Καταδίωξη

Έμαθα ν' αγαπάω έτσι. Δεν μπορώ ν' αγαπάω χωρίς να φοβάμαι.
Νόμιζα ότι το ξεπέρασα αλλά όχι.
Αυτό το βλέμμα.
Ακόμα τους κοιτάζεις όλους; Ακόμα κι αν τους πειράζει;
Εγώ, σε διαβεβαιώ, με κοίταξες.
Κι ήταν σαν να τράβηξες τις κουρτίνες.
Και σε είδα που με είδες. Το είδα καθαρά.
Ένιωθα πιο λίγα πράγματα, αποτραβιγμένη όπως ήμουν,
αλλά τα ένιωθα πιο δυνατά.
Γι' αυτό σε είδα.
Με συγκινεί να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου,
ακόμα κι αυτά που περνάν από μπροστά σου χωρίς να τα καταλαβαίνεις.
Τώρα όλα ρέουν, όλα έχουν νόημα όπως δεν είχαν ποτέ πριν.
Εγώ τί; μόνη όταν είσαι μόνος και εσύ; Διαθέσιμη όποτε εσύ μπορείς;
Εγώ..εγώ περιμένω..εσύ; Όλοι μπορούν να περιμένουν...
Καμιά φορά η σιωπή είναι χρυσός και κάποτε αυτός που μας καταδιώκει
δεν είναι παρά ο εαυτός μας.
Γιατί αφήνουμε τους ανθρώπους να φύγουν μακρυά μας;
Κουράστικα να το κάνω.
Εκείνα που διαλέξαμε να δούμε, ο ακατέργαστος πυρήνας μιας ουσίας
κινδυνεύει να χαθεί μέσα σε πλήθος άλλων παραπληρωματικών στοιχείων.
Προδοσία είναι άραγε όταν παρεξηγούν τις προθέσεις σου;
Μεταστροφή και αμφισβήτηση.
Σ' αγαπώ κι όταν δεν είσαι εκεί. Σε σκέφτομαι σαν τον διαλεκτό αγαπημένο μου.
Όταν είσαι εκεί είναι αλλιώς. Δεν ξέρω πώς, απλώς αλλιώς.
Πίστευα ότι όταν κάποιος κοντινός σου πάρει μια λάθος στροφή, δεν μπορείς να κάνεις κάτι
απέχεις.
Κι όμως η αποχή δεν είναι σεβασμός, είναι εγκατάλειψη.
Είναι αποδοχή της δυνατότητας να τον χάσεις, να πάρει τον πιο μακρινό από σένα
δρόμο.
Κι αρχίζει η καταδίωξη από το παρελθόν.
Κι ύστερα τελειώνει.