πάντα; (κι αυτό το ξέρω)
Για ποιόν περίεργο λόγο διασταυρωθήκαμε, βαδίζοντας πάνω στα λάθη;
Θρυμματίζομαι και λιώνω και ξεχνιέμαι
στη νοσταλγία που μου έφερε η στιγμή. -Αλίμονο στα συναισθήματα!
Να βρεθώ μπροστά σου σ’ ένα κομμάτι στεριάς, οριοθετημένη στο χώρο της συνείδησής σου. Διαυγής και ξεκάθαρη. Και μετά;
Και μετά δεν ξέρω τι ακολουθεί.
Μην με περιμένεις, μην έχεις απαιτήσεις ούτε από εμένα,
ούτε από κανέναν άλλο έξω από τον εαυτό σου…
Ο αγώνας τελείωσε και δεν μάθαμε το σκόρ.
Κρύφτηκε στα βιβλία που δεν θ’ ανοίξουμε ποτέ.
Και τώρα εγώ κρύφτηκα στην ιστορία μου.
Πάλι μουδιασμένη βουλιάζω σε ζεστό νερό.
No comments:
Post a Comment