Άρες μάρες κουκουνάρες*

I’ll take you in pieces we can take it all apart 

Κομματάκι κομματάκι λοιπόν...

Είχα την πιο απίστευτη μέρα στη δουλειά. Ανεπανάληπτη ίσως.

Ο χρόνος σε πρώτο πλάνο και η πίεση χέρι χέρι,

και μετά, η μεγάλη Κρίση.

Δεν πήγε άσχημα. Δεν πήγε και έξοχα όμως!

Ο "Μέτρ" , έτσι τον ονόμασε η θεά, μου πε λίγα λόγια και σταράτα 

και το μπίγκ μπός έριξε τη σπόντα.

δεν ήξερες, δεν ρώταγες;

έλα μου ντέ! Τί μ' έπιασε κ μένα, να σας πώ δεν ξέρω.

Λές τελικά να φταίει η πανσέληνος; Από το πρωί φαινόταν η μέρα δύσκολη,

να μη βρίσκω να χαλάσω ένα εικοσάρικο για μια δουλειά, να πηγαίνω σε λάθος γραφείο, να μου ξεφεύγει μια ουρίτσα, να βγαίνω έξω από το περιθώριο...

Χάνω και λεφτά και τώρα περιμένω να δώ από πού θα μου' ρθει! 

Μην μασάς για καλό το λέω, και εγώ κ εκείνος. 

Μη βραχυκυκλώνεις, για την ακρίβεια. Βέβαια,

γιατί για κύκλωμα πρόκειται, σίγουρα.

Όλοι μας κάνουμε λάθη, το θέμα είναι πόσο συχνά βγαίνουν στη φόρα.

Και είπα για να νιώσω καλύτερα, να πάω ένα γράμμα στο ταχυδρομείο,

ούτε αυτό κατάφερα να στείλω κ έφυγα άπραγη αλλά σχεδόν χαρούμενη.

Ήξερα πώς κάτι περιμένω, δεν ήξερα τί.

Αυτός με είδε, εγώ θα τον είχα περάσει σαν ένα φιλήσυχο περαστικό, 

θα έριχνα μόνο ένα χαμόγελο συμπάθειας, κοινό, σχεδόν.

Αλλά αυτός σταμάτησε και φώναξε τ' όνομά μου. 

Στάθηκε εκεί στη μέση και περίμενε

να πλησιάσω. 

Δυό κουβέντες ανταλλάξαμε κ είπαμε τόσα. Δηλαδή αυτός μου πε τόσα,

εγώ απλά χαμογελούσα υστερικά. Απίστευτο*

Don’t look away, when there’s nothing there

Δεν γίνεται να αγνοήσουμε τα σημάδια* Εδώ κοίτα!

Η φύση, σου πεισμώνει, αν της πας κόντρα, και μετά άντε να τα βρείτε!

Και ο αληθινός κόσμος, περιμένει έξω απ' το γραφείο, βρίζει, ανυπομονεί, λέει ψέματα, γίνεται ανθρωποφάγος έτοιμος για όλα: τα άσχημα, τα κακά, τα μεγάλα. Σε τί ακριβώς με παροτρύνουν δεν ξέρω.

Πάλι προσπαθώ να χρωματίσω τον κόσμο με τις δικές μου μπογιές.

Πόσο χρόνο θα μου πάρει να τελειώσω τον πίνακα, άγνωστο.

Ίσως κάνω και καμια έκθεση στο τέλος, αν τα χρώματα βγούν ζωντανά.

Αλλά ο κόσμος έξω από το γραφείο, δεν είναι πάντα έτσι.

Είναι και καλλιτέχνες εκεί έξω, αρτίστες, τζαζίστες, μουσικοί στην Αριστοτέλους, που ομορφαίνουν τις ώρες, ποδηλάτες και πεζοί που ζούν όσο πιο έντονα μπορούν, με ό,τι έχουν.

Ηρθε και το απόγευμα, και πιο μετά το βράδυ

Όλα έγιναν πιο γλυκά, σαν την κρέπα σοκολάτα μπανάνα που φαγα πριν.