Ολοφρενώς

 Είχα καιρό να επισκεφτώ αυτήν τη λέξη

και τον γεωγραφικό τόπο στον οποίο βρισκόμουν 

όταν δημιούργησα αυτό το καταφύγιο σκέψεων και 

συναισθημάτων. 

Και καθώς πάλευα να βρω ξανά τη φωνή μου

αυτή που χάνεται για να επιστρέψει ξανά πιο επιτακτική,

πιο διψασμένη και άγρια 

βρήκα μια ανάμνηση στη σελίδα ενός βιβλίου.

Λήθη.

Πολλές φορές όταν πέφτω να κοιμηθώ

εύχομαι, μ' έναν τρόπο που δεν επιτρέπει καμία

αμφιβολία, να γίνω κάτι άλλο.

Ήττα.

Πολλές φορές όταν μαζεύω τα καθαρά

σεντόνια και ετοιμάζομαι να απλώσω

τον ακάθιστο εαυτό μου στο κρεβάτι, ελπίζω

να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος.

Μνήμη. 

Αναρωτιέμαι αν και κατά πόσο η ταυτότητά μου είναι συγκυριακή.

Είμαι πολλά και τίποτα, οι ρόλοι μου και οι οριοθετήσεις

της πραγματικότητας που επέλεξα να θυμάμαι.

Χειμώνας.

Στην καρδιά του ψύχους

το κτήνος κρύβεται και προσδοκά ένα πάλλευκο πέπλο.

Δεν ξέρω να κρύβομαι αλλά μαθαίνω

μέρα τη μέρα πως το νερό -και το χιόνι- έχει μνήμη. 

Να θυμάμαι πως το ένα και το άλλο μπορούν -και εύχομαι-

να προχωρούν μαζί.