Skip to main content

αγιάσου

Ήθελα να έχω τις απαντήσεις.

Γιατί φοβάσαι; Αφού νιώθω την επιθυμία σου να ταυτίζεται με τη δική μου.
Γιατί κάνεις πίσω; Ποιά λογική είναι πιο δυνατή από το συναίσθημα;
Νιώθεις λειψός, ή μήπως περισσεύεις;
Σου είναι αρκετή μια "τυχαία" συνάντηση ή περιμένεις το σμίξιμο απ'τη μοίρα για να σιγουρευτείς για το αναπόδραστο του δεσίματος;

Ήθελα να μοιραστώ τις στιγμές μου μαζί σου.
Ήθελα να σε χαιδεύω και να αναπνέω τη μυρωδιά σου
στα σεντόνια.

Θέλω να μάθω γιατί σε διάλεξα. Κι εσένα μαζί με τόσους άλλους.
Ίσως γιατί ήθελα να νιώσω αυτό που μας χωρίζει
να γίνεται από κάτι σε τίποτα,
ίσως γιατί θέλησα απλώς τα δυνατά σου χέρια γύρω από το σώμα μου.

Ύστερα βλέπεις, θέλω να νιώσω. Ίσως γι'αυτό πιο πολύ. 
Οι λέξεις με φόβιζαν. Και μαζί σου δεν τις χρειαζόμουν. 
Έφτανε μόνο ένα βλέμμα κι ύστερα ένα άγγιγμα. 

Ήθελα να ξέρω αν με μισείς, αν είσαι τέλος πάντων θυμωμένος μαζί μου.
Αν όταν ερωτευόμαστε τα βράδια ξαπλώνεις με ένα παράπονο,
με μια κρυφή ανολοκλήρωτη επιθυμία.

Ήθελα να ξερα γιατί δεν μου μιλάς ποτέ γι'αυτό.
Αν τέλειωσε επιτέλους η παράσταση ή την επόμενη φορά που θα σε δω 
θα με κοιτάξεις λοξά και θα χαμογελάσεις.
Θα θελα να σταματήσω πια κι εγώ να παρακαλώ να βρεθώ μπροστά σου.
Να σε κοιτάζω και να νιώθω ευτυχής. Σαν ένας μεγάλος υπερτυχερός.
Τζακ ποτ στην τρέλα. Τρελό.

Αλλά θα σου πω πως δεν πειράζει. 
Για το κενό και την απόσταση. 
Για τον εξαφανισμό σου τότε το καλοκαίρι.
Γιατί δεν μπόρεσες να προχωρήσεις. Ή γιατί προχώρησες.

Δεν έχει σημασία ο λόγος.
Κι ας μου κανες μέχρι χθες ζήλιες και ναζάκια. 
Κι ας μου μαγείρευες φαγητό να με ταίσεις.
Κι ας καθόσουν δίπλα μου πάντα, 
κι ας στέγνωνε το στόμα σου πριν κατεβάσεις τη ρακή στην υγειά μας.

Δεν κατάλαβα μόνο γιατί δεν με φιλούσες πια στο στόμα. 
Στο-μα γαζί. Μα-στο κρεβάτι ναι.
Όπως τότε στις αρχές. Στο στό-μα σε όλους μπορστά. Αλητεία.
Τώρα μόνο στα πλάγια. Λοξά βλέμματα και κερασμένα σφηνάκια. 
Και αύριο δεν μπορώ γιατί δουλεύω. 

Ας ονειρευτούμε κάτι μεγάλο, ωραίο και άθικτο.
Ας ονειρευτούμε γαλάζιους αιθέρες και άσπρα σύννεφα,
ας πλαγιάσουμε ήσυχα να γαληνέψει η σκέψη μας
κι ας πλαγιάσουμε χώρια.

Για λίγο ακόμα θα σε σκέφτομαι

αλλά έτσι γλυκά όπως έρχονται τα όνειρά μου απόψε.


