ολοφρενώς

Ξέχασα πώς κοιτούσα τον ουρανό όταν ήμουν μικρή. Κάποτε, θυμάμαι μια ανάμνηση και αρχίζω να ψηλαφώ τις πληγές και περιμένω κάμποσο για να αναβλύσει το αίμα μου όπως παλιά. Αρχαία αισθήματα ποτισμένα μ' εμμονές και παράνοιες και σκοτάδι. Τα σχήματα αλλάζουν τις μορφές απ' τα σύννεφα μακραίνουν και ξεδιπλώνουν και διαλύονται. Όπως και όσα έθαψα μέσα μου. Αλλά κάποιες βραδιές, μέσα στη νύχτα ένα ίχνος από αχτίνα που ξεστράτισε φωτίζει έτσι ωστε να ενοχλεί την ηρεμία των σπλάχνων μου. Μ' ανακατεύει με τα δάχτυλα, με παιδεύει και κάθεται ύστερα να με κοιτάζει με ευχαρίστηση και να γελάει μαζί μου.

Now in Vienna there's ten pretty women  There's a shoulder where Death comes to cry  There's a lobby with nine hundred windows  There's a tree where the doves go to die  There's a piece that was torn from the morning  And it hangs in the Gallery of Frost  Ay, Ay, Ay, Ay  Take this waltz, take this waltz  Take this waltz with the clamp on it's jaws  Oh I want you, I want you, I want you  On a chair with a dead magazine  In the cave at the tip of the lily  In some hallways where love's never been  On a bed where the moon has been sweating  In a cry filled with footsteps and sand  Ay, Ay, Ay, Ay  Take this waltz, take this waltz  Take it's broken waist in your hand  This waltz, this waltz, this waltz, this waltz  With it's very own breath of brandy and Death  Dragging it's tail in the sea  There's a concert hall in Vienna  Where your mouth had a thousand reviews  There's a bar where the boys have stopped talking  They've been sentenc

Θυμάρι από τη Θύμαινα αργά θυμήθηκα να πάρω κι έτσι έμεινα χωρίς. Πήρα όμως μελάκι σε βάζο όμορφο. Το στόλισα στον πάγκο της κουζίνας μας. Μύρισα το γιασεμί και το θαλασσινό αεράκι και τα έβαλα δίπλα δίπλα και χαμογέλασα ευτυχισμένη για το πάντρεμα. Τα μελτέμια του Αυγούστου έφεραν και το Σεπτέμβρη που απέφευγα χωρίς ελπίδα. Λαμπιριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης είδα κι εγώ τους ληστές   να κλέβουν καρπούς και φρούτα απαγορευμένα  στους ξένους. Μου φάνηκε ψεύτικο τότε το είδωλό μου στο νερό -σήμερα δεν μπορώ να πώ με σιγουριά- κι ακόμα κι αυτά τα λόγια μου πάλι ψευτιά ηχούνε. Μονάχα αυτό το έντομο που μ' ενοχλεί με φέρνει στην πραγματικότητα σε κύματα. Λίγο αρμύρα ακόμα να γευτώ, λίγο θαλασσινό νερό να με δροσίσει μέσα στην ανοιχτή αγκαλιά του. Να με ξυπνήσει. Τελείωσε κι ο ελληνικός καφές, σκέτος με καϊμάκι για τα μεράκια κι έμεινα μ' ένα όστρακο κοχύλι για τασάκι. Κόρες είμαστε όλες οι κοπέλες στο νησί - μια μεγάλη οικογένεια σκορπισμένη. Σου φί