Γιορτινές μέρες, θλιβερές. Κλαίμε για μια απώλεια, περιμένουμε μια Ανάσταση και ευχόμαστε ένα θαύμα. Με λίγο παραπάνω χρόνο στα χέρια μου σήμερα -ίσα για να μου λείπουν περισσότερο οι άνθρωποι που άφησα πίσω- πήρα για συντροφιά στο ταξίδι μου το ανεξερεύνητο εγώ μου. Τσάκισα τις σελίδες στ' αγαπημένα σημεία -ακόμα χαμογελάω στους λεκκέδες ολίγων ημερών ευτυχίας- και μουρμούρισα τη μουσική μιας επαναστατικής μελωδίας. Ύστερα κατέβηκε στα συντρίμια ενός νησιού μίλια μακριά από την χώρα που λέμε πατρίδα η αδυναμία που είχα κρυμμένη. Και φλέρταρα με ένα φιλί και μ΄ένα χάδι. Και λύγισα στην επιθυμία μιας ζεστής αγκαλιάς λίγο πριν ξεχαστώ. Αναστήθηκα έτσι πάνω σ'απέραντες αμμουδιές με δροσερές ανάσες που ξαποσταίνουν τα αργά βήματά μας το μεσημέρι και με δυό τρεις πεταλιές στον θαλασσινό αέρα πήρα το δρόμο για το σπίτι.
φρενώσω δ' οὐκέτ' ἐξ αἰνιγμάτων