party girl

Με ρωτάς αν άξιζε τον κόπο

να τα αφήσω όλα πίσω και να πάω μπορστά.

Δεν μπορώ να σου απαντήσω αν δεν φτάσω στο τέλος,

αν δεν γυρίσω το βλέμμα προς τα πίσω, την ώρα του απολογισμού.

Τοποθετούμαι στο παρόν, στο εδώ και τώρα

ακόμα και αν δεν μπορώ να ζήσω στο έπακρο τη στιγμή αυτή

-τουλάχιστον τη σκέφτομαι.

Ίσως γι αυτό φωτογραφίζω τις -εντός και εκτός χάρτη-

περιπόλους μου.

Χορταίνω με τους φόβους και τις ανησυχίες μου,

αναρωτιέμαι πώς και αν τα δύσκολα πράγματι πέρασαν, 

ή μήπως ποτέ δεν ήρθαν.

Στρωμένος ο καθρέφτης μου περίτεχνα γυαλιά: Ψηφίδες.

Προσοχή στις στιγμές που γλιστρούν απ΄τις χαραμάδες στα χέρια.

Έπειτα, προσοχή όταν γυρνάς τις νύχτες και

όταν περνάς το δρόμο για να βγεις απέναντι.

"Όταν προσέχω, αρχίζω να φοβάμαι περισσότερο."

Αργά τα βράδια στριφογυρίζω στο κρεβάτι

και το πρωί ξυπνάω λουσμένη στην ανησυχία.

Ύστερα δεν θυμάμαι τίποτα, και βυθισμένη στην απόλυτη λήθη

σηκώνομαι να πάω στο μπιντέ να ξεπλυθώ.

Κάποια απογεύματα μονάχα, που χάνομαι στους δρόμους της πόλης,

τυχαίνει να συναντήσω μια ασπρόμαυρη απόχρωση στη σκιά μου 

που μέχρι τότε δεν μπορούσα να διακρίνω.

Τότε με πιάνει ένα παράπονο και κατηγορώ 

τον καιρό που χάλασε

και εσένα που δε με κράτησες κοντά σου.

Ποτέ εμένα.