τα πιτσουνάκια

Καθόμουν σ' ένα παγκάκι και χάζευα τα περιστέρια
να φτερουγίζουν αγκαλιές και να μιλούν τρυφερά
τη γλώσσα της ένωσής τους.
Ανάλαφρη αίσθησις ωραίου αισθήματος!
Η αναπόληση που φέρνει πίσω την απώλεια, το χάδι, την πληγή
και τον αέρα που σφυρίζει λόγια ασύλληπτα στ' αυτί μου.
Ύπουλα έρχεται το φως να ζεστάνει κάθε κρυφή πτυχή μου,
να ζωντανέψει κάθε σκίρτισμα αγαπημένο.
Έρχεται να με ταξιδέψει και να παρηγορήσει την ύπαρξή μου
μέχρι να βρεί τον προορισμό της.

φέγγαρος

Λάθος μέρα, τη λάθος στιγμή.
Και να ούρλιαζα κανείς δε θα με άκουγε. Δεν θα καταλάβαιναν τίποτα.
Κανένας τους. Και ήμουν με τόσους πολλούς τριγύρω.
Έμεινα ανήμπορη και μουδιασμένη σαν παιδί.
Σα να μη μεγάλωσα ποτέ μου.
Με τρομάζει η αδυναμία. Οι λάθος αποφάσεις.
Μακάρι να έπεφτα στο κενό, παρά η αδράνεια.

Η σιωπή είναι άπιαστη αυτές τις ώρες.
Και απο πουθενά διαφυγή.
Κάτι πάντα με τρώει από μέσα. Όπως ακριβώς εκείνη που κατηγορώ πως με γέννησε.
Γιατί η αποδοχή στημένου αγώνα είναι ήττα που δεν αντέχω να κοιτάζω.
Ανικανοποίητη σημαίνει δυστυχισμένη.
Πού πήγε η χαρά που είχα μέσα μου παλιά;
Πού πάνε άραγε οι πάπιες όταν παγώσει η λίμνη το χειμώνα;

Κοπιάζω σ' αυτήν την ασύλληπτη περιστροφή
για μια ιδέα.
Αλλά φαίνεται ζαλίστηκα αρκετά για να ξεχωρίσω τη γραμμή που χωρίζει
το μάταιο από το δυσκολοκατάκτητο κορμί.
Κάποιες μέρες, μπορώ να παρηγορηθώ μ' ένα ερωτευμένο κείμενο
που με προστάζει να ερωτευτώ.