ολοφρενώς

Η διαδρομή μιας κάρτας από το κουτί του ταχυδρομείου μέχρι την πόρτα σου μου φαντάζει ατέλειωτη, ευθέως ανάλογη με την απόσταση που μας χωρίζει και των συναισθημάτων  που με δένουν με τη μορφή σου. Μαζεύτηκαν κι άλλα πολλά: γράμματα, κουκίδες, θαυμαστικά απερίγραπτα αισθήματα και αισθήσεις. Κι άλλα τόσα που τα κρατώ κοντά μου, φυλαχτά στο στήθος για να τα μοιραστούμε το βράδυ εκείνο που οι φωνές μας θα γίνουν τραγούδι για να ονειρευτούν μετά μέσα στην πιο γλυκιά σιωπή της αγκαλιάς μας.

Δεν λάβαμε καμία απάντηση. Καμία απάντηση από χθες και όλα τα ερωτηματικά μου στο κενό να αιωρούνται κι ύστερα να σωριάζονται στο πάτωμα του δωματίου μου -πεθαίνουν αναπάντητα. Δεν έχω πράσινα μάτια, ούτε γαλάζια, ούτε μελιά.  Έχω κάτι καφετιά υγρά και ανήσυχα που κοιτάζουν πότε με παράπονο και πότε μ' ευτυχία μια αναμετάδοση σε μια οθόνη. Δεν έχω μεγάλα περιθώρια στις πλευρές μου. Τα γράμματά μου βγαίνουν στενά, κολλημένα το 'να πάνω στ' άλλο να στριμώχνονται σαν για να ζεσταθούν. Κι εγώ εδώ σ' αυτό το γραφείο που με τοποθέτησαν χωρίς αντικείμενο και (ίσως) χωρίς λόγο κρυώνω και μαζεύομαι μέσα στα ρούχα μου όσο μπορώ. Κι έχω, να με ζεσταίνει λίγο, μια λαχτάρα και μια επιθυμία που με οδηγεί λίγο πιο κοντά κάθε μέρα στην αγάπη μου.