Έρρωσθε!

και ευδαιμονείτε.

Έρως και ρότα στο σάκο πλάτης που κουβαλάω
και σαλπάρουμε για έναν ακόμα άγνωστο προορισμό.
Με ανάμικτα συναισθήματα, με σπασμένα οστά και με δυο ψεύτικα πόδια
για να κρατώ τις ισορροπίες.

Ο χρόνος που μας θυμίζει το εφήμερο της ύπαρξής μας
σημαίνει απόψε στις δώδεκα
το δώρο αυτής ακριβώς
της πολύτιμης όσο και εύθραστης παρουσίας μας.

Τα ρω των ερωτήσεων που με βαραίνουν
μπορεί να μην απαντηθούν στους μήνες που ακολουθούν
τα γεγονότα.

Ωστόσο η θέση μου είναι πια μακριά
από το μετέωρο βήμα μου.
Κι αν με θλίβει να αποχωρίζομαι
και να αποχαιρετώ τη σκιά μου,
ελπίζω το δέρμα που ανασαίνει απο κάτω
να αξίζει τον πόνο.

Ευχαριστώ για όλα όσα μου  πρόσφερες
κι όσα μου στέρησες.
Εκείνα σαν ακόμα πιο πολύτιμα
στολίδια αόρατα
στο δέντρο μου
θαυμάζω.

Και τα φυλακισμένα χέρια μου
ελεύθερα σηκώνουν
το σώμα μου προς τα μπροστά.
Κι εγώ χαμογελάω για να θυμηθώ πώς ήμουν κάποτε
παιδί.

Καλή τύχη απόψε

όσα φέρνει η χ-ώρα

Δεν τα φέρνει ο χρόνος -μου λένε-,
ίσως όμως τα φέρνει ο τόπος,
ίσως και το ταχυδρομικό περιστέρι που έμεινε να σημαδεύει μιαν άλλη εποχή,
στο γκρί και στο άσπρο των φτερών του.

Για χρόνια -μου λένε- πως σκορπίζομαι στους δρόμους,
ανήμπορη κι ανίκανη να μαζέψω την διαμελισμένη υπόστασή μου.
Αναρωτιέμαι πού τελειώνει αυτό το ανούσιο δόσιμο.
Αν είμαστε άφθαρτοι και αιώνιοι γιατί πονάω κάθε που φθείρεται η σάρκα ή τα οστά μου;
Γιατί βουβαίνει ο σφιχτός βρόχος μέσα μου χωρίς να λύνεται σε δάκρυ κάθαρσης;
Υπο/μονή -μου λένε- για όσο καιρό απλώνεται μπροστά μου,
για όσο κάνει η ανάρρωση να δέσει την ραγισμένη μου υπο-στήριξη.
Υπόμεινα την μοναχικότητα, αλλά όχι τη μοναξιά του κόσμου
κι αν νιώθω ότι βρίσκομαι σε αδιέξοδο
είναι γιατί χαζεύω πολλές ώρες την απεραντοσύνη της θάλασσας
και νοσταλγώ την ελευθερία μου.

Deus
         ex
             machina

 Περιμένω το χέρι σου, να με τραβήξει σ' ένα χορό μεθυσμένο
να μοιραστούμε τις συγνώμες που χρωστάμε στον εαυτό μας
και στους αγαπημένους μας
κι ύστερα να ησυχάσουμε κάτω απ' την ξαστεριά
της  αγκαλιάς που μας γέννησε.

Με συγχωρείς τώρα;
Ξέρω πως στο ζητώ κάπως αδέξια και κάπως άχρονα
αλλά νομίζω πως ήρθε η χ-ώρα.
Δεν ξέρω πώς αλλιώς να στο πω.
Αλλά νομίζω πως ήρθε το φθινόπωρο
κι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο, εγώ τουλάχιστον.
Έχω ανάγκες που καλύπτοναι άνετα από την αγκαλιά σου.
Κι ένα σου τηλεφώνημα.

coolάθηκα

Γύρισα σε παραλίες ανεξερεύνητες -περίπου-
και κάθησα κάμποσο κάτω από έναστρους ουρανούς μέσα στην αγκαλιά της άμμου.
Περπάτησα ξυπόλητη στην άγονη γη και στην ανώμαλη άσφαλτο
και ερωτεύτηκα την πλαγιά εκείνη με θέα προς τη θελκτική θάλασσα.

Απώλεσα τη λογική μου και αφέθηκα
στον παραλογισμό του χαρίζομαι.
Έσβησα τις μνήμες και κράτησα τις γλυκές αναμνήσεις στο στόμα
μου
πριν ξεδιψάσω με το τρεχούμενο νερό
από τις σταγόνες μιας αλλόκοτης μπόρας,
μιας ανομολόγητης πίκρας.

Και το δεκαπενταύγουστο στο βουνό
γνωρίστηκα με την αποκατάσταση της λήθης.

Α-λήθεια στο λέω να με ξεχάσεις.
Κι εγώ θα σε θυμάμαι
σαν ένα περαστικό χέρι στη μέση μου
κι ένα τσάκισμά της στον ήχο του αγαπημένου χορού.

