Νηπενθές

Όχι δεν πενθώ, δεν μοιρολογώ απώλειες, δεν νιώθω (πια) λύπη.
Παράξενο να ξεκινάς με άρνηση για να εισφέρεις μια κατάφαση.
Ίσως να φταίει το φεγγάρι απόψε που με πλάκωσε, τόσο μεγάλο που είναι.
Όλβια βρίσκομαι σε σταυροδρόμια και στενά χωρίς ιδέα πού πηγαίνω -ούτε και που με νοιάζει. Ένας ψαράς μου είπε κάποτε πως τούτο είναι μια λύση να μην χαθείς ποτέ.
Ξέρω ακόμα πως η αλήθεια είναι σκληρή,
πως περιμένεις για καιρό για κάποιον κύριο που δεν έρχεται
και στέλνει εκείνος τους αγγελιοφόρους του πως θα έρθει αύριο και πως καλό θα ήταν να τον περιμένεις
πριν κρεμαστείς απ' το σκοινί της ανυπομονησίας σου.

Κι ύστερα το σκοινί, πρέπει να ξέρεις να το ρυθμίζεις, τα εκατοστά, το ύψος, ο κόμπος πού θα σταθεί και πώς να κάτσει πίσω από το αριστερό σου αυτί,
πρέπει να ξέρεις να δείχνεις συμπόνοια απέναντι σ' όποιον κι αν έχεις απέναντί σου Δήμιε -αυτό είναι η μεγαλοσύνη σου, αυτό είναι η ηθική που παρέλαβες από δυνάμεις ανώτερες
από το μοχλό σου.

Κουβαλάς πάνω σου τη ρετσινιά από τα χρωμοσώματα εκείνα, του πατέρα και της μητέρας σου και προσπαθείς να αποδείξεις ότι είσαι κάτι ανώτερο από μια βελτιωμένη εκδοσή τους. Σ΄εχουν εξαπατήσει.Καημέ/(ναι).
Δεν θα σου πω για εκφυλιστικές τάσεις και αποκαθηλωμένα πρότυπα, ούτε για την δύναμη της ψυχής σου -αυτή θα πρέπει μόνος σου να τη βρεις.
Δεν ακολουθείς και δεν προηγείσαι, μικρέ μου ουραγέ. Είσαι μόνος σου και μόνος σου παραμένεις. Κι αν κάτι στιγμές -δευτερόλεπτα αλήθεια- κάτι ανώτερο σ' ενώνει με το υπερβατικό και το ανεξήγητο, είναι η ανάγκη σου στην ύλη τόσο προσκολλημένη που δεν θα μπορούσες ποτέ να καταλάβεις κάτι έξω απο αυτό που οι άλλοι λένε λογική.

Η ανάγκη σου να ξεφύγεις είναι τόσο μεγάλη όσο μεγάλος είναι ο πόνος σου
και σου αρέσει να αποστομώνεις στόματα, σου αρέσει να δηλώνεις ευθαρσώς την αδυναμία σου μόνο για να κρυφτείς επιμελώς κάτω από αυτό το παραπέτασμα.
Θαρρείς και είσαι ο μόνος που πόνεσε ποτέ σ' αυτή τη ζωή, θαρρείς και ο πόνος δεν είναι ομολογία ζωής που πάλλεται κάτω από το δέρμα σου το κόκκινο από αίμα.
Εκμεταλλεύεσαι την απειρία μου
για να μην μου εκμυστηρευτείς ποτέ πώς νιώθεις τώρα, αυτή τη στιγμή.
Τώρα που σου μιλάω. Νιώθεις το ξέρω, τόσα που δεν μπορείς να τα διαχειριστείς.

Κλείνω τα μάτια και νομίζω πως θα με πάρει ο ύπνος όπως με βρίσκει.
Έχει περάσει η μισοχαυνωμένη μου λογική και μου φωνάζει
πέσε για ύπνο και το φεγγάρι θα βγει κι απόψε για να δύσει.

Πανσέληνος. Όχι δεν έχω πένθος. Έχω χαρά ανείπωτη που φίλησες κάποτε τα χείλη μου.

