τα πιτσουνάκια

Καθόμουν σ' ένα παγκάκι και χάζευα τα περιστέρια
να φτερουγίζουν αγκαλιές και να μιλούν τρυφερά
τη γλώσσα της ένωσής τους.
Ανάλαφρη αίσθησις ωραίου αισθήματος!
Η αναπόληση που φέρνει πίσω την απώλεια, το χάδι, την πληγή
και τον αέρα που σφυρίζει λόγια ασύλληπτα στ' αυτί μου.
Ύπουλα έρχεται το φως να ζεστάνει κάθε κρυφή πτυχή μου,
να ζωντανέψει κάθε σκίρτισμα αγαπημένο.
Έρχεται να με ταξιδέψει και να παρηγορήσει την ύπαρξή μου
μέχρι να βρεί τον προορισμό της.

φέγγαρος

Λάθος μέρα, τη λάθος στιγμή.
Και να ούρλιαζα κανείς δε θα με άκουγε. Δεν θα καταλάβαιναν τίποτα.
Κανένας τους. Και ήμουν με τόσους πολλούς τριγύρω.
Έμεινα ανήμπορη και μουδιασμένη σαν παιδί.
Σα να μη μεγάλωσα ποτέ μου.
Με τρομάζει η αδυναμία. Οι λάθος αποφάσεις.
Μακάρι να έπεφτα στο κενό, παρά η αδράνεια.

Η σιωπή είναι άπιαστη αυτές τις ώρες.
Και απο πουθενά διαφυγή.
Κάτι πάντα με τρώει από μέσα. Όπως ακριβώς εκείνη που κατηγορώ πως με γέννησε.
Γιατί η αποδοχή στημένου αγώνα είναι ήττα που δεν αντέχω να κοιτάζω.
Ανικανοποίητη σημαίνει δυστυχισμένη.
Πού πήγε η χαρά που είχα μέσα μου παλιά;
Πού πάνε άραγε οι πάπιες όταν παγώσει η λίμνη το χειμώνα;

Κοπιάζω σ' αυτήν την ασύλληπτη περιστροφή
για μια ιδέα.
Αλλά φαίνεται ζαλίστηκα αρκετά για να ξεχωρίσω τη γραμμή που χωρίζει
το μάταιο από το δυσκολοκατάκτητο κορμί.
Κάποιες μέρες, μπορώ να παρηγορηθώ μ' ένα ερωτευμένο κείμενο
που με προστάζει να ερωτευτώ.

βαθιά πληγή

Ξέχασα πώς κοιτούσα τον ουρανό όταν ήμουν μικρή.
Κάποτε, θυμάμαι μια ανάμνηση και αρχίζω να ψηλαφώ τις πληγές
και περιμένω κάμποσο για να αναβλύσει το αίμα μου όπως παλιά.
Αρχαία αισθήματα ποτισμένα μ' εμμονές και παράνοιες
και σκοτάδι.
Τα σχήματα αλλάζουν τις μορφές απ' τα σύννεφα
μακραίνουν και ξεδιπλώνουν και διαλύονται.
Όπως και όσα έθαψα μέσα μου.

Αλλά κάποιες βραδιές, μέσα στη νύχτα
ένα ίχνος από αχτίνα που ξεστράτισε
φωτίζει έτσι ωστε να ενοχλεί την ηρεμία
των σπλάχνων μου.
Μ' ανακατεύει με τα δάχτυλα, με παιδεύει
και κάθεται ύστερα να με κοιτάζει με ευχαρίστηση
και να γελάει μαζί μου.

τώρα που μ' έχεις να δώ τί θα με κάνεις...

