αφιερωμένο

Δεν υπάρχει πιο σκληρό πράγμα

από την αδυναμία να διορθώσεις ένα λάθος.

Θαρρείς πώς να το αναγνωρίσεις, είναι κιόλας αρκετό

αλλά δεν φτάνει.

Πάντα ο χρόνος ήταν σκληρός μαζί μου

στο τώρα και στο χθές.

Ποτέ μαζί μου, δεν ήταν ευγενικός.

Κι όσες αμέτρητες φορές θέλησα 

να υπερβώ τη γραμμική λογική του,

εκείνος - τιμωρός απ' άλλον κόσμο- στάθηκε εμπόδιο.

Η απόσταση από την άλλη, μου ήταν πάντα συμπαθής: 

αμφίδρομες οι σχέσεις μας και τα συναισθήματα.

Με έπλαθε και με μεθούσε, παραπλανώντας με

με γλυκιές αναμνήσεις, μακρινά ταξίδια και όνειρα για το μέλλον. 

Πάντα η απόσταση ήταν καλή μαζί μου

κι εγώ την αγαπούσα.

Θυμάμαι πώς τα παραμύθια που άκουγα μικρή με ταξίδευαν σε χώρες μακρινές.

Ύστερα όταν μεγάλωσα και μπόρεσα να ταξιδέψω στ' αλήθεια

έχασα εκείνο το συναίσθημα που είχα στη χώρα της παιδικής μου ηλικίας.

Έμαθα κάποτε να δραπετεύω από το παρόν,

ν' απομακρύνομαι, πάνω σ' ένα άχρονο φορείο, 

στα πιο μοναχικά ταξίδια της ζωής μου.

"Άκυρη δύναμη η μοναξιά", είχε πει η Μ.Κ.

Γνώρισα τότε και μπορώ να σας το ομολογήσω

πώς δεν υπάρχει ταξίδι που να μην σκέφτηκα να ξανακάνω

ακολουθώντας την ίδια διαδρομή, με διαφορετικά εφόδια.

Σύμφωνα με τη θεωρία της γραμμικής χρονικής λογικής,

μπορούν να κωδικοποιηθούν προτάσεις για το μέλλον κάποιου μονοπατιού, ώστε μια συνθήκη να είναι τελικά αληθής, 

ή να είναι αληθής μέχρι ένα άλλο γεγονός να είναι αληθές.

Εύχομαι οι συνθήκες για το μέλλον να είναι ευνοϊκές 

ώστε οι δικές μας πορείες να συναντηθούν σ' ένα μονοπάτι,

όχι πολύ μακριά από τώρα.

Να πούμε τα νέα μας πίνοντας καφέ με άρωμα κανέλα,

και να πιάσουμε το νήμα μιας νέας αρχής.