ολοφρενώς

 Λυπάμαι πραγματικά για σένα γιατί φοβάσαι να νιώσεις πόνο Μουδιάζεις τον εαυτό σου με αλκοόλ και τσιγάρα και ύστερα θυμάσαι ότι υπάρχει κι αυτό το συναίσθημα και για να αποδείξεις ότι είσαι άντρας πας και βαράς ένα (ακόμα) τατουάζ. Λυπάμαι πραγματικά για σένα γιατί είχες κάτι όμορφο και το έσπασες χωρίς να σκεφτείς για μια στιγμή πως δεν θα γυρίσει πίσω. Σ' ευχαριστώ για όσα μου έδωσες και όσα μου έμαθες και κυρίως για τον ατόφιο πόνο  και την χειροπιαστή απόδειξη  ότι δεν ήσουν άξιος της εμπιστοσύνης μου.  Θέλω να σου πω  ότι πόνεσα όσο δεν περίμενα ότι ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι  που κρατάει ακόμα.  Θέλω να σου πω  ότι μ'έκανες να νιώσω αδύναμη και ανόητη που δεν είδα τα σημάδια  της ανασφάλειας και της ανανδρίας σου. Θέλω να σου πω  σ' ευχαριστώ γιατί μου θύμισες ότι υπάρχουν δίπλα μου άνθρωποι  που μένουν, ακούν, αγκαλιάζουν και δεν φοβούνται να νιώσουν  αγάπη και πόνο.  Θέλω να σου πω  σ' ευχαριστώ γιατί μου ...

 Γένους θηλυκού, συνυποδήλωση αορίστου. Πόσα χωράει μια πρόταση και πόσο αφήνει έξω από το περίγραμμά της; Πόσα θα μπορούσα να διαπραγματευτώ αν πίστευα λίγο παραπάνω στη δύναμη της ευθείας γραμμής; Μια κλασική περίπτωση ματαίωσης όταν όλα βαίνουν καλώς και ξαφνικά τελεία. Και παύεις να υπάρχεις, όπως πριν. Σημείο καμπής, μετάβασης στο άγνωστο.  Παλιός αγαπημένος εραστής που διόλου δεν μου έλειψε η αγκαλιά του κι όμως τον αναζητώ. Είμαι διαφορετική, κι όμως τόσο ίδια.  Βαραίνω μόνο λίγο καθώς γέρνω προς τα μπροστά και τοποθετώ το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Το μέλλον έχει μια ακαταμάχητη γοητεία και ρίσκο. Να πω το ναι να πω το ίσως; Τι αξία έχει η πρόταση αν δεν κυνηγήσω  το παιδί που κρατάει το κόκκινο μπαλόνι; Ξελόγιασέ με γλυκιά μου  μα βρες μου μια οικία ν' ακουμπήσω το κουρασμένο μου πνεύμα και το σώμα που επέστρεψε στο καβούκι του.

Περιμένοντας αυτό που ποθώ πιο πολύ η αναγγελία μιας ευχάριστης είδησης -η αποδοχή. Γιατί πάντα εξαρτώ την ευτυχία μου από το βλέμμα επιδοκιμασίας μιας εξωτερικής πραγματικότητας; Ίσως έμαθα να ακούω περισσότερο απ' όσο έμαθα να μιλάω. Αυτή η φωνή παλεύει να βγει με χίλιους δυο τρόπους. Με φωνές, με κλάμματα, με λέξεις πάνω στο χαρτί. Διάβασα κάπου πως η φύση του έρωτα είναι γλυκιά και πικρή μαζί και είναι αυτό το παράδοξο που τον κάνει τόσο αξεπέραστα αδάμαστο. Αναρωτιέμαι πως οι άνθρωποι γύρω μου βιώνουν τον έρωτα της ζωής πώς περνούν μέσα στη μέρα και στα χρόνια τους για να βαδίσουν  έξω από την πόρτα του σπιτιού τους στο άγνωστο.  Εγώ πάντως το τρίγωνο των Βερμούδων διέσχισα για να βρω ένα απάνεμο λιμάνι με γλυκές αναμνήσεις θυμαριού και περιμένω ακόμα να έρθεις, και περιμένω ακόμα να μου ψιθυρίσεις πως κι εσύ εμένα περίμενες για να ρθω. 

 Όλοι κάτι ψάχνουμε.  Κατανόηση, Τρυφερότητα, Τροφή. Σήμερα προσπάθησα να φτάσω στον πυρήνα  αυτής της κίνησης που είναι φτιαγμένη για να μου διαφεύγει, μια κίνηση στο άπειρο. Σαν τη σβούρα που στροβιλίζεται  μπροστά στα μάτια μου και σε μια στιγμή το κέντρο της  φαντάζει ακίνητο, μονίμως σταθερό. Έτσι κι εγώ ψάχνω αυτή τη σταθερά μέσα στον στροβιλισμό των σκέψεών μου.  Και προσπαθώ να μην βάζω με το μυαλό μου πως θα'ρθει η στιγμή που θα ακινητοποιηθώ πραγματικά. Μ' αρέσει να παίρνω μια βαθιά ανάσα και να μυρίζω τους ήχους που κάνουν τα καράβια στο λιμάνι. Μου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας αυτό το αγκυροβόλι,  ένας σκοπός κρυφός αλλά εγκάρσιος. Νύχτωσε και ύπνος δεν με παίρνει και πάλι στο γλυκόπικρο περίγραμμα ενός βιβλίου αγαπημένου θα γύρω το κεφάλι μου για μαξιλάρι.

 Είχα καιρό να επισκεφτώ αυτήν τη λέξη και τον γεωγραφικό τόπο στον οποίο βρισκόμουν  όταν δημιούργησα αυτό το καταφύγιο σκέψεων και  συναισθημάτων.  Και καθώς πάλευα να βρω ξανά τη φωνή μου αυτή που χάνεται για να επιστρέψει ξανά πιο επιτακτική, πιο διψασμένη και άγρια  βρήκα μια ανάμνηση στη σελίδα ενός βιβλίου. Λήθη. Πολλές φορές όταν πέφτω να κοιμηθώ εύχομαι, μ' έναν τρόπο που δεν επιτρέπει καμία αμφιβολία, να γίνω κάτι άλλο. Ήττα. Πολλές φορές όταν μαζεύω τα καθαρά σεντόνια και ετοιμάζομαι να απλώσω τον ακάθιστο εαυτό μου στο κρεβάτι, ελπίζω να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος. Μνήμη.  Αναρωτιέμαι αν και κατά πόσο η ταυτότητά μου είναι συγκυριακή. Είμαι πολλά και τίποτα, οι ρόλοι μου και οι οριοθετήσεις της πραγματικότητας που επέλεξα να θυμάμαι. Χειμώνας. Στην καρδιά του ψύχους το κτήνος κρύβεται και προσδοκά ένα πάλλευκο πέπλο. Δεν ξέρω να κρύβομαι αλλά μαθαίνω μέρα τη μέρα πως το νερό -και το χιόνι- έχει μνήμη.  Να θυμάμαι πως το ένα και το άλλο μπορ...

θέλω να ανοίξω μια τρύπα στο χώμα και να μπω να δροσίσω το στόμα μου που συνέχεια διψάει και την καρδιά θέλω να έρθει η βροχή και ο ήλιος και το χέρι σου και να ποτίσουν τα σκοτάδια μου με την ζεστασιά τους θέλω να με ακούς όταν μέσα από τη γη θα ανατέλλω για να συναντήσω τη ματιά σου