Born to run -baby-

Ο καθένας παίρνει το δρόμο του.

Όπου κι αν αυτός (τον) βγάζει. 

Αργά βήματα, σταθερά βήματα, σε νέο έδαφος.

Θα πρέπει να σπείρω κι έπειτα να περιμένω να έρθει ο καιρός του θέρους,

για να σου πω, λουλούδι μου, αν είναι γόνιμο το έδαφος.

Κουβαλάω μαζί μου το σώμα και τις αναμνήσεις του.

Βγάζω φωτογραφίες και καδράρω τις στιγμές στο πλαίσιο

έπειτα καρφώνω στον τοίχο το συναίσθημα 

και μένω για λίγο μεταίωρη στον αέρα.

Προσπαθώ να κρατήσω κάτι που διαρκώς μου διαφεύγει

και όσο κι αν με λούζει η βροχή της πόλης, η μυρωδιά της νοσταλγίας 

καλύπτει ακόμα εκείνη της βρεγμένης γης.

Αντιλαμβάνομαι τα συναισθήματα της παραμονής μου εδώ,

μονάχα όταν αυτά δίνουν τη θέση τους σε μια ολόθερμη απομάκρυνση.

Όταν χάνομαι σε μια ειλικρινή αγκαλιά, όταν μυρίζω το άρωμα του καφέ σου, 

όταν μαθαίνω να σε καταλαβαίνω δίχως να μιλάς.

Άνθρωποι πάνω απ' όλα 

γιατί κοιτάμε τα αστέρια,

ξεχάσαμε πως όσο κι αν σ' αυτό το μέτρημα είμαστε μόνοι

παλεύουμε για μια συνάντηση πέρα από την επιφάνεια.

Η θέση μου, μετρήθηκε με βάση τις δοθείσες διαστάσεις, 

έπειτα σκαλίστηκε από τα υλικά που μάζευα στο δρόμο

και κάπως όλως ξαφνικά κι αναμενόμενα έχασα την ισορροπία μου 

και έπεσα

καθώς δεν ταίριαζα ποτέ με τα ισχύοντα μέτρα και σταθμά.

Με εγωισμό αχόρταγα φορτωμένη

κυνηγάω μια ικανοποίηση ή πληρότητα, αν θες παρ' το και έτσι, κάπου μα κάπως σύντομα, 
με κάποια βιάση.

Μπορείς να με βοηθήσεις

να καλύψω τα κενά μου;