Now in Vienna there's ten pretty women 
There's a shoulder where Death comes to cry 
There's a lobby with nine hundred windows 
There's a tree where the doves go to die 
There's a piece that was torn from the morning 
And it hangs in the Gallery of Frost 
Ay, Ay, Ay, Ay 
Take this waltz, take this waltz 
Take this waltz with the clamp on it's jaws 
Oh I want you, I want you, I want you 
On a chair with a dead magazine 
In the cave at the tip of the lily 
In some hallways where love's never been 
On a bed where the moon has been sweating 
In a cry filled with footsteps and sand 
Ay, Ay, Ay, Ay 
Take this waltz, take this waltz 
Take it's broken waist in your hand 
This waltz, this waltz, this waltz, this waltz 
With it's very own breath of brandy and Death 
Dragging it's tail in the sea 
There's a concert hall in Vienna 
Where your mouth had a thousand reviews 
There's a bar where the boys have stopped talking 
They've been sentenced to death by the blues 
Ah, but who is it climbs to your picture 
With a garland of freshly cut tears? 
Ay, Ay, Ay, Ay 
Take this waltz, take this waltz 
Take this waltz it's been dying for years 
There's an attic where children are playing 
Where I've got to lie down with you soon 
In a dream of Hungarian lanterns 
In the mist of some sweet afternoon 
And I'll see what you've chained to your sorrow 
All your sheep and your lilies of snow 
Ay, Ay, Ay, Ay 
Take this waltz, take this waltz 
With it's "I'll never forget you, you know!" 
This waltz, this waltz, this waltz, this waltz ... 
And I'll dance with you in Vienna 
I'll be wearing a river's disguise 
The hyacinth wild on my shoulder, 
My mouth on the dew of your thighs 
And I'll bury my soul in a scrapbook, 
With the photographs there, and the moss 
And I'll yield to the flood of your beauty 
My cheap violin and my cross 
And you'll carry me down on your dancing 
To the pools that you lift on your wrist 
Oh my love, Oh my love 
Take this waltz, take this waltz 
It's yours now. It's all that there is

ημερολόγιο νησιού #1

Θυμάρι από τη Θύμαινα αργά θυμήθηκα να πάρω κι έτσι έμεινα χωρίς.
Πήρα όμως μελάκι σε βάζο όμορφο. Το στόλισα στον πάγκο της κουζίνας μας.
Μύρισα το γιασεμί και το θαλασσινό αεράκι και τα έβαλα δίπλα δίπλα
και χαμογέλασα ευτυχισμένη για το πάντρεμα.
Τα μελτέμια του Αυγούστου έφεραν και το Σεπτέμβρη που απέφευγα
χωρίς ελπίδα.

Λαμπιριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης
είδα κι εγώ τους ληστές  
να κλέβουν καρπούς και φρούτα απαγορευμένα 
στους ξένους.

Μου φάνηκε ψεύτικο τότε το είδωλό μου στο νερό
-σήμερα δεν μπορώ να πώ με σιγουριά-
κι ακόμα κι αυτά τα λόγια μου πάλι ψευτιά ηχούνε.
Μονάχα αυτό το έντομο που μ' ενοχλεί με φέρνει
στην πραγματικότητα σε κύματα.

Λίγο αρμύρα ακόμα να γευτώ, λίγο θαλασσινό νερό
να με δροσίσει μέσα στην ανοιχτή αγκαλιά του.
Να με ξυπνήσει.

Τελείωσε κι ο ελληνικός καφές, σκέτος με καϊμάκι για τα μεράκια κι έμεινα μ'
ένα όστρακο κοχύλι για τασάκι.
Κόρες είμαστε όλες οι κοπέλες στο νησί - μια μεγάλη οικογένεια σκορπισμένη.
Σου φίκω φρέσκο καλαμαράκι και ψαράκι γαύρο ή αθερίνα κόρη μου;

Αρμενίζω στη θάλασσα του ικάριου πελάγους
κι αφήνω τον Ήλιο να με κάψει επιτέλους κι εμένα
όπως τον Ίκαρο άλλοτε.
Το περισσότερο να μείνω κι εγώ στην ιστορία, να γίνω νησί
για την απερισκεψία μου.

Πόσο ηρεμώ αυτές τις στιγμές.
Ύστερα πάλι στεναχωριέμαι που δεν είσαι δίπλα μου
αλλά και δε σε θέλω πια κοντά μου.
Έτσι έμαθα.
Ήταν όμορφη εκείνη η Κυριακή πάνω στην άμμο που αγκάλιασε η θάλασσα.