μη μασάζ

τέλειωσε και ο χρόνος
ο σχετικός που μας δόθηκε
σώθηκαν (;) τα λεφτά μας
και μεις δεν προλάβαμε μες τον πανικό μας
να χαρούμε για όσα μας χαρίστηκαν.

ταξιδεύω ήδη σε κάποια πελάγη
άγνωστο ποιάς θάλασσας αλμυρής
και δεν με νοιάζει ίσως.

θέλω να αγκαλιάσω τη γνώση
να μυρίσω τη φύση
να τραγουδήσω τα ρεμπέτικα
και να γελάσω δυνατά
χα χα χα

και θέλω να μου μιλήσεις
να μου αφηγηθείς την ιστορία σου
να μου εμπιστευτείς τα ανομολόγητα μυστικά σου
και να μην είσαι ωσεί παρών.

εις άτοπον απ-αγωγή

Δεν πρόλαβα να μάθω μαθηματικά

κόπηκα στις (σ)εξετάσεις 

απέτυχα στην απλοποίηση

της πρότασης που έλεγε θάρρος ή αλήθεια.

ξέχασα να κάνω στρογγυλοποίηση

του ένα κι ένα ίσον δύο

ίσον ένα 

ίσον κανένα

keep your own time, leave me be, I am trying to spare you

εις το τετράγωνο 

στον τετραγωνισμό του κύκλου

στο άπειρο

του δίνω και του δίνομαι

i can't give what i can't take

κανείς, καμιά, κανένα

παράδοξο του Ζήνωνα

δεν με οδήγησε ποτέ

στην άλλη άκρη του δωματίου

και στην συνάντησή σου

οι αισθήσεις -στ'αλήθεια- πάντα μας παραπλανούν

ενώ εγώ με θάρρος οπλίζω 

το όπλο παρά πόδα

i can talk like you've not heard, I know weapons, you think words

αναθεώρηση της αριθμητικής

ή αλλιώς η ηθική των προθέσεων

το 1 της αρχής, του πρώτου αγγίγματος, της διαπεραστικής επαφής, το άρτιο και αδιαίερετο

το 2 του ζεύγους, της διαλεκτικής, του ναι και του όχι, της ανισότητς και της αστάθειας

το 3 της γονιμοποίησης, του ερεθίσματος και της πληρότητας, της ενότητας με αρχή, μέση και τέλος

το 4 των τεσσάρων εποχών και στοιχείων, της στέγης και της ασφάλειας

το 5 της μέσης, της καμπύλης και της αγκαλιάς, της ένωσης, της συμφιλίωσης και της αρμονίας

το 6 της στροφής, των ελιγμών και της έκπληξης

το 7 της συμφοράς, των απόκρυφων, της μοναξιάς και της έλλειψης

το 8 των ομόκεντρων κύκλων, του απείρου και της μεταφυσικής, του ευμετάβλητου και της μουσικής

το 9 του υποσυνείδητου, του ονείρου και της πιθανότητας, των μουσών και της ολοκλήρωσης

το 10 της φαντασίας και των αστεριών, του ουρανού και του κόσμου.

και τώρα που μου ΄μαθες πώς να κρατώ στα δυο μου χέρια το στερέωμα,

μάθε κι εσύ πως το παράλογο της αδυναμίας μας καμιά αριθμητική δεν μπόρεσε ποτέ να περιγράψει

Του (μ) 'πα

Πάμε μια βόλτα να θυμηθούμε τα παλιά

κι όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε ακόμα.

Θα σου κρατάω το χέρι γιατί θα περπατάμε βιαστικά

να φτάσουμε στην άκρη του ορίζοντα

για να χαθούμε από τον κόσμο.

It's in the water baby,
It's in the pills that bring you down

Θα μου ψιθυρίζεις λόγια ανήκουστα

και τα βήματά μας θα μπλέκονται με 

τις αισθήσεις μας 

Ντυμένος με χρώματα θαλασσινά

με μυρωδιές μπαχαρικών

και μελωδίες απ'αλλού φερμένες, ο κόσμος μας.

It's in the water baby,
It's between you and me

Θα φτάσουμε στην άρκη του κύκλου

και θα τα φέρουμε όλα τούμπα 

για να γελάσουμε με την καρδιά μας, τη μοίρα μας.

Όμορφα που ξημέρωσες πάλι στο δρόμο μου

για να ανατείλεις -ποιός ξέρει πότε-

σε ποιά θάλασσα 

μέσα μου.

It's in the water baby,
It's in the special way we fuck

Κι ύστερα θυμάμαι 

ίσα που πρόλαβα να δω

όρια που πρεπε να τηρήσω.

Ψαχουλεύω ψίχουλα και στάλες ήλιου

γιατί δεν έπρεπε τόσο πολύ να δώσω

απ' αυτό που δεν είχες

να διαθέσεις.

Bite the hand that feeds,
Tap the vein that bleeds

Ο χρόνος είναι πάντα εναντίον μου

και το παρόν μου διαφεύγει.

