Φιλο-ξενούμενη

Παραγνωριστήκαμε και παρεξηγηθήκαμε - για δυό μήνες-

Έτσι πάνε αυτά. Εκρηκτικά τα πάθη εκτός από αδιόρθωτα. Αφήνουν το σημάδι τους μετά και σ' ενοχλεί και έχεις δίκαιο. Όλοι έχουμε.

Αν σε πλήγωσα συγνώμη. 

Δεν το ήθελα παραπάνω απ' όσο ήθελα να πληγώσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Φιλοξενούμενη σε ξένο κρεβάτι τα ξημερώματα.

Μουδιασμένη ως το κόκκαλο και πρωτάρα για τρίτη φορά έψαχνα να βρώ την 

ικανοποίηση και τη χαρά της σμίξης. Μάταια όμως.

Τρικυμία στο κεφάλι μου και γυρίζουν όλα στη δίνη του χάους.

Παραφροσύνη και παυσίπονα για τον πόνο. 

Πόνεσα και το αρνήθηκα μπροστά στον ακαταμάχητο εγωισμό μου. 

Πόνεσα πιο πολύ και πριν λυγίσω ολοκληρωτικά οπισθοχώρησα. 

Ειλικρινής ήμουν λίγες φορές στο φόβο μου. 

Με κατακλυζει συνήθως ανύποπτα και ύπουλα και με διαβρώνει από μέσα. 

Δεν έχω λόγια να μιλήσω με κανέναν. 

\Κλεισμένη μέσα ακούω τις σκέψεις μου  για το πώς μπορώ να προχωρήσω ψάχνοντας να βρώ στα τυφλά πού πάω. \

Τα βότσαλα δεν μου μίλησαν το καλοκαίρι, και τώρα -που και η λάμψη του φεγγαριού λιγοστεύει - δεν έχω πια πού να στραφώ για φώς.

Χωρίς συνοχή και λογική. Μπερδεμένη και κουρασμένη απ' τις προσπάθειες.

Ποιόν κοροϊδεύω; Πάντα ήμουν πολύ περήφανη για να κάνω προσπάθειες, για να διεκδικήσω αυτό που ήθελα  η δειλή. 

Τώρα τα λούζομαι τα καμώματά μου τα παιδιάστικα. Τώρα κολυμπάω στις ιστορίες και στα ρομάντζα των βιβλίων και στις αμερικάνικες σειρές, στις μυρωδιές της φύσης και στις ρέγκε μουσικές. 

Δεν με καταλαβαίνω. Πώς θα μπορέσεις εσύ ποτέ; 

Δεν σε καταλαβαίνω ούτε εσένα. Ποτέ δεν μπόρεσα παρά τα χρόνια που μας πέρασαν. Μια ειλικρινής συζήτηση τη χρωστάμε μεταξύ μας. Τη φοβάμαι δεν στο κρύβω όπως κι εσύ την αποφεύγεις. Θα γίνει και αυτό όπως όλα. 

Θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω και θα γίνει αυτό που πρέπει να γίνει.

Κι άν μου πεις πώς τίποτα δεν πρέπει, τότε θα σου πώ πως σ' αγαπώ.

Και μετά θέλω να κλάψω.