πονάω

Νιώθω ότι γερνάω δίχως να ωριμάσω.
Αυτό άραγε φοβούνται οι άνθρωποι όταν νιώθουν ότι μεγαλώνουν , όταν φοβούνται το χρόνο..δεν ξέρω...
Οι αποφάσεις για τη νέα χρονιά..το τελευταίο kinder έκπληξη , to suicide song στο repeat και για όσους δεν το ξέρουν είναι ότι πιο κατά της αυτοκτονίας.
Θυμάμαι την πιο πρόσφατη ταινία του woody allen (Whatever Works) γλυκιά και ρομαντική... και τώρα που το ξανασκέφτομαι το finale, τελικά μας λένε ότι μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας μπορεί να σε οδηγήσε στο να βρείς το significant other σου, το άλλο σου μισό, την αδερφή ψυχή σου αδερφάκι μου! άραγε αυτό να είναι μια προτροπή του να πάρουμε τις αποτυχίες της ζωής με καλό μάτι; όταν η ζωή στου πετάει λεμόνια..ποιός ξέρει τι πρέπει να κάνεις τελικά;
Θα 'θελα να μπορώ να επικοινωνήσω με τον εαυτό μου καλύτερα ..αλλά γι' αυτό πρέπει πρώτα να με προσδιορίσω με πληρότητα, να μάθω τελικά ποιά είμαι.
Εντάξει, δεν τα χω πάει άσχημα: Αγαπώ τους γονείς μου, τους φίλους μου, τη ζωή μου, όλα αυτά αντικατοπτρίζουν ένα κομμάτι απ τον εαυτό μας αν και πακέτο μας συνοδεύουν τα κοινωνικά στερεότυπα.
Καμιά φορά βέβαια νιώθω έντονα αυτοκαταστροφικές τάσεις, νιώθω πως θέλω να επιταχύνω τη διαδικασία φθοράς παίζοντας με το χρόνο.
Είμαι ευχαριστημένη με το παρόν, με το μέλλον είναι που φοβάμαι, την εξέλιξη μου και αν αυτή θα με ικανοποιεί. Ήμουν μέχρι τώρα υπό την προστασία των άλλων, υπό φτερούγες πυκνές που με κάλυπταν και με έτρεφαν και με οδηγούσαν στα τυφλά..
Τώρα είμαι ξεσκεπασμένη ελεύθερη με μόνο περιορισμό τους εσωτερικούς μου φραγμούς, αυτούς που προσπάθησαν να μου δημιουργήσουν κι αυτούς που έφτιαξα εγώ με τα μάτια μου και τις άλλες αισθήσεις.
Αν νιώθω μουδιασμένη πολλές φορές, αν νιώθω κάτι λίγο αυτό το νιώθω τώρα ακόμα πιο έντονο πιο δυνατό με μια ξεκάθαρη φωνή μέσα μου. Αποτρελαίνομαι και όλα είναι ρευστά εδώ.

Θα πρεπε να μαστε ιδιοφυίες για να δούμε τη συνολική εικόνα. Αν παίζουμε όμως σ' ένα θέατρο παραλόγου, ποιός είναι θεατής στον παραλογισμό μας;

Θα ξορκίσω τους φόβους μου! Αυτός είναι ο νέος μου στόχος: να τους δω κατάματα και να γελάσω. Θα τους αναγνωρίσω και θα συμφιλιωθώ μαζί τους. Θα περπατήσουμε μαζί χέρι χέρι μπροστά σ' ένα τεράστιο ακροατήριο και η φωνή μου θ' ακουστεί καθαρή και σταθερή χωρίς σπασμούς, μαζί με των άλλων. Θ' ακουστούμε όλοι, ο καθένας ξεχωριστά, θα σταθώ στα πόδια μου και θα γελάω. Θα γελάω μ' ευχαρίστηση που θα πετάω χωρίς φτερά. Θα βρώ αυτό που μου ταιριάζει: αυτό που με γεμίζει και με ολοκληρώνει. Θέλω να γίνω μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα ανεξάρτητη. Μέσα και έξω από τους ανθρώπους. Θα είμαι τυχερή κι αισιόδοξη όπως αυτή τη στιγμή. Θα γελάω πάντα.

Γιατί να μας τρομάζει η φθορά αν είναι γλυκιά; Θα μεγαλώνω σαν το κρασί και θα κρατήσω όλα μου τ' αρώματα.

Ο παρατηρητής επηρεάζει το πείραμα και αυτός που με βλέπει με αλλάζει γιατί κοιτάω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια του. Και άλλοτε τρομάζω και άλλοτε γελάω με χαρά, μελαγχολώ ή νευριάζω, αγανακτώ και πάλι χαμογελάω. Γιατί δεν κλαίω συχνά; έχω καταπιεστεί πολύ σ' αυτή ή σε μια άλλη ζωή και τώρα μου βγαίνουν βασανιστικά και αργά. Κι αυτό το βάσανο είναι λύτρωση μαζί.

