πασατέμπος

Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός:
μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο.
Όλα στιγματίζουν τις στιγμές μας σε τούτη τη ζωή.
Ξενιτιά κι ύστερα επιστροφή στο σπίτι:
ζεστά φιλιά, οικογενειακές συγκεντρώσεις δίπλα στο τζάκι,
αναμμένες ή σβηστές συναισθηματικές ανησυχίες·
όλα μαζί μπλεγμένα με χαμόγελα, δάκρυα και αγκαλιές, πολλές αγκαλιές.
Μεθυσμένοι συλλογισμοί των παράλογων συζητήσεων
για το μέλλον που σχεδιάζαμε μαζί.
Αγαπημένη νοσταλγία του χρόνου που μας πέρασε
παράξενη προσμονή του χρόνου που 'ρχεται με τους αναχαιτισμούς που φέρνει ο απολογισμός, με τη φόρα και την ορμή που ένα νέος γυμνός και άσφαλτος
προσκαλεί την υποδοχή του από τους παρευρισκόμενους.
Ας πιούμε στην υγειά του,
ας αγκαλιαστούμε λίγο πιο σφιχτά κι ας νιώσουμε πώς είναι
τώρα
η αρχή των πάντων.
Καλή χρονιά και καλούς καιρούς να έχουμε
με ζεστή καρδιά, θερμά αισθήματα και ολόκαυτες εμπειρίες.

ήμουν και θα είμαι

αθεράπευτα αισιόδοξη.
Θα υφαίνω τον ιστό της Πηνελόπης
περιμένοντας την επιστροφή του Οδυσσέα μου.

Στολίδια θα καρφιτσώνω στα χέρια μου
κι αν τρυπηθώ απ΄της αγάπης το αναπάντεχο στημόνι
πείτε μου ποιός δεν μάτωσε από το χτύπημα
ενός αγαπημένου.

Και θα υποδέχομαι τους μνηστήρες
και θα κοιτάζω απ' το παράθυρο μήπως μου φέρουν
μαντάτα της θάλασσας και της στεριάς
πως θα γυρίσεις.

Και θα χαλάω το υφάδι
τα βράδια που μόνη ξαγρυπνώ τις σκέψεις μου
ενώ χαϊδεύω το μαλλί πριν το αδράχτι το κάνει κλωστή και σε δέσει μακριά μου.
Πριν δεθώ με την προσωρινή φυγή σου
και χάσω τελείως το δρόμο μου.
Πριν τελειώσω τούτο το έργο που μου ανέθεσα
"σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι".

Μηδέν στο πηλίκο

Θα 'θελα να έχω
μια καλή ανάμνηση από σένα.
Να την φυλάγω προσεκτικά, ανάμεσα σε άλλα πολύτιμα
κειμήλια.

Είσαι όμως ανίκανος ακόμη και γι' αυτό.
Ανάξιος γι' αγάπη, ένας θλιβερός ανθρωπάκος
που προσπαθεί να αναβιώσει παλιούς έρωτες,
πεθαμένους από καιρό.

Μπορεί ακόμα, εκείνο το ίχνος που απομένει
από τον ελάχιστο εαυτό σου
να σχηματίζει στα τυφλά τον Έρωτα που ιδανικά έπλασε
το αρρωστημένο σου μυαλό.

Γεμάτος μονάχα απελπισία,
χωρίς να 'χεις καλά καλά κάποιαν ιδέα
για το κενό που μεγαλώνει μέσα σου,
αργά τη νύχτα θα καταλάβεις
πως κανένας δεν σ' αγάπησε ποτέ πραγματικά

Κρατήστε λοιπόν ενός λεπτού σιγή
γι' αυτόν τον δυστυχισμένο κάλπικο
αθάνατο.

party girl

Με ρωτάς αν άξιζε τον κόπο

να τα αφήσω όλα πίσω και να πάω μπορστά.

