έλα να παίξουμε

θα σου χαρίσω τ' όνομά μου.
Όχι αυτό που μου δώσαν οι άλλοι,
μιλάω για το όνομα που φορώ κατάσαρκα,
μαζί με ό,τι μου περισσεύει και ξεχύνεται από μέσα μου και απλώνεται
τόσο που πια δεν το βλέπω. Μονάχα υποπτεύομαι ότι είναι εκεί.

Παιχνίδι είναι η ζωή, που παίζεται εκεί έξω.
Κι όπου στρέφουμε το βλέμμα μας, εκεί ανθίζει η ομορφιά
κι όπου δινόμαστε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα
εκεί χορταίνει η γη και σαλεύει ο μέσα της καρπός
εκεί που γεννιόμαστε ξανά και πάντα.

Κοιτάζω τον ουρανό και τα σύννεφα
και ευχαριστώ για τη βροχή
όπως ευχαριστώ και για το κύμα καύσωνα
κι ας με σκάσει. Στο τέλος.

Διαβάζω για τις αέναες εκείνες αντιθέσεις που κουβαλάμε μέσα μας
σαν δύο ξεχωριστοί άνθρωποι που παλεύουν ο ένας με τον άλλο.
Αναρωτιέμαι μήπως δεν χρειάζεται να καταδικαστεί κανένας από τους δυο,
αν μάθουν να ακούν ο ένας τον άλλον,
αν μάθουμε την υπερβατικότητα της αγάπης.

Όχι δεν σου μιλάω για το συναίσθημα,
αλλά για την ευθύνη σου απέναντι στη ζωή.
Σου μιλάω γι' αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις
γι' αυτό που προσπαθούμε να ακουμπήσουμε πέρα από το άγγιγμα.
Για όσα οι περιορισμένες αισθήσεις μας δεν μπορούν να εξηγήσουν.
Να μην σκεφτείς "καλύτερα να μην υπήρχαν λέξεις, μόνο σιωπές".
Είναι η μετάβαση που δίνει τη μαγεία.
Το πήδημα
από τον ήχο στη σιωπή και αντίστροφα,
η δυσκολία του να με νιώσεις και να με δεις
σαν παρουσία.
Σαν κάτι παραπάνω από αυτό που βλέπεις και αγγίζεις.
Γι' αυτό που είμαστε πίσω απ' τον καθρέφτη
και που με ντροπή ανομολόγητη προσκυνάμε τα βράδια μοναξιάς.