Francis Bacon: Ο Ζωγράφος και τα Ψεγάδια.

Σαν βόμβα που εκρύγνεται αντίστροφα σκέψεις, ιδέες, κομμάτια από εικόνες...θραύσματα μνήμης σαν από οβίδα γυρίζουν πίσω σε μένα για να σχηματίσουν ένα σκληρό μίγμα εμπειρίας. 

Πίνω πρίν διψάσω. και εσύ μου δίνεις ενέργεια σαν το ποτό που καθαρίζει τον ουρανίσκο μου και ίσως καμιά φορά αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα.

Δεν ξέρω πώς άνοιξαν πάλι οι βαλβίδες του συναισθήματος...είναι σαν αντίδραση μάλλον. Όσο πας να το πνίξεις, να το καταπιέσεις και να το στριμώξεις τόσο αυτό κλωτσάει έτοιμο να βγεί στην επιφάνεια, να το καταλάβεις και εσύ που το αρνήσει πεισματικά, εσύ που του γυρίζεις την πλάτη. Γιατί άραγε; τί φοβάσαι πιο πολύ απ όλα; την απόρριψη; μα κ αυτή μες στη ζωή είναι. η φοβάσαι τη δέσμευση;

Σαμπάνια για τους φίλους μου και αληθινός πόνος για τους ψευτοφίλους

Η Βία, γιατί μας συγκινεί τόσο πολύ;τι βλέπουμε σ αυτήν; γιατί ίσως το συναίσθημα είναι σ αυτήν πιο έντονο; πιο εμφανές;

Η Ηδονή, είναι αδύνατον να την προσδιορίσω. αλλά η φρίκη θεωρώ ότι κατέχει την ίδια περιοχή. είμαι απο τη φύση μου αισιόδοξος. Αισιόδοξος για τίποτα.

Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω για τα ένστικτά μου και να άφηνα όλα τα υπόλοιπα  και τότε πάλι δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα. πώς βρίσκουμε την ευτυχία λοιπόν; δεν μπορεί να είναι μόνο τύχη!

Έχουμε ουλές στον ψυχισμό μας; Λογικό μου φαίνεται. και πώς περνούν; πόσος χρόνος πρέπει να περάσει;

όλοι βλέπουμε εφιάλτες και δεν είναι όσο φρικτοί όσο η ζωή...

Έξω στο γυμναστήριο του κόσμου. Ρίχνω την πετονιά μου στον υπόνομο  για να δώ τη θα πιάσω αυτή τη φορά.

είναι σαν προαίσθημα....σαν το υποσυνείδητο να προσπαθεί να σου μιλήσει...

Οδυνηρή ή ανικανότητα να διατηρώ δεσμούς... 

το εργο μου απαιτεί εγωισμό δεν έχει χώρο για αίσθημα. η τρυφερότητα μπορεί να εκδηλωθεί μόνο με μια πινελιά; ακόμα και εκεί παραμένει αόρατη. Το βαθύ άγγιγμα, τα δάχτυλα που χαιδεύουν μια σπονδυλική στήλη...η μυρωδιά...να βιάσεις...να βεβηλώσεις...να εξετάσεις ένα άτομο στο εσωτερικό του..ερωτικοποιώντας το λευκό μανικέτι στο πουκάμισο...Η περιφέρεια...τα στερεά...ο σάκκος με τη σάρκα...σάκκος απορριμάτων...αναμασημένα εντόσθια , φίνα κρασιά και πλούσια φαγητά...Προσπάθεια δημιουργίας απόστασης ανάμεσα στον ευατό μου και κάποιον νεκρό εραστή. Δεν μπορείς να σπάσεις το φράγμα του δέρματος.

 Όλοι έχουμε την προσωπική μας, κρυφή φυλακή και ποτέ δεν βλέπεις το αίμα,  μέχρι να κοπεί ο λαιμός σου! 

Υπάρχει μια φευγαλέα ουσία στην πραγματικότητα καταθέσεις σαν από φαντάσματα. Κάποιες φορές η σκιά ενός άνδρα είναι στο δωμάτιο πιο πολύ απ΄αυτόν.

Όταν γυαλιστεί ένα πετράδι, δεν ξαναγίνεται ακατέργαστο, ανθός που κόπηκε μια φορά έχει μόνο μια μοίρα. οι πόρνες- λένε- θεωρούν κακή τύχη να δέχονται κομμένα άνθη. Ξέρουν ότι θα πεθάνουν. 

Τι ατυχίες κάνουν τα μάτια να λάμπουν από απόγνωση;

 Ονειρεύομαι κάποιον σκληρό εραστή. Μεγάλο σαν το σύμπαν. Το σώμα του ψεγαδιασμένο από σκιές..θα με συνθλίψει γυμνός με θλιμμένα κάγκελα ανάμεσα στα χρυσά μπούτια του. Ένα εγκόσμιο πλάσμα μεταμορφωμένο σε άγγελο. Ο εραστής μου πρόκειται να γίνει δολοφόνος μου; η εγώ ο δικός του; Η μοναξιά..ο μόνος σύντροφος μου και αντίζηλος κάθε εραστή. Ο άπληστος πόθος της πάντα θα σφηνώνεται ανάμεσα σε μένα και τον εραστή. 

και αναρωτιέμαι μήπως έχω κάποιον εσωτερικό καταστροφικό δαίμονα; 

και κάθε φορά η πιθανότητα του θανάτου. Πρώτα, η αναμονή πάντα ατέλειωτη...μια μορφή του χρόνου που δεν εκφράζεται.......δευτερόλεπτα τεντωμένα πέρα απ' την προσδοκία...και πάντα ατέλειωτα. 

Ανέκδοτο που κανείς δεν ήξερε ότι ήταν αστείο. 

Υπάρχει κάτι το αναπόφευκτο. Η σκιά του πάντα τον καταδιώκει. Είναι σαν ψεγάδι σε γιαπωνέζικο βάζο, αυτό το κάνει υπέροχο. Δεν υπάρχει ομορφιά χωρίς την πληγή. 

Όσοι ξεχνούν το παρελθόν, σίγουρα το επαναλαμβάνουν.

 Ποιός; αν φώναζα...θα με άκουγε;; 

Υπάρχει κάτι με εσένα και την πτώση. Τόσο υπέροχη συνέπεια! 

Υπάρχει ακόμα, ομορφιά στο ασυνήθιστο. Αρκεί να προβάλλεται με τον σωστό τρόπο... με ειλικρίνια.(ίσως;)

 Δεν υπάρχει λογική στη θλίψη. Μόνο ένα κενό στα σπλάχνα μου, ένα χυδαίο κενό. Είμαι αισιόδοξος για τίποτα.

 Ο χρόνος δεν γιατρεύει. Βλακείες αυτά που λένε. Μου λείπει... 

Όλα καταρρέουν, τα αστέρια καίγονται. 
Το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ότι όλα καταρρέουν.