ολοφρενώς

Θα έχουμε πάντα μια Γρανάδα για να επιστρέφουμε κάπου ανάμεσα στα ανεκπλήρωτα όνειρά μας. Εκεί που τα αστέρια πεθαίνουν και τα ρόδα κοκκινίζουν. Κάποτε πολλά χρόνια πριν. Στην εποχή μιας Ιωάννας (τρελής) και ενός Φιλίππου (ωραίου). Θα έχουμε πάντα ένα σύννεφο να μπαίνει ανάμεσά μας να μας δροσίζει με το βρόχινο νερό του να μας ταξιδεύει κάπου πιο ψηλά απ' τις επίγειες ανησυχίες μας και να θολώνει τα βλέμματά μας όταν πασχίζουν να συναντηθούν. Έχουμε πάντα την επιλογή να κοιτάμε ψηλά και την έμφυτη τάση να βραδιάζουμε στα (μελο)δράματα. Και ξεχνάμε επίτηδες πως κάθε πρωί ο ήλιος θα βγει ακόμα κι αν το φως του καθυστερήσει να φτάσει στα μάτια μας. Σημασία έχει ότι φτάνει. Έτσι δεν είναι; Σημασία έχει να ζούμε χωρίς φόβους, να τολμάμε να δράσουμε, να επικοινωνούμε τα μέσα μας, να ξεδιπλωνόμαστε, να ανοιγόμαστε, να αγαπάμε. Κι ας σε διώχνω ξανά και ξανά πάντα η αγάπη μένει πάντα η ιστορία επαναλαμβάνεται και πάντα ο κύκλος θα γυρίζει στο ίδιο σημείο, στο μον

Όλα έπρεπε να γίνουν και όλα είναι όπως ακριβώς πρέπει να είναι. Μάθε πια πως τα μέσα μας ακριβώς αντανακλούν τα έξω μας. και τανάπαλιν Νιώσε πως στη ζωή παίρνεις ακριβώς το μάθημα που χρειάζεσαι κι αν δεν το μάθεις μένεις μετεξεταστέος και η ιστορία επαναλαμβάνεται το επόμενο πρωί. Όχι -ούτε η νύχτα με πείραξε εμένα. Ας έρθει δίπλα μου η γλυκιά μαυροντυμένη. Την περιμένω ανθισμένη αγκαλιά να ονειρευτώ, να ονειρευτούμε κοιτάζοντας τ' αστέρια πάνω σε μαγικά μαξιλάρια παραφουσκωμένα με λογής λογής διαλεχτά λουλούδια και αρώματα που πάντα κουβαλούσα στην ποδιά μου. Περπατάω μέσα στο δάσος από πράσινα και κίτρινα πεύκα και χαζεύω τα κομμάτια γαλάζιου που γλιστρούν από τον ουρανό μαζί με τους ιστούς της αραχνούλας. Αναπνέω τον αέρα σου και μπαίνεις μέσα μου απλώνεσαι σαν ευλογία και με γαληνεύεις και το φως γίνεται πιο δυνατό. Το πρωί μου μιλάς και το βράδυ με χαϊδεύεις απαλά στο στήθος. Όλα έπρεπε να γίνουν. Για να μάθεις κι εσύ από τι υλικό είσαι φτιαγμ

Ήσουν πραγματικά λίγος για να αντέξεις την παρουσία μου, να μείνεις ελεύθερος δίπλα μου. Να μείνουμε ελεύθεροι μαζί. Ήσουν εγωιστής για να παραδεχθείς τα δικά σου λάθη και να γλείψεις τις πληγές σου, να μάθεις να συγχωρείς για να μεγαλώσεις. Προτίμησες να μείνεις ένας πληγωμένος, μικρός εγωιστής. Έκανες αυτό που ξέρεις πάντα - Μεθόδευσες καταστάσεις και χειρίστηκες ανθρώπους για να νιώσεις λίγο καλύτερα για να νιώσεις ότι ελέγχεις την κατάσταση και πως εσύ κινείς τα νήματα του παιχνιδιού. Ήσουν ανειλικρινής και φοβισμένος κρύφτηκες από την αλήθεια και ξεχάστηκες έπεσες πάλι στο βούρκο έχτισες τα τείχη σου πιο ψηλά μίκρυνες λίγο ακόμα. Δεν αξίζεις ούτε αυτές τις λίγες γραμμές που γράφω τώρα δεν αξίζεις την ενέργειά μου ούτε και την αγάπη μου. Και σε λυπάμαι βαθιά για το μυαλό σου που πάει στράφι γιατί δεν μπόρεσες να μπολιάσεις με λίγο συναίσθημα την ύπαρξή σου, γιατί αντί να δεις την ομορφιά και την μεγαλοσύνη των ανθρώπων εσύ κοιτάς να τους κρίνεις και εκε

αν η ψυχή μας έχει συναντηθεί σ' ένα όνειρο γιατί ξεχάστηκε τώρα που τα σώματα έσμιξαν ετεροχρονισμένα; αν ήμασταν αγνοί ίσως καμιά θυσία δεν θα χρειαζόταν να μη χυθεί αίμα κάτω, να μην κυλήσει δάκρυ αν ήμασταν παιδιά ίσως ακόμα να παίζαμε τους ρόλους μας και το βράδυ θα κοιμόμασταν ήσυχοι και θα συναντιόμασταν πάλι γιατί να φτάνουμε στο χείλος του γκρεμού για να δούμε την ομορφιά που απλώνεται ολόγυρά μας; κι αν νιώθουμε κάποιο τέλος να πλησιάζει γιατί η δύναμη που μας ενώνει γίνεται τότε πιο δυνατή; αν το σώμα μου είναι ψωμί, είναι και τα ψίχουλα που έπεσαν το πρωί στο τραπέζι αν η ψυχή μου είναι ένα ελάφι, τότε θα σε συναντήσω απόψε στο όνειρό μας το κοινό.