Δεν μπορώ να σου απαντήσω αν δεν φτάσω στο τέλος,

αν δεν γυρίσω το βλέμμα προς τα πίσω, την ώρα του απολογισμού.

Τοποθετούμαι στο παρόν, στο εδώ και τώρα

ακόμα και αν δεν μπορώ να ζήσω στο έπακρο τη στιγμή αυτή

-τουλάχιστον τη σκέφτομαι.

Ίσως γι αυτό φωτογραφίζω τις -εντός και εκτός χάρτη-

περιπόλους μου.

Χορταίνω με τους φόβους και τις ανησυχίες μου,

αναρωτιέμαι πώς και αν τα δύσκολα πράγματι πέρασαν, 

ή μήπως ποτέ δεν ήρθαν.

Στρωμένος ο καθρέφτης μου περίτεχνα γυαλιά: Ψηφίδες.

Προσοχή στις στιγμές που γλιστρούν απ΄τις χαραμάδες στα χέρια.

Έπειτα, προσοχή όταν γυρνάς τις νύχτες και

όταν περνάς το δρόμο για να βγεις απέναντι.

"Όταν προσέχω, αρχίζω να φοβάμαι περισσότερο."

Αργά τα βράδια στριφογυρίζω στο κρεβάτι

και το πρωί ξυπνάω λουσμένη στην ανησυχία.

Ύστερα δεν θυμάμαι τίποτα, και βυθισμένη στην απόλυτη λήθη

σηκώνομαι να πάω στο μπιντέ να ξεπλυθώ.

Κάποια απογεύματα μονάχα, που χάνομαι στους δρόμους της πόλης,

τυχαίνει να συναντήσω μια ασπρόμαυρη απόχρωση στη σκιά μου 

που μέχρι τότε δεν μπορούσα να διακρίνω.

Τότε με πιάνει ένα παράπονο και κατηγορώ 

τον καιρό που χάλασε

και εσένα που δε με κράτησες κοντά σου.

Ποτέ εμένα.

κράτησέ με

κράτα με να μην πέσω.
κράτα μου το χέρι να πιαστώ από τη φευγαλέα σου ανάμνηση.
κράτα με να ισορροπήσω
στα δυό μου χέρια που κοιτάζουν τους περαστικούς
να απομακρύνονται γρήγορα, χωρίς πολύ σκέψη
από τη ζωή.

κράτα το στόμα μου στα χείλη σου
να πάρω λίγη απ΄τη γλυκιά πνοή σου.
κράτα κι αυτή που κράτησα επιλογή μου
γιατί χαράσσει ένα δρόμο που δεν ξέρω πώς να ακολουθήσω.
κράτα το πόδι μου, το κουρασμένο
κράτα το δάχτυλο της απορίας μου, γιατι σε τίποτα πια,
απ΄όσα με ρωτάς, δεν μπορώ να απαντήσω.

κράτα με, μέχρι να μ΄αφήσεις
κι ύστερα άσε με να πάω στο καλό.

Ονειρεμένος ύπνος

Απόψε θα σου μιλήσω για το όνειρό μου.
Θα σου πω για τη μυρωδιά που άφησες στο μαξιλάρι
και για τις όμορφες αναμνήσεις που αποτύπωσαν οι ζάρες των σεντονιών μου.

Περίμενες να έρθει το φθινόπωρο για να με ζεστάνεις με τα χέρια σου
που με χαιρετάνε κάθε πρωί όταν σ΄αφήνω.
Κράτησες εκείνη την καλοκαιρινή φωτογραφία που κάηκε απ' τον ήλιο
για να την καρφιτσώσεις στο ψυγείο
-δεν σταμάτησες να παίζεις με τη φωτιά, σκέφτηκα.

