ολοφρενώς

Τί παράξενη σχέση μας δένει και συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί και να μας ξεφτί(λι)ζει; Αν αναρωτηθώ πόσα λάθη έχω κάνει θα καταλήξω εκεί που ξεκίνησα: στο μηδέν ή στο ένα, πάντως σημασία δεν θα έχει καμιά. Αν σκεφτώ πάλι πόσο σε ήθελα να με θέλεις θα νιώσω την εγωιστική μου φύση να με κυβερνά κυριαρχικά και ανελέητα και θα πονέσω, όχι ούτε κι αυτό βοηθά. Αν συνεχίσω στο ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη ελπίζοντας κάθε φορά να με οδηγήσουν σε διαφορετικό αποτέλεσμα- μιας που διαφορετική είμαι εγώ μετά από κάθε μου λάθος και οι άνθρωποί μου-, τότε πιστεύω θ' αποτρελλαθώ. Απ' την άλλη να μαθαίνεις απ' τα λάθη σου κάποιος αδύνατο μου 'πε πως είναι, όσο σαν να αλλάζεις πετσί. Αν παραδεχτώ πως σ' αγάπησα ίσως και να τ' αντέξω, ίσως η παραδοχή είναι η λύση στο μονόδρομο που βρέθηκα χαμένη αναρωτόμενη πώς έφτασα εδώ. Άλλη μια βραδιά να γράφω μόνη μου για σένα που μ' άφησες εδώ ίσως γιατί κατάλαβες ότι δεν θα σου έδινα τα περισσότερα  κι από αυτά που είχ

Η αγάπη δεν είναι γλυκιά είπε ένας σοφός. Κι εγώ κάθησα και σκέφτηκα τί γεύση να έχει άραγε αν έχει δηλαδή κάποια. Είναι θάρρος και ρίσκο. Είναι τόλμη (και γοητεία θα μου πείτε) Μια φορά μου φάνηκε μάφιν σοκολάτα αλλά ίσως πάλι κάνω λάθος. Ίσως αυτό που γεύτηκα να ήταν ενθουσιασμός και παρόρμηση. Και προσπάθεια να καταλάβω, να νιώσω και να αντιδράσω σ' όλο αυτό. Ίσως η αγάπη να είναι κυνική και όξινη. Ίσως αυτό το τσουρούφλισμά της να της δίνει μια γεύση πικραμύγδαλου  ή και μούχλας. Ίσως και όχι. Ο σοφός δεν το διευκρίνισε. Τα συναισθήματα τρυπώνουν πάντα εκεί που δεν το περιμένεις.  Σε χτυπάνε στο κόκκαλο. Αχτύπητα και αλύπητα. Όταν περιμένεις να σου' ρθει η αγάπη πετάει χαρταετό. Αυτό αναμφισβήτητο. Δεν συμφωνείτε; Τσουρουφλίστηκα κι εγώ και τώρα κρυώνω. Περιμένω την άνοιξη και σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα.