παράσταση*

Ανόητη ήμουν και ίσως θα είμαι για λίγο ακόμα.

Ο χρόνος μετράει τώρα αντίστροφα για μένα-
μετράει εναντίον μου και εγώ παλεύω 

με την ψευδαίσθηση ότι πράγματι υπάρχει.

Χαμένες ευκαιρίες, εφιάλτες της ημέρας με στοιχειώνουν και κάπου εκεί

ψάχνω να βρώ την άκρη στα κουβάρια μου.

Πειραγμένη, αλλαγμένη ώστε να γίνω ίδια κι απαράλλαχτη.

Ο σκοπός με τρομάζει πιο πολύ απ τη μοναξιά μας

και στο σταυροδρόμι που πάλι βρέθηκε ο δρόμος να μ οδηγεί

ακίνητη περιμένω σημάδι ανώτερο με κρυφή ελπίδα:

Πότε θα σε βαρεθώ.

Αφού στο' πα πως ανόητη θα μείνω για όσο ακόμα

μπορώ να σταθώ  με παιδική αφέλεια 

στα μάτια σου μπροστά

να παριστάνω κάποια ή κάτι.

(αυλαία)