Ο Μπουνταλάς

Θέλω να σ' ακούσω να μου λες πως σου έλειψα
τα χέρια μου γύρω από τη μέση σου, μέσα στα μαλλιά σου, πάνω σου.
Θέλω να μου πεις πόσα βράδια μετράς και κατευνάζεις επιθυμίες,
πόσες εκκωφαντικές σιωπές βυθίζεις στην άβυσσο, πόσα πρέπει, πόσα γιατί αναζητάς να σου δώσουν διέξοδο.
Θέλω να μετρήσουμε μαζί ως το άπειρο, να ξαναφτιάξουμε την αριθμητική
με τη δική μας λογική - κι ας είναι του παραλόγου.
Θέλω τις βραδιές μας να φωτίζει ένα ολόγιομο φεγγάρι, σαν κι αυτό που έφεγγε το δρόμο μας τις προάλλες, θέλω ελεύθερος και ευτυχισμένος να βαδίζεις πλάι μου.

Αναγνωρίζω πολλά κομμάτια μου πάνω σου:
την περηφάνια, τον εγωισμό, το αλλόγιστο δόσιμο.
Νιώθω πως ξέρω τί λες στον εαυτό σου τα βράδια για να τον πείσεις να κρατήσει
τις απαραίτητες αποστάσεις, ποια αδήριτη ανάγκη σε οδηγεί.
Ξέρω και το αποδέχομαι. Σε αποδέχομαι ακριβώς όπως είσαι.
Κι αν δεν μπορείς να το δεις αυτό, μικρέ μου μπουνταλά,
δεν έχω πολλά λόγια να σου πω για να σε πείσω.

Θέλω να μ΄εμπιστευτείς σαν να ήμουν κομμάτι σου,
σαν να ξεπήδησα από το αριστερό σου πλευρό -η αδυναμία σου.
Θέλω να ζωντανέψω κάθε στιγμή, να ζωγραφίσω κάθε φωτεινή λεπτομέρεια,
να τραγουδήσω κάθε μελωδία που θα σε φέρει κοντά μου.
Νοσταλγώ τη ζεστασιά που μου προσφέρει η παρουσία σου,
και την ασφάλεια που νιώθω όταν με παίρνεις μέσα στην αγκαλιά σου.
Κι αν σου μιλούσα γι' αναπόδραστα συναισθήματα κι ανομολόγητες επιθυμίες
θα με βοηθούσε να σύρω τ' όνειρο
στη διάσταση που του αρμόζει;

Μιας που η κατά συνθήκη επικοινωνία μας είναι μονόδρομη,
μιας και ο γραπτός μου λόγος επιχειρεί ν' αποσπάσει μια ομολογία στάσης κι όχι μια στιγμιαία αντίδραση
και μιας που η παρρησία είναι κάτι περισσότερο από μια λέξη
σε προσκαλώ να με ακούσεις,
κι ύστερα, στο δικό σου χρόνο, να μ' απαντήσεις.

και ξερό ψωμί

Ονειρεύομαι μια μέρα που θα χαθούμε
στην υδάτινη αγκαλιά μιας θάλασσας
που το φως του ήλιου θα φωτίζει
κάθε κρυφή μας σκέψη
και θα μας φανερώνει το υλικό
απ'το οποίο είμαστε φτιαγμένοι.

Ονειρεύομαι τον αέρα να μπαίνει στο σώμα μου
όπως η επιθυμία σου τα βράδια
που οι σκέψεις μου ησυχάζουν
και κάθονται να κουβεντιάσουν μαζί σου
για τις μέρες που ξοδέψαμε
καθώς μεγαλώναμε τα σώματά μας.

Ονειρεύομαι πως μια νύχτα
θα κοιταζόμαστε στα μάτια για ώρες
χωρίς να πούμε λέξη
και θα είναι αυτή η σιωπή το πιο μεθυστικό κρασί
που θα μας φέρνει τα δώρα
της θερινής ραστώνης.

Ονειρεύομαι πως τα χέρια μου
χάνονται μέσα στα μαλλιά σου
και εκεί με παίρνει ο ύπνος
και ξυπνάω για να δω
πως το όνειρο και η πραγματικότητά μας
είναι το ίδιο και το αυτό.

Ονειρεύομαι πως δεν υπάρχει
τίποτα για να κρυφτούμε
πως γυμνοί περπατάμε χέρι χέρι
και γελάμε σαν παιδιά
και προκλητικά κοιτάμε προς το ουράνιο στερέωμα.