Comments

Popular posts from this blog

Je t'aime, je t'envie

 Λυπάμαι πραγματικά για σένα γιατί φοβάσαι να νιώσεις πόνο Μουδιάζεις τον εαυτό σου με αλκοόλ και τσιγάρα και ύστερα θυμάσαι ότι υπάρχει κι αυτό το συναίσθημα και για να αποδείξεις ότι είσαι άντρας πας και βαράς ένα (ακόμα) τατουάζ. Λυπάμαι πραγματικά για σένα γιατί είχες κάτι όμορφο και το έσπασες χωρίς να σκεφτείς για μια στιγμή πως δεν θα γυρίσει πίσω. Σ' ευχαριστώ για όσα μου έδωσες και όσα μου έμαθες και κυρίως για τον ατόφιο πόνο  και την χειροπιαστή απόδειξη  ότι δεν ήσουν άξιος της εμπιστοσύνης μου.  Θέλω να σου πω  ότι πόνεσα όσο δεν περίμενα ότι ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι  που κρατάει ακόμα.  Θέλω να σου πω  ότι μ'έκανες να νιώσω αδύναμη και ανόητη που δεν είδα τα σημάδια  της ανασφάλειας και της ανανδρίας σου. Θέλω να σου πω  σ' ευχαριστώ γιατί μου θύμισες ότι υπάρχουν δίπλα μου άνθρωποι  που μένουν, ακούν, αγκαλιάζουν και δεν φοβούνται να νιώσουν  αγάπη και πόνο.  Θέλω να σου πω  σ' ευχαριστώ γιατί μου θύμισες ότι κανείς δεν μπορεί να μου πάρει  αυτό που

Ολοφρενώς

 Είχα καιρό να επισκεφτώ αυτήν τη λέξη και τον γεωγραφικό τόπο στον οποίο βρισκόμουν  όταν δημιούργησα αυτό το καταφύγιο σκέψεων και  συναισθημάτων.  Και καθώς πάλευα να βρω ξανά τη φωνή μου αυτή που χάνεται για να επιστρέψει ξανά πιο επιτακτική, πιο διψασμένη και άγρια  βρήκα μια ανάμνηση στη σελίδα ενός βιβλίου. Λήθη. Πολλές φορές όταν πέφτω να κοιμηθώ εύχομαι, μ' έναν τρόπο που δεν επιτρέπει καμία αμφιβολία, να γίνω κάτι άλλο. Ήττα. Πολλές φορές όταν μαζεύω τα καθαρά σεντόνια και ετοιμάζομαι να απλώσω τον ακάθιστο εαυτό μου στο κρεβάτι, ελπίζω να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος. Μνήμη.  Αναρωτιέμαι αν και κατά πόσο η ταυτότητά μου είναι συγκυριακή. Είμαι πολλά και τίποτα, οι ρόλοι μου και οι οριοθετήσεις της πραγματικότητας που επέλεξα να θυμάμαι. Χειμώνας. Στην καρδιά του ψύχους το κτήνος κρύβεται και προσδοκά ένα πάλλευκο πέπλο. Δεν ξέρω να κρύβομαι αλλά μαθαίνω μέρα τη μέρα πως το νερό -και το χιόνι- έχει μνήμη.  Να θυμάμαι πως το ένα και το άλλο μπορούν -και εύχομαι- να προχωρούν

ως το ξημέρωμα

Να τσιτώσεις εσύ ή να ρεφάρεις θέλεις στ' αλήθεια; Γιατί κάνουμε πίσω, όταν νιώθουμε απειλή; Να ορμήξουμε μπροστά στον κίνδυνο και στο ρίσκο κι ότι βγεί! Κάνεις μια πρόταση και την παίρνεις πίσω μετά αλλά εγώ έχω προλάβει να κάνω σχέδια και να ονειρευτώ κάστρα Και μετά πάλι όλα γκρεμίζονται, και λέω πως ήμουν αδύναμη και την άλλη φορά θα προσέξω! Τσίρκο παραδεισένιο ή κόλαση αληθινή; Τί είναι αυτό που ζούμε; και το κυριότερο, τί είναι αυτό που δεν ζούμε; αυτό που χάνουμε όταν αφήνουμε τη στιγμή να γλιστρίσει από τα χέρια μας, όταν σ αφήνω απ' την αγκαλιά μου... Λίγο θάρρος, λίγη τόλμη θέλει μόνο! κι απ' τους δυό μας! Η κατάλληλη στιγμή, όταν θα ' ρθει θα μας το πεί και μας άραγε; γιατί φοβάμαι πως δεν θα την καταλάβω μέσα στην ασχετοσύνη μου και τη ζαλάδα που χω. Οι αισθήσεις έχουν μουδιάσει, τα συναισθήματά μου μπλέκονται, τόσα πολλά, και με μπερδεύουν, τα άτιμα! Κοσμικό αστείο! χα. ( Κι αν δεν το κατάλαβες, πρόβλημά σου! )