ολοφρενώς

παιδί μου περίεργο κι ωραίο , αναρωτιέμαι ποιές θυσίες πρέπει να κάνω στις μούσες για τις χάρες που μου δώρισαν. Χρωστώ και για τις χαρές που μου στέρησαν και για τις μοίρες που κέντησαν επάνω μου χωρίς να με ρωτήσουν αν συμφωνώ με το μοιραίο της τύχης μου. Παιδί μου αλλιώτικο κι απίθανο, ήμουν σίγουρη, σαν από πάντα να σε γνώριζα, για τη μεγάλη σου καρδιά. Μετράω προσεκτικά τις μέρες και τις ώρες, τις νύχτες μου μακριά σου, κι όταν, για λίγες στιγμές, σε κρατώ επιτέλους δίπλα μου νιώθω σαν να μην είσαι εκεί. κού-κού!

Τί γλυκιά εκείνη η ανάμνηση κάτω από τ' αστέρια! Τόσο φωτεινή και ζεστή σαν την πιο τρυφερή σου αγκαλιά. Κι όσο φοβόμουν το σκοτάδι, άλλο τόσο ευχόμουν ο δρόμος να μην τελείωνε ποτέ για να περπατάμε χέρι χέρι μέχρι το ξημέρωμα. Κι ύστερα κάτι (σχεδόν) φανταστικά πλασματάκια έτρεχαν στα τυφλά μπροστά απ' τα ορθάνοιχτα μάτια μας να μας θυμίσουν ότι ζούμε σε παραμύθι. Πιάσε να ζωγραφίσουμε κανα αστεράκι, -από δω που είμαστε δεν φαίνονται καθαρά- και έχω σήμερα όρεξη για αστερόσκονες και τη μυρωδιά σου.

Φανταστικά δημιουργήματα ανεκτίμητης αξίας. Μια αλήθεια ακόμα: η παραδοχή αδυναμίας. Ανίκανη να κατακτήσω το μέλλον, βρίσκω στο παρόν ό,τι μου λείπει και όσα μου στέρησαν . Συλλέγω σπάνια κομμάτια ανάμνησης και τα τοποθετώ στα συρταράκια της παιδικής μου κάμαρας. Λίγες αναμνήσεις παραπάνω ποτέ δεν έβλαψαν. Κι αν δεν βρώ παρηγοριά ούτε σ' αυτήν γίνομαι μάστορας και στήνω μια μελωδία στα συντρίμμια.