τραβάτε με κι ας κλαίω

Κόντρα σ' όλα τα στοιχεία και τα φρικιά της φύσης.
Κόντρα στις συμβουλές και στις παραινέσεις.
Ανάποδο κι αγύριστο κεφάλι.
Επαναστάτης,
γιατί όπως οι περισσότεροι
αναζητώ λίγη λευτεριά μέσα μου.

Πάλι βουβός λυγμός με πνίγει
όπως πνίγει η θάλασσα τη φωνή σου που έρχεται απ' την ακτή.
Αφόρητη ζέστη και ένας κίτρινος ήλιος παντού,
να μη μπορείς να κρυφτείς από πουθενά.
Έτσι την πάτησες κι έμεινες εκτεθειμένος μπροστά σε όλους
κι έξω από το σώμα σου.

Καλά έκανες κι έφυγες. Λιγότερο ψεύτικο απ' τη δική μου
σιωπηλή παραμονή.
Ευθεία της απομάκρυνσης
και τεθλασμένη της υπομονής.

τί μέλλει γενέσθαι;

Κι έμεινα μόνη.
Ν' αναμετριέμαι με τις αναμνήσεις μόνο.
Να ζυγίζω το βάρος της πτώσης, να μετράω το βήμα στο κενό.
Πάντα ένας μένει. Ένας και μόνος.


Πότε ξεγυμνώνεσαι από την ανάγκη του μοιράσματος;
Κάποτε μια μελωδία μ' έφερε πιο κοντά σου.
Πότε ένα νόημα χάνει τη σημασία του για να ντυθεί μιαν άλλη;
Πάντα κάτι μένει. Κι ύστερα χάνεται κι αυτό.


Όταν τελειώσει το μέτρημα, όταν βγώ χαμένη και λειψή
κάπως πιο ανάλαφρη θα ετοιμαστώ για το καινούργιο ταξίδι.
Χαμηλή πτήση μικρής διάρκειας. Σύντομης διαμονής.
Εξωτερικός προορισμός - εσωτερικός μονόλογος. "Μη σε μέλει"

υπό-σχεση

Υπόσχομαι ότι θα είμαι καλή και ευγενική και θα χαμογελάω πάντα.
Υπόσχομαι ότι θα σε υποστηρίζω στα δύσκολα, θα σε ενθαρρύνω και θα σε βοηθάω να σηκωθείς.
Υπόσχομαι ότι θα μάθω απ΄έξω όλα τα τραγούδια που μιλάνε για εσένα,
κι ότι θα ζωγραφίζω τον αλτρουισμό στο κούτελό μου, κάθε φορά που σε συναντώ.
Ύστερα υπόσχομαι να ντυθώ στα μαύρα, να σε κλάψω που σ' έχασα, να τελειώνουμε.
Υπόσχομαι να τηρήσω ένα κάποιο πένθος για σένα και να βουτήξω με δάκρυα
στα πράσινα νερά μιας παραλίας, όποια βρω πιο παρηγορητική για τη στιγμή.
Υπόσχομαι να βγω από εκεί ανάλαφρη και δροσερή καθώς θα 'μαι ήδη δροσισμένη
και με το μαχαίρι που θα κρατώ να κόψω απ' τη ρίζα το άγουρο παρελθόν.
Υπόσχομαι να μην ξαναγυρίσω πίσω στην υπό-σχεση
και να περπατήσω μ' εγωισμό κάτω απ' τον ήλιο
έτσι για να καώ.

πέταξε

το πουλάκι!
Κι όλο σκέφτεται πού να ταξιδέψει, πού να βρεθεί και πού ν' αράξει.
Ποιό σύννεφο καλότυχο να το τυλίξει στα πούπουλένια του χέρια,
σε ποιά κλαδιά να σκεπαστεί με τη σκιά των φυλλωμάτων
και σε ποιό ουράνιο τόξο να κυλήσει πέρα ως πέρα με ευτυχία.

