άκου ανθρωπάκο

Ήσουν πραγματικά λίγος για να αντέξεις την παρουσία μου,
να μείνεις ελεύθερος δίπλα μου. Να μείνουμε ελεύθεροι μαζί.
Ήσουν εγωιστής για να παραδεχθείς τα δικά σου λάθη
και να γλείψεις τις πληγές σου,
να μάθεις να συγχωρείς για να μεγαλώσεις.

Προτίμησες να μείνεις ένας πληγωμένος, μικρός εγωιστής.
Έκανες αυτό που ξέρεις πάντα - Μεθόδευσες καταστάσεις
και χειρίστηκες ανθρώπους
για να νιώσεις λίγο καλύτερα
για να νιώσεις ότι ελέγχεις την κατάσταση
και πως εσύ κινείς τα νήματα του παιχνιδιού.

Ήσουν ανειλικρινής και φοβισμένος
κρύφτηκες από την αλήθεια
και ξεχάστηκες
έπεσες πάλι στο βούρκο
έχτισες τα τείχη σου πιο ψηλά
μίκρυνες λίγο ακόμα.

Δεν αξίζεις ούτε αυτές τις λίγες γραμμές που γράφω τώρα
δεν αξίζεις την ενέργειά μου
ούτε και την αγάπη μου.
Και σε λυπάμαι βαθιά
για το μυαλό σου που πάει στράφι
γιατί δεν μπόρεσες να μπολιάσεις με λίγο συναίσθημα την ύπαρξή σου,
γιατί αντί να δεις την ομορφιά και την μεγαλοσύνη των ανθρώπων
εσύ κοιτάς να τους κρίνεις
και εκεί μέσα ακριβώς καθρεφτίζεσαι:
στην έλλειψη που νιώθεις μέσα σου
εκείνη που δεν παραδέχεσαι ούτε στον εαυτό σου,
στο κόμπλεξ κατωτερότητας που πασχίζεις μάταια να καλύψεις
και προβάλλεις εξόφθαλμα
σε κάθε προσπάθειά σου να βαφτίσεις ανούσιο
ό,τι ξεφεύγει από το τετράγωνο πλαίσιο που στρίμωξες τα μπορετά, τα προσβάσιμα σε σένα.

Πόσο πολύ απέχεις από το να γίνεις τελικά
Άνθρωπος.
Ναι, τσάμπα τα ένσημα που κόλλησες ανθρωπάκο.
Μόνο μην ξεχαστείς στις αυταπάτες σου. Να είσαι σίγουρος γι' αυτό.
Γίνεσαι κάθε μέρα ίδιος με τον άνθρωπο που έμαθες να αποστρέφεσαι: ίδιος με τον μπαμπά σου.

Να είσαι καλά ανθρωπάκο. Δεν φταις εσύ. Ήσουν απλώς μικρός και λίγος.

Αντίο