Έμεινες λίγο ακόμα στο δωμάτιο και έκανες μια παύση την ώρα που
πήγαινες κάτι να πεις για το θέαμα που σου παρουσιάστηκε έτσι ειλικρινές.
Ύστερα το ξανασκέφτηκες, πήρες το σάκο σου στον ώμο και ταξίδεψες
χωρίς να πεις κουβέντα άλλη.

Εγώ περιμένω την επιστροφή μου
-μ' αρέσει όταν στο ταξίδι πηγαίνω μόνη κι έπειτα επιστρέφω μαζί μου.
Αρκεί που επιστρέφω. Αρκεί που ακουμπάω στους κουρασμένους ώμους
μου και ξαποσταίνω.
Κι όταν πια, μακριά από το όνειρο, ξυπνάω με μάτια αχόρταγα για να χορτάσουν τις ομορφιές που μου προσφέρει κι αυτή ακόμα η μέρα,
στέκομαι λίγο απέναντί σου και σε θαυμάζω, έτσι μαρμάρινο που σ' έφτιαξα.

Born to run -baby-

Ο καθένας παίρνει το δρόμο του.

Όπου κι αν αυτός (τον) βγάζει. 

Αργά βήματα, σταθερά βήματα, σε νέο έδαφος.

Θα πρέπει να σπείρω κι έπειτα να περιμένω να έρθει ο καιρός του θέρους,

για να σου πω, λουλούδι μου, αν είναι γόνιμο το έδαφος.

Κουβαλάω μαζί μου το σώμα και τις αναμνήσεις του.

Βγάζω φωτογραφίες και καδράρω τις στιγμές στο πλαίσιο

έπειτα καρφώνω στον τοίχο το συναίσθημα 

και μένω για λίγο μεταίωρη στον αέρα.

Προσπαθώ να κρατήσω κάτι που διαρκώς μου διαφεύγει

και όσο κι αν με λούζει η βροχή της πόλης, η μυρωδιά της νοσταλγίας 

καλύπτει ακόμα εκείνη της βρεγμένης γης.

Αντιλαμβάνομαι τα συναισθήματα της παραμονής μου εδώ,

μονάχα όταν αυτά δίνουν τη θέση τους σε μια ολόθερμη απομάκρυνση.

Όταν χάνομαι σε μια ειλικρινή αγκαλιά, όταν μυρίζω το άρωμα του καφέ σου, 

όταν μαθαίνω να σε καταλαβαίνω δίχως να μιλάς.

Άνθρωποι πάνω απ' όλα 

γιατί κοιτάμε τα αστέρια,

ξεχάσαμε πως όσο κι αν σ' αυτό το μέτρημα είμαστε μόνοι

παλεύουμε για μια συνάντηση πέρα από την επιφάνεια.

Η θέση μου, μετρήθηκε με βάση τις δοθείσες διαστάσεις, 

έπειτα σκαλίστηκε από τα υλικά που μάζευα στο δρόμο

και κάπως όλως ξαφνικά κι αναμενόμενα έχασα την ισορροπία μου 

και έπεσα

καθώς δεν ταίριαζα ποτέ με τα ισχύοντα μέτρα και σταθμά.

Με εγωισμό αχόρταγα φορτωμένη

κυνηγάω μια ικανοποίηση ή πληρότητα, αν θες παρ' το και έτσι, κάπου μα κάπως σύντομα, 
με κάποια βιάση.

Μπορείς να με βοηθήσεις

να καλύψω τα κενά μου;

Δύσκολοι αποχωρισμοί

Απόλυτοι, απότομοι και πάντα αποστομωτικοί. 

Δεν έχεις τίποτα να πεις, και πάλι

αν κάτι, σαν μια λέξη, σκαρφαλώσει και δειλά ενοχλήσει τα χείλη

ατύχησε-

το τζάμι δεν αφήνει τίποτα να περάσει τη διάφανη επιφάνειά του.

Αποχαιρετισμός και τελευταίος εναγκαλισμός. 