Κι είδα εκείνη την αχτίνα του ήλιου και σε σκέφτηκα,
και κελάιδησα χαρούμενα μα πέταξα μακρυά σου.

infatuation

Αγάπησε όλο μου το σώμα.
Κάθε μικρή λεπτομέρεια, κάθε μεγάλη μου ατέλεια.
Κάθε δοντάκι που πονάει για σένα.
Κάθε εκκωφαντική σιωπή μου - κραυγή ερωτικής τρέλας.

Γαλήνεψε μακριά μου και ταξίδεψε στο μέτωπό μου.
Ζέστανέ μου το μάγουλο, σκούπισέ με προσεκτικά
μη σου πέσω.
Ύστερα εγώ με τη σειρά μου θα σου διηγηθώ
όλες τις ιστορίες για τις νύχτες μου μακριά σου,
όλες τις φράουλες που έφαγα περιμένοντας να επιστρέψεις.

λουλούδι του Μαγιού

Στον ίδιο χρόνο.
Αδύνατο.
Πέρα από τον έλεγχό μας, ταξιδεύει στα όνειρα και στις παραισθήσεις.
Ψαχουλεύω να βρώ στο κενό την ιδέα.
Την πλάθω και την λιώνω στα χέρια μου και στην προσφέρω.
Τη χάνεις για να μου προσφέρεις μιαν άλλη.
Ακριβός ο χρόνος, ακριβό μου αγόρι.
Μάιος της άνοιξης και της συνάντησής μας.
Χαιρέτησε ό,τι χάνεις και άνοιξε την αγκαλιά σου να με πιάσεις.
Ίσως με προλάβεις.

No need to sparkle

Why do you come here?
And why..
Why do you hang around?
I'm so sorry
I'm so...
Why do you come here
When you know it makes things hard for me?
When you know.. Oh why do you come?

Why do you telephone?
And why..
Send me silly notes?
I'm so sorry
I'm so sorry
Why do you come here
When you know it makes things hard for me?
When you know.. Oh why do you come?

You had to sneak into my room
Just to read my diary
It was just to see
Just to see
All the things you knew
I'd written about you
Oh so many illustrations, oh but
I'm so very sickened, Oh
I am so sickened NOW

It was a good lay, good lay..

δεν έχω

Λόγια πια.
Μ' αισθήματα και παραισθήσεις γεμάτη
και πάντα αναβλύζουσα.
Πολλές ξάγρυπνες νύχτες, και βράδυα χωρίς αστέρια και καλοκαιρινούς ουρανούς
περπάτησα.
Κράτησα αναμνήσεις και αφέθηκα στην γλυκιά προσμονή
της λήθης.
Χωρίς κανένα φόβο αγκαλιάζω όλα τα όμορφα
που μας χαρίστηκαν.
Χρόνος και απόσταση μας δόθηκαν άφθονα,
παρατήρησε την εποχή πώς αλλάζει μαζί μας.
Απρίλης κι ακόμα σήμερα μας βρέχει
αλλά μου υποσχέθηκες άνοιξη για αύριο.

ένα όριο εκτός

ή αλλιώς το πουτανάκι σου


Πάει και (μας) τελείωσε! Ακριβά κόστισε η ιστορία.
Κρέμασα τα δώρα σου να καλύψω το βρώμικο κενό σου.
Κορνίζωσα χαμόγελα να γλυκάνω μίζερες σκέψεις.
Ψεύτικα (όσο κι αν τη φοβάσαι η λέξη είναι αληθινή) λόγια
και άχαρες αγκαλιές μπας και ισοφαρίσεις για όσα έχασες.
Να ισορροπήσεις στη δυστυχία σου που μεγαλώνει.
Ανάξιος και ανύμπορος να δώσεις. Απαθής.
Εσύ με τους καλούς σου τρόπους
δεν έμαθες να σέβεσαι πραγματικά έναν άνθρωπο.

μόνο φουσκωμένα λόγια και καμώματα και πόζες

Όλα μισά. Μισός άνθρωπος, μισάνθρωπος.

Ο απολογισμός των στιγμών ελεινός, σε πλήρη αντίθεση με την εμπειρία της εικόνας.

