Έρρωσθε!

και ευδαιμονείτε.

Έρως και ρότα στο σάκο πλάτης που κουβαλάω
και σαλπάρουμε για έναν ακόμα άγνωστο προορισμό.
Με ανάμικτα συναισθήματα, με σπασμένα οστά και με δυο ψεύτικα πόδια
για να κρατώ τις ισορροπίες.

Ο χρόνος που μας θυμίζει το εφήμερο της ύπαρξής μας
σημαίνει απόψε στις δώδεκα
το δώρο αυτής ακριβώς
της πολύτιμης όσο και εύθραστης παρουσίας μας.

Τα ρω των ερωτήσεων που με βαραίνουν
μπορεί να μην απαντηθούν στους μήνες που ακολουθούν
τα γεγονότα.

Ωστόσο η θέση μου είναι πια μακριά
από το μετέωρο βήμα μου.
Κι αν με θλίβει να αποχωρίζομαι
και να αποχαιρετώ τη σκιά μου,
ελπίζω το δέρμα που ανασαίνει απο κάτω
να αξίζει τον πόνο.

Ευχαριστώ για όλα όσα μου  πρόσφερες
κι όσα μου στέρησες.
Εκείνα σαν ακόμα πιο πολύτιμα
στολίδια αόρατα
στο δέντρο μου
θαυμάζω.

Και τα φυλακισμένα χέρια μου
ελεύθερα σηκώνουν
το σώμα μου προς τα μπροστά.
Κι εγώ χαμογελάω για να θυμηθώ πώς ήμουν κάποτε
παιδί.

Καλή τύχη απόψε