Μόλις ένα τζάμι απόσταση, ένας έλεγχος διαβατηρίων

και αποσκευών. Χωρισμός άμεσος: το εκεί χώρια από το εδώ.

Σκεύη: σου επιτρέπεται να τα στριμώξεις και να τα βάλεις

όπως όπως

σε μια βαλίτσα μετανάστη που σε βαραίνει με την ύπαρξή της και μόνο.

Άνθρωποι: στιβαγμένοι 

όπως όπως 

από τη μια κι από την άλλη πλευρά της αίθουσας αναμονής, 

της αίθουσας αναχώρησης. 

Σου επιτρέπεται ν' αφήσεις πίσω εκείνους που δεν ταξιδεύουν. Αποχώρηση σου λένε. Και αποχωρείς.

Μαντήλι. 

Λευκό: να δέχεται τις πίκρες και την αλμύρα των δακρύων

κι ύστερα να σηκωθεί να χαιρετήσει σε γνώριμο σκοπό το φευγιό του αγαπημένου.

Μαντήλι της παρηγοριάς και της λύτρωσης.

Μαντήλι του αποχαιρετισμού και της αόριστης -ακόμα- επιστροφής.

Ύστερα μένει μονάχα η ματιά ν' ακολουθεί την πορεία

που διαγράφει η απότομη απομάκρυνση.

Αποχαιρέτα βιαστικά τα αναμνηστικά σου 

χαιρέτισε τον καινούργιο, κενό ορίζοντα που σου προσφέρεται

με περισσή απλοχεριά.

Ανυπεράσπιστες ρίζες μου, ανήλιαγες, 

πήρατε την χωμάτινη υγρασία μου

τόσο που στερέψαν πια και τα δάκρυα που 'χα να σας ποτίζω. 

Μάτια που δεν βλέπονται

Γρήγορα λησμονιούνται.

Πάρε τα δυό μου μάτια, ζωγραφιά μου,

να τα 'χεις να με σκέφτεσαι

και να μη με ξεχάσεις...

Ό,τι απομένει από μια ανάμνηση ευτυχίας

προσεκτικά φυλάω σ' ένα βαζάκι 

- από γλυκό του κουταλιού που μας σώθηκε-

γλυκά, γλυκά να ζαχαρώσει κι άλλο

κι ας ξέρω, πως η τόση πολύ ζάχαρη

μπορεί και να με βλάψει.

αποχαιρέτησα αγαπημένα πρόσωπα, 

κι άλλα προσμένω να γυρίσουν.

Λένε οτι η Σταύρωση δεν θα είχε νόημα 

αν δεν ακολουθούσε η Ανάσταση.

Άραγε όταν ανασταίνεσαι μ' έναν έρωτα

πρέπει να ακολουθήσει η σταύρωσή σου

για να δοθεί κάποιο νόημα στο αίσθημα;

Κόβονται οι ρίζες μας απότομα 

όταν απο κάποια δύναμη ανώτερη, 

και για λόγους άγνωστους, έτσι παραγγέλθηκε,

όταν βρίσκουν χώμα στεγνό ή ακόμα

όταν ένα φτυάρι χτυπάει με δύναμη στ' όνομα του ξεριζωμού.

Οι ρίζες μας: ό,τι είχαμε να μας ενώνει.

σου αφήνω το χέρι

Πόσο γρήγορα ταξιδεύουν οι σκέψεις μου;

Γιατί αργούν να σε συναντήσουν 

και να σου ψιθυρίσουν τις πιο κρυφές μου ανησυχίες;

Λες κάποιος άνεμος να τις παρέσυρε μακριά σου

ή μήπως εσύ, μικρό παιδί, παίζεις κρυφτό μαζί τους;

Ποιός δρόμος είναι εκείνος που οδηγεί σε σένα;

Να δεις, πριν χαθεί, το χαμόγελό μου, που είναι δικό σου,

τα μάτια μου, που λαχταρούν τη δική σου ματιά ν' ανταμώσουν

ένα ζεστό πρωινό του αυγούστου, στο πανηγύρι.

