Μάτια που δεν βλέπονται

Γρήγορα λησμονιούνται.

Πάρε τα δυό μου μάτια, ζωγραφιά μου,

να τα 'χεις να με σκέφτεσαι

και να μη με ξεχάσεις...

Ό,τι απομένει από μια ανάμνηση ευτυχίας

προσεκτικά φυλάω σ' ένα βαζάκι 

- από γλυκό του κουταλιού που μας σώθηκε-

γλυκά, γλυκά να ζαχαρώσει κι άλλο

κι ας ξέρω, πως η τόση πολύ ζάχαρη

μπορεί και να με βλάψει.

αποχαιρέτησα αγαπημένα πρόσωπα, 

κι άλλα προσμένω να γυρίσουν.

Λένε οτι η Σταύρωση δεν θα είχε νόημα 

αν δεν ακολουθούσε η Ανάσταση.

Άραγε όταν ανασταίνεσαι μ' έναν έρωτα

πρέπει να ακολουθήσει η σταύρωσή σου

για να δοθεί κάποιο νόημα στο αίσθημα;

Κόβονται οι ρίζες μας απότομα 

όταν απο κάποια δύναμη ανώτερη, 

και για λόγους άγνωστους, έτσι παραγγέλθηκε,

όταν βρίσκουν χώμα στεγνό ή ακόμα

όταν ένα φτυάρι χτυπάει με δύναμη στ' όνομα του ξεριζωμού.

Οι ρίζες μας: ό,τι είχαμε να μας ενώνει.

σου αφήνω το χέρι

Πόσο γρήγορα ταξιδεύουν οι σκέψεις μου;

Γιατί αργούν να σε συναντήσουν 

και να σου ψιθυρίσουν τις πιο κρυφές μου ανησυχίες;

Λες κάποιος άνεμος να τις παρέσυρε μακριά σου

ή μήπως εσύ, μικρό παιδί, παίζεις κρυφτό μαζί τους;

Ποιός δρόμος είναι εκείνος που οδηγεί σε σένα;

Να δεις, πριν χαθεί, το χαμόγελό μου, που είναι δικό σου,

τα μάτια μου, που λαχταρούν τη δική σου ματιά ν' ανταμώσουν

ένα ζεστό πρωινό του αυγούστου, στο πανηγύρι.

Φτάνουν ποτέ οι σκέψεις μου σε σένα; 

Φτάνει η φωνή μου στ' αυτιά σου;

Κι η ανάσα μου, που τη δική σου πνοή, όταν συναντά

επάνω της βρίσκει το ρυθμό της, ας με κρατήσει ως τότε.

στο καλό να πας

Μάτια μου φωτεινά, μη με ξεχάσεις.