Μεταμόρφωση (μέρος πρώτο)

Και κάπως έτσι πέρασε ένας χρόνος
και έσβησα τα κεράκια
και -σύμφωνα πάντα με τις κοινωνικές συμβάσεις-
μεγάλωσα κατά έναν όλόκληρο χρόνο.

Και συλλογίζομαι πως αλλάζουν οι άνθρωποι μέρα με τη μέρα
αναπαίσθητα και σχεδόν αναίσθητα:
σαν υπνωτισμένοι που, αρνούμενοι να παρατηρήσουν τις αλλαγές που συντελλούνται εντός μας, περιμένουμε μια συμβατική μέρα για να φυσήξουμε ένα κερί με μιαν ανάσα. Και να δεχτούμε ευχές και (ίσως) δώρα.

Αναπνοή και αναγέννηση.  Όταν μετά από μια κατάδυση στην άβυσσο της ανυπαρξίας ανεβαίνω ξανά στην επιφάνεια για να γεμίσω τα πνευμόνια μου με οξυγόνο και με μικρές  φυσαλίδες φωτός. Σαν σήμερα γεννήθηκα. Τί έκανα άραγε τόσα χρόνια εδώ πάνω;

Μεγαλώνω θα πει απλώνομαι. Πατάω πάνω στις εμπειρίες που μου χαρίζονται και ανοίγω τα μάτια μου για να γευτώ το ταξίδι της ζωής που ξεδιπλώνεται μπρος μου. Ωριμάζω θα πει παρατηρώ τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Τις αντιδράσεις μου στα εξωτερικά ερεθίσματα που λαμβάνω. Αποκτώ επίγνωση της αλήθειας μου.

Πώς θα ήταν άραγε να ξυπνήσουμε μια μέρα ολότελα μεταμορφωμένοι σε κάτι διαφορετικό από αυτό που αντιλαμβανόμαστε πως είμαστε;
Θα το άντεχαν οι περιορισμένες μας αισθήσεις; Ο κλειστός από προκαταλήψεις νους μας; Ετεροκαθοριζόμαστε και αυτοκαθαρίζομαι σ' ένα πολύχρωμο και μπερδεμένο γαϊτανάκι και συχνά δεν (ξεχ-)ορίζω καλά καλά τον εαυτό μου και αφήνομαι σ' ό,τι όμορφο έχει αυτός ο χορός να μου προσφέρει. Όπως όταν ήμασταν παιδιά. Ανήσυχα, ανέμελα και ολοζώντανα παιδιά. Μεταμορφώνομαι θα πει ζω.

και μαθαίνω θα πει γίνομαι

Απόψε θα πιώ στις μετα-μορφώσεις και θα ευχηθώ σε όλους χρόνια πολλά.

έλα να παίξουμε

θα σου χαρίσω τ' όνομά μου.
Όχι αυτό που μου δώσαν οι άλλοι,
μιλάω για το όνομα που φορώ κατάσαρκα,
μαζί με ό,τι μου περισσεύει και ξεχύνεται από μέσα μου και απλώνεται
τόσο που πια δεν το βλέπω. Μονάχα υποπτεύομαι ότι είναι εκεί.

Παιχνίδι είναι η ζωή, που παίζεται εκεί έξω.
Κι όπου στρέφουμε το βλέμμα μας, εκεί ανθίζει η ομορφιά
κι όπου δινόμαστε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα
εκεί χορταίνει η γη και σαλεύει ο μέσα της καρπός
εκεί που γεννιόμαστε ξανά και πάντα.

Κοιτάζω τον ουρανό και τα σύννεφα
και ευχαριστώ για τη βροχή
όπως ευχαριστώ και για το κύμα καύσωνα
κι ας με σκάσει. Στο τέλος.

Διαβάζω για τις αέναες εκείνες αντιθέσεις που κουβαλάμε μέσα μας
σαν δύο ξεχωριστοί άνθρωποι που παλεύουν ο ένας με τον άλλο.
Αναρωτιέμαι μήπως δεν χρειάζεται να καταδικαστεί κανένας από τους δυο,
αν μάθουν να ακούν ο ένας τον άλλον,
αν μάθουμε την υπερβατικότητα της αγάπης.

Όχι δεν σου μιλάω για το συναίσθημα,
αλλά για την ευθύνη σου απέναντι στη ζωή.
Σου μιλάω γι' αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις
γι' αυτό που προσπαθούμε να ακουμπήσουμε πέρα από το άγγιγμα.
Για όσα οι περιορισμένες αισθήσεις μας δεν μπορούν να εξηγήσουν.
Να μην σκεφτείς "καλύτερα να μην υπήρχαν λέξεις, μόνο σιωπές".
Είναι η μετάβαση που δίνει τη μαγεία.
Το πήδημα
από τον ήχο στη σιωπή και αντίστροφα,
η δυσκολία του να με νιώσεις και να με δεις
σαν παρουσία.
Σαν κάτι παραπάνω από αυτό που βλέπεις και αγγίζεις.
Γι' αυτό που είμαστε πίσω απ' τον καθρέφτη
και που με ντροπή ανομολόγητη προσκυνάμε τα βράδια μοναξιάς.

Volver

Επιστρέφω όπως η αίσθηση  της πείνας στο στομάχι μετά το πρώτο γεύμα της ημέρας.
Με τα ίδια μάτια και μ' αλλαγμένο βλέμμα
με ίδιο σώμα και άλλη πνοή.  Επιστρέφω.

Πρώτη μέρα του Μαγιού, με τα λουλούδια ανθίζω
και επιστρέφω στη γη.
Όπως κάθε σωστός κύκλος που περικλύει και περικλύεται
στο άπειρο.

Χωρίς φανφάρες και έπαρση, χωρίς εγωισμούς και χωρίς τύψεις,
επιστρέφω.
Για να απολαύσω την αιώνια χαρά της δημιουργίας και για να λουστώ με λέξεις, επιστρέφω.

Και ανοίγω το στόμα μου περισσότερο από τις άλλες φορές για να μιλήσω με σιωπή και κραυγές,
ανοίγω τα χέρια μου για να διαλυθώ στον αιθέρα
κι όσο ανοίγω αδειάζω σιγά σιγά, όπως τα κλαδιά απ τα φύλλα.

και είμαι ελεύθερη
και είμαι πάλι παιδί
και όλα είναι.