Φτάνουν ποτέ οι σκέψεις μου σε σένα; 

Φτάνει η φωνή μου στ' αυτιά σου;

Κι η ανάσα μου, που τη δική σου πνοή, όταν συναντά

επάνω της βρίσκει το ρυθμό της, ας με κρατήσει ως τότε.

στο καλό να πας

Μάτια μου φωτεινά, μη με ξεχάσεις.

"άκυρη δύναμη η μοναξιά"

Η μοναξιά σου.

Γεμάτος σπίθες, μέσα σε κόσμο και σε γέλια, μόνος.

Δυνατός, αγέρωχος και μόνος.

Εσύ που μοιράζεις αγάπη, χαρά και σκιρτήματα. Εσύ μόνο(ς).

Αδιαίρετος και ασίγαστος και άλλως πως μόνος.

Κι εγώ ευαίσθητη κι ευάλωτη,

και γυαλί να πέσω να σπάσω.

Και λοιπόν; Ποιός δεν ράγισε σ' αυτή τη ζωή;

Αν δεν υπάρχουν αμαρτίες ποιά καρδιά μπορεί 

να μου ορίσει τί επιτρέπεται;

Αλλαγμένη και αδύναμη και κάπως πιο ευτυχής. Εγώ, αλήθεια.

Κι ύστερα είναι εκείνες οι γραμμές οι παράλληλες

που κάποιος σοφός τις ενώνει στο άπειρο

και κάποιος άλλος -πιο μάγκας- ζωγραφίζει επάνω τους έναν κύκλο

και φτιάχνει μια ζωή στρογγυλή σαν το φεγγάρι που γέμισε πάλι,

απόψε.

στου θωμά το μαγαζί vol#1

"Το παιχνιδάκι"

Σαν παιχνιδάκι έμαθες να με κουρδίζεις

κι όλα τα μυστικά μου ξέρεις να μυρίζεις

κι εγώ χαιρόμουνα που βρήκες τα κουμπιά μου

μα δεν το σκέφτηκα πως θα ΄φευγες μακριά μου

Μέσα στην πόλη τριγυρνώ κι όλο λυπάμαι

γιατί τα μέρη που με πήγαινες θυμάμαι

γλυκιές εικόνες μπρος μου φέρνει η ανάμνησή σου

πώς να δεχτώ πως θα ερχόταν η φυγή σου

Απόψε στ' όνειρό μου επισκέπτης ήρθες

και μέχρι το πρωί με κέρναγες με γλύκες

και όλα τα χάδια, τα φιλιά μου σου χαρίζω

μα σαν θα φύγεις την αυγή εγώ ραγίζω.

και μια αφιέρωση

ένας μικρός θάνατος

Δεν υπάρχεις πια, η εικόνα σου, η φωνή σου

μου είναι ξένες, 

μακρινές χαμένες.

Θρηνώ, λοιπόν, για την απώλεια, τη δυνατότητα 

που εκπληρώθηκε και ύστερα χάθηκε 

βιαστικά σ' έναν αόρατο αόριστο. Ήταν. Ήμασταν.

Σκέφτομαι πόσους θανάτους πέρασα, 

πόσες αρρώστιες ζύγωσαν πάνω από το σώμα 

αγαπημένων προσώπων μου.

Κι εγώ μαρτύρησα την καταπάτηση της σάρκας

και περίμενα μιαν ανάσταση πριν το πάσχα.

Βρίσκω καταφύγιο στις στιγμές

όταν -με βελόνι και κλωστή- έραψα τις πληγές

και μπαλωμένη βγήκα πάλι αλλιώτικη από πριν,

με τα ίδια λάθη φορτωμένη.

Σφαγή και προσκλητήριο σε κηδεία.

Μόνη παρηγοριά: ο χρόνος.