ζε τ' εμ

Ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής μου...

Ας ήμασταν όλοι τυφλοί
να νιώθαμε περισσότερο.
Να νιώθαμε τα αισθήματά μας,
το πρόσωπο του άλλου, το σώμα του...
Και να ζευγαρώναμε έτσι συναισθηματικά
αφού δεν θα υπήρχε άλλος τρόπος.

Κι έτσι θα 'μασταν όλοι ευτυχισμένοι.
Θα νιώθαμε ευτυχισμένοι και θα μασταν σίγουρα.

Μ' αρέσει κάποιες φορές, συνήθως τις νύχτες, με κλειστά μάτια
να περπατώ στο πεζοδρόμιο σε ευθεία γραμμή.
Μυρίζω τότε την πρωινή αύρα που κρύβεται ανάμεσα
στις πολυκατοικίες του κέντρου,
γεύομαι τον πικρό καφέ που με περιμένει στο τραπεζάκι
και βλέπω -έτσι με κλειστά μάτια-
τον έρωτα να με περιμένει στην άκρη του δρόμου.

"I want to feel physically like i feel emotionally

Starved.
Beaten 

Broken" 

Sarah Kane_Crave

αγιάσου

Ήθελα να έχω τις απαντήσεις.

Γιατί φοβάσαι; Αφού νιώθω την επιθυμία σου να ταυτίζεται με τη δική μου.

Γιατί κάνεις πίσω; Ποιά λογική είναι πιο δυνατή από το συναίσθημα;

Νιώθεις λειψός, ή μήπως περισσεύεις;

Σου είναι αρκετή μια "τυχαία" συνάντηση ή περιμένεις το σμίξιμο απ'τη μοίρα για να σιγουρευτείς για το αναπόδραστο του δεσίματος;

Ήθελα να μοιραστώ τις στιγμές μου μαζί σου.

Ήθελα να σε χαιδεύω και να αναπνέω τη μυρωδιά σου

στα σεντόνια.

Θέλω να μάθω γιατί σε διάλεξα. Κι εσένα μαζί με τόσους άλλους.

Ίσως γιατί ήθελα να νιώσω αυτό που μας χωρίζει
να γίνεται από κάτι σε τίποτα,

ίσως γιατί θέλησα απλώς τα δυνατά σου χέρια γύρω από το σώμα μου.

Ύστερα βλέπεις, θέλω να νιώσω. Ίσως γι'αυτό πιο πολύ. 

Οι λέξεις με φόβιζαν. Και μαζί σου δεν τις χρειαζόμουν. 

Έφτανε μόνο ένα βλέμμα κι ύστερα ένα άγγιγμα. 

Ήθελα να ξέρω αν με μισείς, αν είσαι τέλος πάντων θυμωμένος μαζί μου.

Αν όταν ερωτευόμαστε τα βράδια ξαπλώνεις με ένα παράπονο,

με μια κρυφή ανολοκλήρωτη επιθυμία.

Ήθελα να ξερα γιατί δεν μου μιλάς ποτέ γι'αυτό.

Αν τέλειωσε επιτέλους η παράσταση ή την επόμενη φορά που θα σε δω 

θα με κοιτάξεις λοξά και θα χαμογελάσεις.

Θα θελα να σταματήσω πια κι εγώ να παρακαλώ να βρεθώ μπροστά σου.

Να σε κοιτάζω και να νιώθω ευτυχής. Σαν ένας μεγάλος υπερτυχερός.

Τζακ ποτ στην τρέλα. Τρελό.

Αλλά θα σου πω πως δεν πειράζει. 

Για το κενό και την απόσταση. 

Για τον εξαφανισμό σου τότε το καλοκαίρι.

Γιατί δεν μπόρεσες να προχωρήσεις. Ή γιατί προχώρησες.

Δεν έχει σημασία ο λόγος.

Κι ας μου κανες μέχρι χθες ζήλιες και ναζάκια. 

Κι ας μου μαγείρευες φαγητό να με ταίσεις.

Κι ας καθόσουν δίπλα μου πάντα, 

κι ας στέγνωνε το στόμα σου πριν κατεβάσεις τη ρακή στην υγειά μας.

Δεν κατάλαβα μόνο γιατί δεν με φιλούσες πια στο στόμα. 

Στο-μα γαζί. Μα-στο κρεβάτι ναι.

Όπως τότε στις αρχές. Στο στό-μα σε όλους μπορστά. Αλητεία.

Τώρα μόνο στα πλάγια. Λοξά βλέμματα και κερασμένα σφηνάκια. 

Και αύριο δεν μπορώ γιατί δουλεύω. 

Ας ονειρευτούμε κάτι μεγάλο, ωραίο και άθικτο.

Ας ονειρευτούμε γαλάζιους αιθέρες και άσπρα σύννεφα,

ας πλαγιάσουμε ήσυχα να γαληνέψει η σκέψη μας

κι ας πλαγιάσουμε χώρια.

Για λίγο ακόμα θα σε σκέφτομαι

αλλά έτσι γλυκά όπως έρχονται τα όνειρά μου απόψε.