Γρανάδα

Θα έχουμε πάντα μια Γρανάδα για να επιστρέφουμε
κάπου ανάμεσα στα ανεκπλήρωτα όνειρά μας.
Εκεί που τα αστέρια πεθαίνουν και τα ρόδα κοκκινίζουν.
Κάποτε πολλά χρόνια πριν. Στην εποχή μιας Ιωάννας (τρελής) και ενός Φιλίππου (ωραίου).

Θα έχουμε πάντα ένα σύννεφο να μπαίνει ανάμεσά μας
να μας δροσίζει με το βρόχινο νερό του
να μας ταξιδεύει κάπου πιο ψηλά απ' τις επίγειες ανησυχίες μας
και να θολώνει τα βλέμματά μας όταν πασχίζουν να συναντηθούν.

Έχουμε πάντα την επιλογή να κοιτάμε ψηλά
και την έμφυτη τάση να βραδιάζουμε στα (μελο)δράματα.
Και ξεχνάμε επίτηδες πως κάθε πρωί ο ήλιος θα βγει
ακόμα κι αν το φως του καθυστερήσει να φτάσει στα μάτια μας.
Σημασία έχει ότι φτάνει. Έτσι δεν είναι;

Σημασία έχει να ζούμε χωρίς φόβους,
να τολμάμε να δράσουμε,
να επικοινωνούμε τα μέσα μας,
να ξεδιπλωνόμαστε,
να ανοιγόμαστε,
να αγαπάμε.

Κι ας σε διώχνω ξανά και ξανά
πάντα η αγάπη μένει
πάντα η ιστορία επαναλαμβάνεται
και πάντα ο κύκλος θα γυρίζει στο ίδιο σημείο,
στο μοναδικό σημείο
στο Παν.

Δεν πονάμε, ρόδι μου,
αγαπάμε
αθεράπευτα, ανεξάντλητα, αληθινά.