Εκεί που τελειώνεις εγώ αρχίζω..φοβάμαι την προδοσία και από αυτό κυνηγιέμαι. Λέω ψέμματα και εγώ και φοβάμαι ν' αποκαλυφθώ.Υπάρχει στ' αλήθεια άσπρο ψέμμα; και εγώ τι χρώμα θα ήμουν;
Ισορροπία ψάχνω για να σταθώ στα πόδια μου όσο μεγαλύτερη η επένδυση τόσο μεγαλύτερη και η προσδοκία για μεγάλη επιστροφή. Όρκος: στα ταξίδια, όσα κάνω, να συνεχίζω να μπορώ να διασκεδάζω το εγώ μου και να ανοίγω τα μάτια μου και την ψυχή μου. Πεφταστέρι είναι Πτώση, όσο φωτεινή κι αν είναι. Κι εγώ θέλω να μαι ψηλά στον ουρανό να τα βλέπω όλα και να ευχαριστιέμαι.
Είμαι καλή στην προσαρμογή και τις παραλλαγές. Ίσως βαριέμαι το ίδιο και το στάσιμο. Αλλά πάλι ίσως πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο να ριζώσω κάπου αν θέλω να παραμείνω σταθερή στους ανέμους και στις φωνές των σειρήνων, πιστή στο νησί μου.

Τα βρώμικα χέρια μου απλώνουν για να φτάσουν το σπίτι μου. Απόψε είναι σήμερα, το έξω με το μέσα μου το ίδιο. Τη ζωή μου στα άκρα του σκορπιού, στο περιθώριο και στα λημέρια του λέοντα της κυριαρχίας. Αλλά είμαι πολύ περίφανη για να το παραδεχτώ πως θέλω να μαι πρώτη γι' αυτό δίνω τη θέση μου σε άλλους γιατί με τρομάζω κάτι τέτοιες ώρες μικρές και βρώμικες...Πάλι ο χρόνος και οι κόρες του. Πάντα μάλωνα μαζί του, πάντα δεν καταλάβαινα πως περνούσε, με γελούσε με κορόιδευε αλλά στο τέλος τα βρίσκαμε τσίμα τσίμα, εκεί στο περιθώριο των άκρων. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα με παίρνει να παίζω μαζί του. Μεγάλωσα όπως είπα και στην αρχή και τα παιχνίδια δεν μου πρέπουν. Και τα πρέπει δεν μ' αρέσουν αλλά τα κλισέ και τις λαϊκές σοφίες τις βλέπω με συμπάθεια, τις επεξεργάζομαι γλυκά να δώ τί θα μου πούν, αν θα τους πάω κόντρα από αντίδραση ή αν θα συμβαδίσω μαζί τους.
Τόσοι άνθρωποι κανείς δεν μ' άγγιξε όπως θα ήθελα αλλά όλοι τους ίσως προσπάθησαν με τον τρόπο τους και στην προσπάθειά μου να τους καταλάβω (κι εμένα μαζί) μπλέκομαι και κουβαριάζομαι και σκοντάφτω. και φτού κι απ' την αρχή η Προσπάθεια.

Δεν προσπαθώ αρκετά, προσπαθώ στο relanti....στο ελάχιστο δυνατό...
Επαναπαύομαι και το φοβάμαι. Στα δύσκολα θα ζοριστώ και πάλι. Λάθος! Στις λεπτομέρεις θα κριθεί το αποτέλεσμα. Στον αγώνα της Ζωής που αντίπαλος είναι ο Χρόνος - ο καινούργιος, ο παλιός, ο επόμενος και αυτός που ξεχάστηκε στο μακρινό παρελθόν- ποιός να με καθοδηγήσει παρά μόνο ο εαυτός μου. Θα προσπαθήσω να δώ πέρα από τους ουρανούς και τους ορίζοντες, να γίνω σοφή να δώ τη συνολική εικόνα και να καταλάβω. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον αυτό μπορώ να κάνω, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ...

Η ερώτηση δεν είναι πως θα είναι το τέλος, αλλά πώς θα με βρεί...
Ικανοποιημένη στο μικρόκοσμό μου (άραγες);
Θα νιώθω καλύτερα αύριο, με το φώς του πρωινού!
Το σήμερα έγινε μόλις σήμερα το πρωί!
Καταπίνω πιο πολλά απ' όσα μπορώ ποτέ να μασήσω.
Ακούω τις καμπάνες και πρέπει να ξημερώνει εκεί κάπου στο σύννεφο νούμερο 9.
Περίμενα μέχρι τώρα για να δώ δυο παιδάκια μπροστά σε μια διαφήμιση να κρατάνε τα μπαλόνια τους για να δώ την πραγματική φούσκα.