ολοφρενώς

και ευδαιμονείτε. Έρως και ρότα στο σάκο πλάτης που κουβαλάω και σαλπάρουμε για έναν ακόμα άγνωστο προορισμό. Με ανάμικτα συναισθήματα, με σπασμένα οστά και με δυο ψεύτικα πόδια για να κρατώ τις ισορροπίες. Ο χρόνος που μας θυμίζει το εφήμερο της ύπαρξής μας σημαίνει απόψε στις δώδεκα το δώρο αυτής ακριβώς της πολύτιμης όσο και εύθραστης παρουσίας μας. Τα ρω των ερωτήσεων που με βαραίνουν μπορεί να μην απαντηθούν στους μήνες που ακολουθούν τα γεγονότα. Ωστόσο η θέση μου είναι πια μακριά από το μετέωρο βήμα μου. Κι αν με θλίβει να αποχωρίζομαι και να αποχαιρετώ τη σκιά μου, ελπίζω το δέρμα που ανασαίνει απο κάτω να αξίζει τον πόνο. Ευχαριστώ για όλα όσα μου  πρόσφερες κι όσα μου στέρησες. Εκείνα σαν ακόμα πιο πολύτιμα στολίδια αόρατα στο δέντρο μου θαυμάζω. Και τα φυλακισμένα χέρια μου ελεύθερα σηκώνουν το σώμα μου προς τα μπροστά. Κι εγώ χαμογελάω για να θυμηθώ πώς ήμουν κάποτε παιδί. Καλή τύχη απόψε

Δεν τα φέρνει ο χρόνος -μου λένε-, ίσως όμως τα φέρνει ο τόπος, ίσως και το ταχυδρομικό περιστέρι που έμεινε να σημαδεύει μιαν άλλη εποχή, στο γκρί και στο άσπρο των φτερών του. Για χρόνια -μου λένε- πως σκορπίζομαι στους δρόμους, ανήμπορη κι ανίκανη να μαζέψω την διαμελισμένη υπόστασή μου. Αναρωτιέμαι πού τελειώνει αυτό το ανούσιο δόσιμο. Αν είμαστε άφθαρτοι και αιώνιοι γιατί πονάω κάθε που φθείρεται η σάρκα ή τα οστά μου; Γιατί βουβαίνει ο σφιχτός βρόχος μέσα μου χωρίς να λύνεται σε δάκρυ κάθαρσης; Υπο/μονή -μου λένε- για όσο καιρό απλώνεται μπροστά μου, για όσο κάνει η ανάρρωση να δέσει την ραγισμένη μου υπο-στήριξη. Υπόμεινα την μοναχικότητα, αλλά όχι τη μοναξιά του κόσμου κι αν νιώθω ότι βρίσκομαι σε αδιέξοδο είναι γιατί χαζεύω πολλές ώρες την απεραντοσύνη της θάλασσας και νοσταλγώ την ελευθερία μου. Deus          ex              machina  Περιμένω το χέρι σου, να με τραβήξει σ' ένα χορό μεθυσμένο να μοιραστούμε τις συγνώμες που χρωστάμε στον εαυτό μας κ

Γύρισα σε παραλίες ανεξερεύνητες -περίπου- και κάθησα κάμποσο κάτω από έναστρους ουρανούς μέσα στην αγκαλιά της άμμου. Περπάτησα ξυπόλητη στην άγονη γη και στην ανώμαλη άσφαλτο και ερωτεύτηκα την πλαγιά εκείνη με θέα προς τη θελκτική θάλασσα. Απώλεσα τη λογική μου και αφέθηκα στον παραλογισμό του χαρίζομαι. Έσβησα τις μνήμες και κράτησα τις γλυκές αναμνήσεις στο στόμα μου πριν ξεδιψάσω με το τρεχούμενο νερό από τις σταγόνες μιας αλλόκοτης μπόρας, μιας ανομολόγητης πίκρας. Και το δεκαπενταύγουστο στο βουνό γνωρίστηκα με την αποκατάσταση της λήθης. Α-λήθεια στο λέω να με ξεχάσεις. Κι εγώ θα σε θυμάμαι σαν ένα περαστικό χέρι στη μέση μου κι ένα τσάκισμά της στον ήχο του αγαπημένου χορού.

τέλειωσε και ο χρόνος ο σχετικός που μας δόθηκε σώθηκαν (;) τα λεφτά μας και μεις δεν προλάβαμε μες τον πανικό μας να χαρούμε για όσα μας χαρίστηκαν. ταξιδεύω ήδη σε κάποια πελάγη άγνωστο ποιάς θάλασσας αλμυρής και δεν με νοιάζει ίσως. θέλω να αγκαλιάσω τη γνώση να μυρίσω τη φύση να τραγουδήσω τα ρεμπέτικα και να γελάσω δυνατά χα χα χα και θέλω να μου μιλήσεις να μου αφηγηθείς την ιστορία σου να μου εμπιστευτείς τα ανομολόγητα μυστικά σου και να μην είσαι ωσεί παρών.

