ολοφρενώς

Απόλυτοι, απότομοι και πάντα αποστομωτικοί.  Δεν έχεις τίποτα να πεις, και πάλι αν κάτι, σαν μια λέξη , σκαρφαλώσει και δειλά ενοχλήσει τα χείλη ατύχησε- το τζάμι δεν αφήνει τίποτα να περάσει τη διάφανη επιφάνειά του. Αποχαιρετισμός και τελευταίος εναγκαλισμός.  Μόλις ένα τζάμι απόσταση, ένας έλεγχος διαβατηρίων και αποσκευών. Χωρισμός άμεσος: το εκεί χώρια από το εδώ. Σκεύη : σου επιτρέπεται να τα στριμώξεις και να τα βάλεις όπως όπως σε μια βαλίτσα μετανάστη που σε βαραίνει με την ύπαρξή της και μόνο. Άνθρωποι : στιβαγμένοι  όπως όπως   από τη μια κι από την άλλη πλευρά της αίθουσας αναμονής,  της αίθουσας αναχώρησης.  Σου επιτρέπεται ν' αφήσεις πίσω εκείνους που δεν ταξιδεύουν. Αποχώρηση σου λένε. Και αποχωρείς. Μαντήλι.  Λευκό: να δέχεται τις πίκρες και την αλμύρα των δακρύων κι ύστερα να σηκωθεί να χαιρετήσει σε γνώριμο σκοπό το φευγιό του αγαπημένου. Μαντήλι της παρηγοριάς και της λύτρωσης. Μαντήλι του αποχαιρετισμού και της α

Γρήγορα λησμονιούνται. Πάρε τα δυό μου μάτια, ζωγραφιά μου, να τα 'χεις να με σκέφτεσαι και να μη με ξεχάσεις... Ό,τι απομένει από μια ανάμνηση ευτυχίας προσεκτικά φυλάω σ' ένα βαζάκι  - από γλυκό του κουταλιού που μας σώθηκε- γλυκά, γλυκά να ζαχαρώσει κι άλλο κι ας ξέρω, πως η τόση πολύ ζάχαρη μπορεί και να με βλάψει. αποχαιρέτησα αγαπημένα πρόσωπα,  κι άλλα προσμένω να γυρίσουν. Λένε οτι η Σταύρωση δεν θα είχε νόημα  αν δεν ακολουθούσε η Ανάσταση. Άραγε όταν ανασταίνεσαι μ' έναν έρωτα πρέπει να ακολουθήσει η σταύρωσή σου για να δοθεί κάποιο νόημα στο αίσθημα; Κόβονται οι ρίζες μας απότομα  όταν απο κάποια δύναμη ανώτερη,  και για λόγους άγνωστους, έτσι παραγγέλθηκε, όταν βρίσκουν χώμα στεγνό ή ακόμα όταν ένα φτυάρι χτυπάει με δύναμη στ' όνομα του ξεριζωμού. Οι ρίζες μας: ό,τι είχαμε να μας ενώνει. σου αφήνω το χέρι Πόσο γρήγορα ταξιδεύουν οι σκέψεις μου; Γιατί αργούν να σε συναντήσουν  και να σου ψιθυ