ολοφρενώς

Όταν κλείνεις τα μάτια σου τί σκέφτεσαι; Το μαζί ή το χώρια; Το ταξίδι ή την επιστροφή; Τί όνειρα βλέπεις εσύ; Παιδί αφημένο στο χρόνο να γίνει αγόρι να γίνει αγκαλιά. Μακρινά φιλιά, κοντινές αναμνήσεις. Υπάρχει πάντα ένα όνειρο που αγρυπνά. Είναι πιο εύκολα γι' αυτόν που φεύγει. Απ' όπου κι αν φεύγει κι απ' ό,τι ξε-φεύγει. Αποσπώμενο κομμάτι.  Επανατοποθέτηση σε νέες βάσεις/ Ο άλλος απομένει εκτεθειμένος και λιψός κατά τι.  Αναμονή. Οι ουλές επουλώνονται (αργά ή γρήγορα)  και τα σημάδια φεύγουν. -αν και δεν φεύγουν ποτέ στ΄ αλήθεια  ξεθωριάζουν ίσως λιγάκι στο δέρμα του χρόνου- Οι αισθήσεις παραλυμμένες  παραδίνονται στην ανάμνηση  για λυτρωμό . Κολωβή ανάμνηση.  Πετσί και στάχτη. Λυγμός (βουβός). Κρεμασμένη απ' την επιθυμία κι αφημένη στο σχοινί να στεγνώσω  προκειμένου να καώ στο τέλος. Επιτέλους. Μείνε λίγο ακόμα. Όχι; Ευχές μακρυνές ήδη. Επιθυμώ να μυρίσω πια  καλοκαίρι και άμμο και βότσαλο. 

τ' αθροίσματα φέρνουν την έκπληξη. σε παρασέρνουν στην τρέλα της πτώσης. εκεί που είναι πιο σκοτεινά και βαθιά απ' ό,τι είχες φανταστεί ποτέ. στο απόλυτο άγνωστο που γνωρίζεις και αποφεύγεις μεθοδικά. με κάθε σου βήμα. τ' αθροίσματα ενώνονται στο πιο βαθύ σκοτάδι. τ' αθροίσματα δημιουργούν σύνολα ασύλληπτα  καινούργια μοναδικά. διαπλάθουν χαρακτήρες και διαστρέφουν συναισθήματα. στοιχειώνουν με κραυγές ανείπωτες και ανήκουστες. τ' αθροίσματα γεννιούνται στο κενό. θεριεύουν στο τίποτα και γίνονται σκιές ν' αγκαλιάζεις τα βράδια. τ΄αθροίσματα ίσως πλησιάζουν στο ένα μ' εκείνη την τρομακτική ανολοκλήρωτη συναίσθηση του μισού. τ' αθροίσματα καμιά φορά μπορεί και να φτάσουν στο άπειρο χωρίς σχήμα.