ολοφρενώς

Θα 'θελα να έχω μια καλή ανάμνηση από σένα. Να την φυλάγω προσεκτικά, ανάμεσα σε άλλα πολύτιμα κειμήλια. Είσαι όμως ανίκανος ακόμη και γι' αυτό. Ανάξιος γι' αγάπη, ένας θλιβερός ανθρωπάκος που προσπαθεί να αναβιώσει παλιούς έρωτες, πεθαμένους από καιρό. Μπορεί ακόμα, εκείνο το ίχνος που απομένει από τον ελάχιστο εαυτό σου να σχηματίζει στα τυφλά τον Έρωτα που ιδανικά έπλασε το αρρωστημένο σου μυαλό. Γεμάτος μονάχα απελπισία, χωρίς να 'χεις καλά καλά κάποιαν ιδέα για το κενό που μεγαλώνει μέσα σου, αργά τη νύχτα θα καταλάβεις πως κανένας δεν σ' αγάπησε ποτέ πραγματικά Κρατήστε λοιπόν ενός λεπτού σιγή γι' αυτόν τον δυστυχισμένο κάλπικο αθάνατο.

Με ρωτάς αν άξιζε τον κόπο να τα αφήσω όλα πίσω και να πάω μπορστά. Δεν μπορώ να σου απαντήσω αν δεν φτάσω στο τέλος, αν δεν γυρίσω το βλέμμα προς τα πίσω, την ώρα του απολογισμού. Τοποθετούμαι στο παρόν, στο εδώ και τώρα ακόμα και αν δεν μπορώ να ζήσω στο έπακρο τη στιγμή αυτή -τουλάχιστον τη σκέφτομαι. Ίσως γι αυτό φωτογραφίζω τις - εντός και εκτός χάρτη - περιπόλους μου. Χορταίνω με τους φόβους και τις ανησυχίες μου, αναρωτιέμαι πώς και αν τα δύσκολα πράγματι πέρασαν,  ή μήπως ποτέ δεν ήρθαν. Στρωμένος ο καθρέφτης μου περίτεχνα γυαλιά: Ψηφίδες. Προσοχή στις στιγμές που γλιστρούν απ΄τις χαραμάδες στα χέρια. Έπειτα, προσοχή όταν γυρνάς τις νύχτες και όταν περνάς το δρόμο για να βγεις  απέναντι . "Όταν προσέχω, αρχίζω να φοβάμαι περισσότερο." Αργά τα βράδια στριφογυρίζω στο κρεβάτι και το πρωί ξυπνάω λουσμένη στην ανησυχία. Ύστερα δεν θυμάμαι τίποτα, και βυθισμένη στην απόλυτη λήθη σηκώνομαι να πάω στο μπιντέ να ξεπλυθώ. Κάπο

κράτα με να μην πέσω. κράτα μου το χέρι να πιαστώ από τη φευγαλέα σου ανάμνηση. κράτα με να ισορροπήσω στα δυό μου χέρια που κοιτάζουν τους περαστικούς να απομακρύνονται γρήγορα, χωρίς πολύ σκέψη από τη ζωή . κράτα το στόμα μου στα χείλη σου να πάρω λίγη απ΄τη γλυκιά πνοή σου. κράτα κι αυτή που κράτησα επιλογή μου γιατί χαράσσει ένα δρόμο που δεν ξέρω πώς να ακολουθήσω. κράτα το πόδι μου, το κουρασμένο κράτα το δάχτυλο της απορίας μου, γιατι σε τίποτα πια, απ΄όσα με ρωτάς, δεν μπορώ να απαντήσω. κράτα με, μέχρι να μ΄αφήσεις κι ύστερα άσε με να πάω στο καλό.

Απόψε θα σου μιλήσω για το όνειρό μου. Θα σου πω για τη μυρωδιά που άφησες στο μαξιλάρι και για τις όμορφες αναμνήσεις που αποτύπωσαν οι ζάρες των σεντονιών μου. Περίμενες να έρθει το φθινόπωρο για να με ζεστάνεις με τα χέρια σου που με χαιρετάνε κάθε πρωί όταν σ΄αφήνω. Κράτησες εκείνη την καλοκαιρινή φωτογραφία που κάηκε απ' τον ήλιο για να την καρφιτσώσεις στο ψυγείο -δεν σταμάτησες να παίζεις με τη φωτιά, σκέφτηκα. Έμεινες λίγο ακόμα στο δωμάτιο και έκανες μια παύση την ώρα που πήγαινες κάτι να πεις για το θέαμα που σου παρουσιάστηκε έτσι ειλικρινές. Ύστερα το ξανασκέφτηκες, πήρες το σάκο σου στον ώμο και ταξίδεψες χωρίς να πεις κουβέντα άλλη . Εγώ περιμένω την επιστροφή μου -μ' αρέσει όταν στο ταξίδι πηγαίνω μόνη κι έπειτα επιστρέφω μαζί μου. Αρκεί που επιστρέφω. Αρκεί που ακουμπάω στους κουρασμένους ώμους μου και ξαποσταίνω. Κι όταν πια, μακριά από το όνειρο, ξυπνάω με μάτια αχόρταγα για να χορτάσουν τις ομορφιές που μου προσφέρει κι αυτή ακόμα η μέρα,