Αι Ειδοί του Μαρτίου

Είμαι χαρούμενη

Κι ευγνώμων

Για την συνάντησή μας

Την σύμ/πτωση που μόνο τυχαία δεν ήταν.

Στη μετάπτωση χτίζεις χαρακτήρα

Μου λεγε μια φίλη

Στην ανάβαση είσαι μόνος

Λέω εγώ

Κοιμάμαι για να θυμηθώ

Τί οδήγησε τα βήματά μου

Στο χορό της ασύγχρονης τελείωσης.

Δεν τελείωσα

Ακόμα/

Αλλά η βιασύνη που μας περιβάλλει

Δεν αφήνει περιθώρια για δεύτερες σκέψεις.

Ίσως δεν αφήνει καν σκέψεις

Μόνο μπερδεμένα συναισθήματα.

Δεν μπορώ να σπάσω αλλά λυγίζω

Και απέναντι σ ενα ήσυχο στωικό παρόν

Θα χτυπιέμαι υπό τους ήχους

της σιωπής σου.

Και όταν το διαβάσεις αυτό

Εγώ θα κοκκινίζω από ντροπή

Γιατί πάντα έλεγα πιο λίγα

Απ όσα ένιωθα

Και πάντα παρεξηγούσες

Την αλήθεια μου.

Και κάτι ακόμα

Σ ευχαριστώ

Ξανά και ξανά

Γιατί έτσι

Γιατί ξέρεις εσύ

Γιατί σημάδεψες τον Μάρτη μου

Με κόκκινο και άσπρο

Και μια φουντίτσα στην άκρη του ν(ο)ήματος.

Βι-ον ανθός-παρτο(ν)

 

Συγνώμη για όλες τις  φορές που δεν σου είπα τί άκριβώς ένιωθα

Αλλά στο έδειξα.

Συγνώμη για τα χρόνια που άφησα να περάσουν

Α-ξέχαστα.

Συγνώμη που έβρισκα μια δικαιολογία να προβάλλω

Για να σε δω

Συγνώμη γιατί έκανα τα δυνατά αδύνατα φοβούμενη

την απόρριψη.

Συγνώμη γιατί έκρινα κάθε μου κίνηση πρόωρη

ή πολύ αργή.

Συγνώμη γιατί δεν ανα-γνώριζα αυτό που στ’αλήθεια

γνώριζα από την αρχή.

Δεν ψάχνω πια ξεχασμένες αλήθειες σε ομολογίας κατάθεση
-ξέρω πως ό,τι ζεις σ'ακολουθεί  υπόγεια.-

Απολάμβανα τη συντροφιά μιας χαμένης παρέας

κι ύστερα τη συντροφιά της παρεξηγημένης σιωπής,
όταν τα νέα της άνευ όρων παράδοσής σου
με βρήκαν άθελά μου.

Ίσως δεν έχουμε μάθει να απολαμβάνουμε.

Το κάνουμε μηχανικά όπως ξαπλώνουμε το βράδυ στο κρεβάτι.

Όπως κατεβάζουμε μπουκιές φαγητό

Αμά-σητες/

Μιση-τες/

μισες.

Όπως τρέχουμε να κατακτήσουμε

τα σημεία στο χάρτη,

να βάλουμε μια τελεία αντί για ένα τέλος

χάνουμε την ουσία

της επαφής μας.

Είσαι το τέλος μου.

Δεν ξέρω ποιο βάρος λυγίζει

Την ανεμελειά της παιδικής ψυχής μας

και ποια αντίδραση ανακουφίζει
την εσωτερική μας καύση.

Ξέχασα πώς είναι να ξεχνιέμαι σε μια αγκαλιά

Χωρίς συν-οριακά, χωρίς βάρη

άλλά με βαρύνουσα σημασία.

Σε κουβαλάω στις πτυχές εκείνες που μοσχοβολάνε

Και ζωγραφίζω στον ουρανό τον γαμήλιο όρκο:

Ολοφρενώς –αγάπη μου- ν’ αγαπηθούμε

Σε ένα άχρονο, απέραντο διάστημα.

Ελπίζω κάποια μέρα να με συγχωρήσεις.