αντίο

Οφείλω ένα αντίο, στο χρόνο που πέρασε δίπλα μου

στους ανθρώπους που στάθηκαν, με πήραν από το χέρι

και με ταξίδεψαν.

Η στιγμή αυτή του αποχαιρετισμού είναι πάντα άχρονη.

Μια ιεροτελεστία ανίερη και αισχρή,

όμως απαραίτητη για τούτη εδώ τη στιγμή.

Είναι περίεργο να αποχαιρετάς ένα συναίσθημα.

Στάθηκες λίγος απέναντί του κι εκείνο σ' εγκατέλειψε,

σε τιμώρησε μ' εξαφανισμό.

Και κάπως έτσι έμεινες μόνος και κενός.

Άδειασα κι εγώ και τώρα πήρα αγκαλιά τις λέξεις

να 'χω συντροφιά και παρηγόρια.

Αλλά είναι μεγάλη η νύχτα σαν τα σφάλματά σου.

Κι εμένα μου έλειψε ο ήλιος και η ζέστη και το φως,

κι ένας ξανθός μικρός πρίγκιπας να μ' εξημερώσει από την κτηνώδη

φύση μου.

αφιερωμένο

Δεν υπάρχει πιο σκληρό πράγμα

από την αδυναμία να διορθώσεις ένα λάθος.

Θαρρείς πώς να το αναγνωρίσεις, είναι κιόλας αρκετό

αλλά δεν φτάνει.

Πάντα ο χρόνος ήταν σκληρός μαζί μου

στο τώρα και στο χθές.

Ποτέ μαζί μου, δεν ήταν ευγενικός.

Κι όσες αμέτρητες φορές θέλησα 

να υπερβώ τη γραμμική λογική του,

εκείνος - τιμωρός απ' άλλον κόσμο- στάθηκε εμπόδιο.

Η απόσταση από την άλλη, μου ήταν πάντα συμπαθής: 

αμφίδρομες οι σχέσεις μας και τα συναισθήματα.

Με έπλαθε και με μεθούσε, παραπλανώντας με

με γλυκιές αναμνήσεις, μακρινά ταξίδια και όνειρα για το μέλλον. 

Πάντα η απόσταση ήταν καλή μαζί μου

κι εγώ την αγαπούσα.

Θυμάμαι πώς τα παραμύθια που άκουγα μικρή με ταξίδευαν σε χώρες μακρινές.

Ύστερα όταν μεγάλωσα και μπόρεσα να ταξιδέψω στ' αλήθεια

έχασα εκείνο το συναίσθημα που είχα στη χώρα της παιδικής μου ηλικίας.

Έμαθα κάποτε να δραπετεύω από το παρόν,

ν' απομακρύνομαι, πάνω σ' ένα άχρονο φορείο, 

στα πιο μοναχικά ταξίδια της ζωής μου.

"Άκυρη δύναμη η μοναξιά", είχε πει η Μ.Κ.

Γνώρισα τότε και μπορώ να σας το ομολογήσω

πώς δεν υπάρχει ταξίδι που να μην σκέφτηκα να ξανακάνω

ακολουθώντας την ίδια διαδρομή, με διαφορετικά εφόδια.

Σύμφωνα με τη θεωρία της γραμμικής χρονικής λογικής,

μπορούν να κωδικοποιηθούν προτάσεις για το μέλλον κάποιου μονοπατιού, ώστε μια συνθήκη να είναι τελικά αληθής, 

ή να είναι αληθής μέχρι ένα άλλο γεγονός να είναι αληθές.

Εύχομαι οι συνθήκες για το μέλλον να είναι ευνοϊκές 

ώστε οι δικές μας πορείες να συναντηθούν σ' ένα μονοπάτι,

όχι πολύ μακριά από τώρα.

Να πούμε τα νέα μας πίνοντας καφέ με άρωμα κανέλα,

και να πιάσουμε το νήμα μιας νέας αρχής.