Δεν πρόλαβα να μάθω μαθηματικά κόπηκα στις (σ)εξετάσεις  απέτυχα στην  απλοποίηση της πρότασης που έλεγε θάρρος ή αλήθεια. ξέχασα να κάνω στρογγυλοποίηση του ένα κι ένα ίσον δύο ίσον ένα  ίσον κανένα keep your own time, leave me be, I am trying to spare you εις το τετράγωνο   στον τετραγωνισμό του κύκλου στο άπειρο του δίνω και του δίνομαι i can't give what i can't take κανείς, καμιά, κανένα παράδοξο του Ζήνωνα δεν με οδήγησε ποτέ στην άλλη άκρη του δωματίου και στην συνάντησή σου οι αισθήσεις -στ'αλήθεια- πάντα μας παραπλανούν ενώ εγώ με θάρρος οπλίζω  το όπλο παρά πόδα i can talk like you've not heard, I know weapons, you think words

ή αλλιώς η ηθική των προθέσεων το 1 της αρχής, του πρώτου αγγίγματος , της διαπεραστικής επαφής, το άρτιο και αδιαίερετο το 2 του ζεύγους , της διαλεκτικής, του ναι και του όχι, της ανισότητς και της αστάθειας το 3 της γονιμοποίησης, του ερεθίσματος και της πληρότητας, της ενότητας με αρχή, μέση και τέλος το 4 των τεσσάρων εποχών και στοιχείων, της στέγης και της ασφάλειας το 5 της μέσης, της καμπύλης και της αγκαλιάς , της ένωσης, της συμφιλίωσης και της αρμονίας το 6 της στροφής, των ελιγμών και της έκπληξης το 7 της συμφοράς, των απόκρυφων, της μοναξιάς και της έλλειψης το 8 των ομόκεντρων κύκλων, του απείρου και της μεταφυσικής, του ευμετάβλητου και της μουσικής το 9 του υποσυνείδητου , του ονείρου και της πιθανότητας, των μουσών και της ολοκλήρωσης το 10 της φαντασίας και των αστεριών, του ουρανού και του κόσμου. και τώρα που μου ΄μαθες πώς να κρατώ στα δυο μου χέρια το στερέωμα, μάθε κι εσύ πως το παράλογο της αδυναμίας μας καμιά αριθμη

Πάμε μια βόλτα να θυμηθούμε τα παλιά κι όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε ακόμα. Θα σου κρατάω το χέρι γιατί θα περπατάμε βιαστικά να φτάσουμε στην άκρη του ορίζοντα για να χαθούμε από τον κόσμο. It's in the water baby, It's in the pills that bring you down Θα μου ψιθυρίζεις λόγια ανήκουστα και τα βήματά μας θα μπλέκονται με  τις αισθήσεις μας  Ντυμένος με χρώματα θαλασσινά με μυρωδιές μπαχαρικών και μελωδίες απ'αλλού φερμένες, ο κόσμος μας. It's in the water baby, It's between you and me Θα φτάσουμε στην άρκη του κύκλου και θα τα φέρουμε όλα τούμπα  για να γελάσουμε με την καρδιά μας, τη μοίρα μας. Όμορφα που ξημέρωσες πάλι στο δρόμο μου για να ανατείλεις -ποιός ξέρει πότε- σε ποιά θάλασσα  μέσα μου. It's in the water baby, It's in the special way we fuck Κι ύστερα θυμάμαι  ίσα που πρόλαβα να δω όρια που πρεπε να τηρήσω. Ψαχουλεύω ψίχουλα και στάλες ήλιου γιατί δεν έπρεπε τόσο πολύ να δώσω απ'

Ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής μου... Ας ήμασταν όλοι τυφλοί να νιώθαμε περισσότερο. Να νιώθαμε τα αισθήματά μας, το πρόσωπο του άλλου, το σώμα του... Και να ζευγαρώναμε έτσι συναισθηματικά αφού δεν θα υπήρχε άλλος τρόπος. Κι έτσι θα 'μασταν όλοι ευτυχισμένοι. Θα νιώθαμε ευτυχισμένοι και θα μασταν σίγουρα. Μ' αρέσει κάποιες φορές, συνήθως τις νύχτες, με κλειστά μάτια να περπατώ στο πεζοδρόμιο σε ευθεία γραμμή. Μυρίζω τότε την πρωινή αύρα που κρύβεται ανάμεσα στις πολυκατοικίες του κέντρου, γεύομαι τον πικρό καφέ που με περιμένει στο τραπεζάκι και βλέπω -έτσι με κλειστά μάτια- τον έρωτα να με περιμένει στην άκρη του δρόμου. "I want to feel physically like i feel emotionally Starved. Beaten  Broken"  Sarah Kane_Crave

Ήθελα να έχω τις απαντήσεις. Γιατί φοβάσαι; Αφού νιώθω την επιθυμία σου να ταυτίζεται με τη δική μου. Γιατί κάνεις πίσω; Ποιά λογική είναι πιο δυνατή από το συναίσθημα; Νιώθεις λειψός, ή μήπως περισσεύεις; Σου είναι αρκετή μια "τυχαία" συνάντηση ή περιμένεις το σμίξιμο απ'τη μοίρα για να σιγουρευτείς για το αναπόδραστο του δεσίματος; Ήθελα να μοιραστώ τις στιγμές μου μαζί σου. Ήθελα να σε χαιδεύω και να αναπνέω τη μυρωδιά σου στα σεντόνια. Θέλω να μάθω γιατί σε διάλεξα. Κι εσένα μαζί με τόσους άλλους. Ίσως γιατί ήθελα να νιώσω αυτό που μας χωρίζει να γίνεται από κάτι σε τίποτα, ίσως γιατί θέλησα απλώς τα δυνατά σου χέρια γύρω από το σώμα μου. Ύστερα βλέπεις, θέλω να νιώσω. Ίσως γι'αυτό πιο πολύ.  Οι λέξεις με φόβιζαν. Και μαζί σου δεν τις χρειαζόμουν.  Έφτανε μόνο ένα βλέμμα κι ύστερα ένα άγγιγμα.  Ήθελα να ξέρω αν με μισείς, αν είσαι τέλος πάντων θυμωμένος μαζί μου. Αν όταν ερωτευόμαστε τα βράδια ξαπλώνεις με ένα παράπονο,