Παραγνωριστήκαμε και παρεξηγηθήκαμε - για δυό μήνες- Έτσι πάνε αυτά. Εκρηκτικά τα πάθη εκτός από αδιόρθωτα. Αφήνουν το σημάδι τους μετά και σ' ενοχλεί και έχεις δίκαιο. Όλοι έχουμε. Αν σε πλήγωσα συγνώμη. Δεν το ήθελα παραπάνω απ' όσο ήθελα να πληγώσω τον ίδιο μου τον εαυτό. Φιλοξενούμενη σε ξένο κρεβάτι τα ξημερώματα. Μουδιασμένη ως το κόκκαλο και πρωτάρα για τρίτη φορά έψαχνα να βρώ την ικανοποίηση και τη χαρά της σμίξης. Μάταια όμως. Τρικυμία στο κεφάλι μου και γυρίζουν όλα στη δίνη του χάους. Παραφροσύνη και παυσίπονα για τον πόνο. Πόνεσα και το αρνήθηκα μπροστά στον ακαταμάχητο εγωισμό μου. Πόνεσα πιο πολύ και πριν λυγίσω ολοκληρωτικά οπισθοχώρησα. Ειλικρινής ήμουν λίγες φορές στο φόβο μου. Με κατακλυζει συνήθως ανύποπτα και ύπουλα και με διαβρώνει από μέσα. Δεν έχω λόγια να μιλήσω με κανέναν. \ Κλεισμένη μέσα ακούω τις σκέψεις μου για το πώς μπορώ να προχωρήσω ψάχνοντας να βρώ στα τυφλά πού πάω. \ Τα βότσαλα δεν μου μίλησαν το καλοκαίρι, και τώρα -που και η λάμ
φρενώσω δ' οὐκέτ' ἐξ αἰνιγμάτων