σαν όνειρο...

Χόρεψέ με λοιπόν..

Μέχρι το τέλος της αγάπης..Μέχρι εκεί που μπορούμε να φτάσουμε...

Μακάρι να πιάσουμε το άπειρο και να κοιτάξουμε πίσω

Θα βρούμε τον εαυτό μας να χαζεύει το γαλάζιο 
και να κάνει άσπρα όνειρα.

Δεν θα μαστε άγνωστοι, ούτε απρόσεκτοι.

Θα γελάμε με την καρδιά μας γεμάτη ελπίδα

ενώ ελεύθερος ο νούς μας θα κοιτάζει το μέλλον χωρίς τίποτα να φοβάται.

Ο ένας μαζί με τον άλλο, αντικρυστά ενωμένοι.

Δεν είναι αργά για λάθη. Και τα βαρέθηκα τα ίδια τα σωστά. 

Χαμογελάω μπροστά στην καρμανιόλα

και κλαίω μπροστά στην καρμική μου τύχη

Περιμένοντας να βγώ απ' τα συντρίμμια λαβωμένη απ' την αγάπη και σημαδεμένη από τον έρωτα, θα λυτρωθώ από σένα.

Κατά φαντασίαν...

Ασθενώ.

~ Η φαντασία μου είναι πιο δυνατή από την αφή μου.

Ερωτευμένη είμαι με την ιδέα σου, και με το βλέμμα που είδα 

εκεί

στην αίθουσα αναμονής*παρασκευή του μάρτη

Η απόσταση τώρα μας ενώνει,

που προσπαθώ να σε βρώ σ' άλλη χώρα

και θα'ναι τόσο μελωδικά

να διανύσουμε κι οι δυό 

την ίδια απόσταση.

Ταξιδευτές στον χρόνο ή αρμενιστές στη θάλασσα.

Αγναντεύω απ' το παράθυρο 

την πλατεία μας

και στο πάτωμα πέσαν τζάμια.

Θέλει προσοχή!

                                         " true, i talk of dreams which are the children of an idle
                                                                                 brain,

                                          begot of nothing but vain fantasy;

                                          which is as thin of substance as the air,

                                          more inconstant than the wind, who woos the frozen
                                                                         bosom  of the North

                                          and being angered puffs away frome thence,

                                          Turning his side to the dew-dropping South"

Άρχισα να φοβάμαι τη νύχτα

και να χορταίνω τη μέρα. 

Βάλε και λογάριασε...

In a manner of speaking**

In a Manner of speaking

I just want to say

That I could never forget the way

You told me everything

By saying nothing

In a manner of speaking

I don't understand

How love in silence becomes reprimand

But the way that i feel about you

Is beyond words

Oh give me the words

Give me the words

That tell me nothing

Ohohohoh give me the words

Give me the words

That tell me everything

In a manner of speaking

Semantics won't do

In this life that we live we only make do

And the way that we feel

Might have to be sacrified

So in a manner of speaking

I just want to say

That just like you I should find a way

To tell you everything

By saying nothing.

Oh give me the words

Give me the words

That tell me nothing

Ohohohoh give me the words

Give me the words

That tell me everything

Oh give me the words

Give me the words

That tell me nothing

Ohohohoh give me the words

Give me the words

That tell me everything

Περί τυχαίου

Επαναλαμβάνω μήπως και το πιστέψω.
Αλλά μπα.
Δε νομίζω πιά. Είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ!
Σου πήρα ένα μολύβι και ταραταντζούμ να μια μολυβοθήκη για να ΄χεις σέτ. Είμαι ζέν.
Δεν μπορώ να θυμηθώ τί ήσουν εσύ σήμερα πιο πολύ: ζωντανά χαρούμενος ή χαμογελαστά ζωντανός; Πάντως μου άρεσες! Πιο πολύ από ποτέ! Κι εγώ, είπες, σου έφτιαξα τη μέρα.
-δεν είναι δα και λίγο πράγμα!-
Μακάρι να μπορούσα να κρατούσα την ανάμνηση αυτή με την ίδια γεύση που 'χω τώρα.
Αγόρασα και γραφομηχανή να γράψω για μάς.
Για το πώς περιμένω να βγείς από το γραφείο σου με τα ρούχα της δουλειάς
και ξάφνου έρχεσαι καθυστερημένος απ΄ έξω με το πιο λαμπρό βλέμμα.
Να ρισκάρω λέω αλλά η αίσθηση του κενού όταν πάρεις τη δύναμη να κάνεις το κρίσιμο βήμα είναι πιο καλά να συνοδεύεται με τη βεβαιότητα ότι θα προσγειωθείς στην αγκαλιά της θάλασσας και δεν θα σκάσεις στα βράχια που φυτρώνουν γύρω*
Να βλεπα πάλι τα σύννεφα σαν πεταλούδες και λαγουδάκια και χελιδόνια νομάδες και χρώματα.
Στέκομαι απ' έξω απο σένα και από μένα σχεδόν, με καρδιά γεμάτη διαρκή αγωνία.
Γιατί μη με ρωτάς δεν ξέρω.
Να θυμηθώ μονάχα να γίνω πρωταθλητής σ' αυτό που ακόμα δεν έχω βρεί να κάνω. ("...στο στίβο της ζωής, βγαίνω για ψάρεμα..")
Να ζηλέψω, όσο πιο τίμια γίνεται, ν απογοητευτώ, να νοσταλγήσω τους παλιούς αγαπημένους που είναι ευαίσθητοι και που χάθηκαν γιατί δεν άντεχαν την απόσταση, να νιώσω και γώ δεν ξέρω τί. Ίσως το φόβο να αποκλείσω, να σταθώ ευτυχής.
Μ' έχει πλακώσει και μια ευαισθησία άλλο πράμα, εδώ και κάτι λίγους μήνες νομίζω.
Τώρα που αντιμετώπισα τη μοναξιά, μαμά μου αυτό φοβόμουν, σου μοιάζω λές όλο και πιο πολύ.