Ωραίο θέαμα στ' αλήθεια!

Ένα καλοσχεδιασμένο μασκάρεμα και μια θεατρική πρόβα σε μια παράσταση ζωής.

Μετά το χειροκρότημα, όσο παρατεταμένο κι αν είναι, έρχεται η μαυρίλα.

Έρχεσαι αντιμέτωπος με τις μπογιές που πασάλειψες στα μούτρα.

σου αφήνω το χέρι, το μάθημα τελείωσε μπορείς να πηγαίνεις

αναμονή αλληλογραφίας

Η διαδρομή μιας κάρτας από το κουτί του ταχυδρομείου μέχρι την πόρτα σου
μου φαντάζει ατέλειωτη,
ευθέως ανάλογη με την απόσταση που μας χωρίζει
και των συναισθημάτων  που με δένουν με τη μορφή σου.
Μαζεύτηκαν κι άλλα πολλά: γράμματα, κουκίδες, θαυμαστικά
απερίγραπτα αισθήματα και αισθήσεις.
Κι άλλα τόσα που τα κρατώ κοντά μου, φυλαχτά στο στήθος
για να τα μοιραστούμε το βράδυ εκείνο που οι φωνές μας θα γίνουν τραγούδι
για να ονειρευτούν μετά μέσα στην πιο γλυκιά σιωπή της αγκαλιάς μας.

ελλείψεις

Δεν λάβαμε καμία απάντηση. Καμία απάντηση από χθες και όλα τα ερωτηματικά μου στο κενό
να αιωρούνται κι ύστερα να σωριάζονται στο πάτωμα του δωματίου μου -πεθαίνουν αναπάντητα.
Δεν έχω πράσινα μάτια, ούτε γαλάζια, ούτε μελιά.
 Έχω κάτι καφετιά υγρά και ανήσυχα που κοιτάζουν πότε με παράπονο και πότε μ' ευτυχία
μια αναμετάδοση σε μια οθόνη.
Δεν έχω μεγάλα περιθώρια στις πλευρές μου. Τα γράμματά μου βγαίνουν στενά, κολλημένα το 'να πάνω στ' άλλο να στριμώχνονται σαν για να ζεσταθούν. Κι εγώ εδώ σ' αυτό το γραφείο που με τοποθέτησαν χωρίς αντικείμενο και (ίσως) χωρίς λόγο κρυώνω και μαζεύομαι μέσα στα ρούχα μου όσο μπορώ.
Κι έχω, να με ζεσταίνει λίγο, μια λαχτάρα και μια επιθυμία που με οδηγεί λίγο πιο κοντά κάθε μέρα
στην αγάπη μου.

επίφαση

κι αν όλα ήταν αληθινά τελικά τί μένει;
Όλη η αλήθεια κατοικεί στη γλώσσα.
Να είσαι ήσυχος, ήρεμος απόψε άνθρωπέ μου,
η καρδιά μου γλύφει μόνη της τις πληγές της.

ο ανώδυνος χρόνος

είναι ανέφικτος.

μαμά θα πάω μακριά μα και κοντά - εδώ δίπλα- 

μάνα είμαι τόσο μακριά σου

Η παράδοξη τοποθέτηση
μιας απόστασης στο παρόν κι ενός μαζί στο μέλλον
μάλλον στοιχίζει ακριβά.

μαμά μην κλαίς πολύ! δε θα χαθεί η ψυχή μου

θα ' ναι μέσα στο ψυγείο

Νυχτερινό αστέρι ανατέλλει
την πιο σκοτεινή και μαζί την πιο καθαρή ώρα
κι ύστερα για τρια μερόνυχτα καίγεται στον ουρανό.

κι εσύ που μ' αγαπάς μη με ξεχνάς να θυμάσαι

ότι κάποτε κι εγώ ξεχνούσα

Το επόμενο πρωί όλα θα είναι λίγο πιο σκοτεινά
κι ένας κρύος αέρας ίσως να φωτίσει για μια στιγμή
μια συνάντηση.\\