ολοφρενώς

θέλω να ανοίξω μια τρύπα στο χώμα και να μπω να δροσίσω το στόμα μου που συνέχεια διψάει και την καρδιά θέλω να έρθει η βροχή και ο ήλιος και το χέρι σου και να ποτίσουν τα σκοτάδια μου με την ζεστασιά τους θέλω να με ακούς όταν μέσα από τη γη θα ανατέλλω για να συναντήσω τη ματιά σου

Θέλησα κι εγώ να νοικοκυρευτώ Παστρικό σπιτάκι, φαγητό στο τραπέζι να περιμένει τα οικεία πρόσωπα να γευματίσουν. Περιμένω να επιστρέψω Σ’ εκείνη την αίσθηση Όπου τίποτα δεν έχει βάρος. Κοιτάζω τους τοίχους Και προσμένω τη ζωή Να χτυπήσει μ’ ένα σφυρί την πόρτα Έχουμε τόση δύναμη μέσα μας Και την αφήνουμε να περάσει Μέσα από τα αδρανή δάκτυλά μας Ξέχασα και πώς να γράφω ποιήματα Και το μόνο που απομένει Είναι η μνήμη που είναι γλυκιά και βάσανο μαζί.