Αφιερωμένο ("γιό")

Ξοδεύτηκα και είμαι κρίμα...

Υπομονή*μεγάλη αρετή(!)

Περπατάω στο δρόμο προς το σπίτι και βλέπω

ένα παιδί μ' ένα ολοκαίνουργιο σκέιτ -ακόμα στη σακούλα- να χαμογελά

με μάτια τεράστια.

Ένα αγόρι που σου μοιάζει αφάνταστα - αλλά δεν είναι εσύ- Να πάρει!

Βλέπω δυό ασπρομάλλιδες να συζητάνε για την κρίση στην Ελλάδα και

για τα συμφέροντα που όλοι  ψάχνουμε να βρούμε - πού πάνε τα λεφτά οέο;-

Έχω μια αισιοδοξία άλλο πράγμα! Γιατί άραγε;

Θα πρεπε να σ' έχω πάρει ήδη ένα τηλέφωνο.

Κάνε υπομονή, είναι μεγάλη αρετή, μας είπαν. Γίνεται και τρομακτική, όπως διαβάζω.

Θυμάμαι μικρή είχα πιό μεγάλη αντοχή, στο χρόνο.

Όσο μεγαλώνεις, σπάς- είναι στη φύση-

κάνεις τον κύκλο σου κ εσύ.

Δεν θα γίνεις τετράγωνο ποτέ.

Γι' αυτό άσε τις λογικές κατά μέρος!

Σε σημαδεύω από καιρό,

το ξέρω δεν είμαι και άσσος,

αλλά θα σε πετύχω πού θα πάει...Μια Κυριακή στα κίτρινα λουσμένη**

Μονόλογος ενός δειλού

Γεια σου!

Δεν πονάει το δόντι μου

και δεν θέλω να σε κάνω φίλο μου.

Να σου πώ ευχαριστώ δεν με καλύπτει πλήρως.

Θέλω κι άλλα, αν τα αξίζω, εσύ θα κρίνεις.

Δώσε μου μια ευκαιρία.

Χωρίς να τη διεκδικήσω.

Χάρισέ μου την. Γιατί; Έτσι. 

Αν δεν σε πείθει το επιχείρημα,

μην μου δίνεις χρόνο, μην το σκεφτείς ΠαραΚάτω.

Δοκίμασέ με μόνο,

τί θα χάσεις, τί θα χάσουμε;

Μόνο ωραίες στιγμές θ' αφήσει πίσω.

Θέλω να σε συναντήσω στην Αριστοτέλους

όπως τότε.

Τυχαία...

κι αν όλα είναι μοιραία,

πές το κι έτσι.

"Δεν ξεγελάω τον εαυτό μου εγώ."

Φτερά και Πούπουλα*

Μην μου παίρνεις τη φόρα,

μη μου κόβεις τα φτερά.

Μου τελείωσες μαζί με την οδοντόπαστα,

αλλά αγόρασα άλλη. Αν μετράει...

Είμαι προικισμένη με μνήμη, 

είναι αναπόφευκτη και η λησμονιά

και εγώ σαν και σένα θα ξεχάσω.

Στη βράση κολλάει το σίδερο,

κι αν αδυνατώ να θυμηθώ το χθεσινό μου 

όνειρο

ελπίζοντας μονάχα-μπορώ να στο πώ- 

να ήσουν μέσα του κλεισμένος...

Να σε βρώ στο καφέ της γειτονιάς μου

θα ταν ευτυχία.

Να σε συναντήσω καβάλα

στο ποδήλατό σου, να χαμογελάς.

Να σε πάρω να πάμε για βόλτα

στην πόλη μας

αποτολμιά που αξίζει. Να γίνει.

Τί όνομα να δώσουμε σ' αυτό που τώρα μας ενώνει;

Σε ξέχασα;

Πού συναντιώμαστε, πού διασταυρωνόμαστε

και πού προχωράμε παράλληλα;