τα πιτσουνάκια

Καθόμουν σ' ένα παγκάκι και χάζευα τα περιστέρια
να φτερουγίζουν αγκαλιές και να μιλούν τρυφερά
τη γλώσσα της ένωσής τους.
Ανάλαφρη αίσθησις ωραίου αισθήματος!
Η αναπόληση που φέρνει πίσω την απώλεια, το χάδι, την πληγή
και τον αέρα που σφυρίζει λόγια ασύλληπτα στ' αυτί μου.
Ύπουλα έρχεται το φως να ζεστάνει κάθε κρυφή πτυχή μου,
να ζωντανέψει κάθε σκίρτισμα αγαπημένο.
Έρχεται να με ταξιδέψει και να παρηγορήσει την ύπαρξή μου
μέχρι να βρεί τον προορισμό της.